O σιωπηλός αγώνας της μητρότητας

Όταν έμεινα έγκυος για πρώτη φορά, πριν από 7 χρόνια, η στάση μου απέναντι στη μητρότητα ήταν παρόμοια με τη στάση μου σε πολλά πράγματα στα οποία δεν νιώθω ιδιαίτερα σίγουρη.

Δεν το έπαιρνα πολύ στα σοβαρά γιατί, αν το έκανα, θα τρόμαζα πάρα πολύ και είναι πιο εύκολο να κάνεις πλάκα με τον εαυτό σου παρά να συνειδητοποιήσεις ότι καταρρέεις.

Το πιο σημαντικό που έμαθα ως μαμά, δεν το διάβασα πουθενά, το ανακάλυψα μόνη μου

Αυτή η στάση του «ας το πάμε όπως έρθει» λειτούργησε με τον πρώτο μου γιο. Το οικογενειακό μας σύνθημα ήταν «άνθρωποι πολύ λιγότερο προετοιμασμένοι από εμάς το κάνουν συνεχώς».

Ο 6χρονος πλέον γιος μου γεννήθηκε δυναμικός. Υπέθεσα ότι με την άφιξη του δεύτερου γιου μου, πριν από 3,5 χρόνια, θα ήταν παιχνιδάκι. Αντιμετώπισα καλά το πρώτο παιδί, θα μπορούσα να αντέξω ό,τι είχε να μου δώσει το δεύτερο.

Όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα φανταζόμουν.

Είχα θέσει συγκεκριμένες προσδοκίες για το πώς αυτός ο νέος άνθρωπος θα εμφανιζόταν στον κόσμο. Με το πρώτο δεν είχα προσδοκίες, δεν γνώριζα άλλωστε τι να περιμένω. Αλλά τώρα, ως έμπειρη μητέρα, νόμιζα ότι ήξερα τι με περίμενε, όμως ΟΧΙ!!

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως: Είμαι ευλογημένη που και τα δύο παιδιά μου γεννήθηκαν υγιή, χωρίς επιπλοκές. Οι τοκετοί μου, δεν ήταν ιδιαίτερα μοναδικοί και ανάρρωσα καλά. Δεν έχω λόγο να παραπονεθώ. Τουλάχιστον, αυτό λέω στον εαυτό μου.

Στις 4 εβδομάδες μετά τον ερχομό του δεύτερου γιου μου, παλεύαμε με τον ύπνο και το φαγητό, αλλά κατά τη γνώμη μου, ήταν η «φυσιολογική» πάλη. Μεγάλωνε, και παρήγαγα γάλα, οπότε τι άλλο να ζητήσω; Δεν είχα λόγο να παραπονεθώ, τόσες άλλες γυναίκες θα άλλαζαν τη θέση τους με τη δική μου.

Ένας χρόνος μαμά: Τι έμαθα, τι έχασα, τι κέρδισα

Η παιδίατρός μας, μια μητέρα 3 παιδιών, συνέχιζε να κάνει ερωτήσεις: «Πώς είσαι;», «Έχεις ερωτήσεις;», κτλ. Κι εγώ απαντούσα μονολεκτικά.

Δεν είχα ερωτήσεις. Όλα μου φαίνονταν δύσκολα.

Έψαχνα σε κάθε ομάδα μαμάδων στο Facebook μαγικές απαντήσεις στις δικές μου ερωτήσεις: Πώς θα κάνω αυτό το παιδί να κοιμηθεί; Γιατί δεν τρώει καλύτερα; Πώς μπορώ να κάνω τη ζωή με ένα μωρό πιο εύκολη;

Κατά την επίσκεψη στην παιδίατρο όταν το μωρό ήταν 6 εβδομάδων, η γιατρός μου έκανε ξανά τις ίδιες ερωτήσεις. Τελικά λύγισα, κι άρχισα να κλαίω. Τότε με ρώτησε αν είχα άλλες μαμάδες φίλες που θα μπορούσαν να με υποστηρίξουν αυτή την περίοδο.

Είχα, αλλά - και - δεν είχα.

Συνέχισα να λέω στον εαυτό μου: Δεν έχω λόγο να παραπονιέμαι, έχω ένα ωραίο σπίτι και καλή άδεια μητρότητας από τη δουλειά.

Συνέχισα να ακυρώνω τα συναισθήματα μου.

10 πράγματα που έμαθα τον πρώτο χρόνο της μητρότητας

Τότε ήταν που άρχισα να αλλάζω την οπτική μου για τη μητρότητα ή ακόμα και για το ότι είμαι γυναίκα. Είχα 4 λανθασμένες αντιλήψεις για τη μητρότητα:

1. Δεν θα έπρεπε να προσπαθώ τόσο πολύ. Αν προσπαθήσω και αποτύχω, είναι δικό μου λάθος. Αλλά προσπαθούσα πάρα πολύ — και ένιωθα αποτυχημένη ούτως ή άλλως.

2. Αν τα κάνω «σωστά», όλα θα είναι τέλεια. Έθεσα τόσο υψηλές προσδοκίες για το πώς έπρεπε να είναι τα πράγματα και κατέληξα, πιο συχνά παρά σπάνια, να απογοητεύομαι ή να κατηγορώ τον εαυτό μου.

3. Τα συναισθήματά μου δεν έχουν τόση σημασία όσο των άλλων. Πείστηκα ότι δεν άξιζα να νιώθω με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Και αν το έκανα, έκανα λάθος.

4. Δεν πρέπει να χρειάζομαι βοήθεια. Έγινα νησί. Δεν ζήτησα βοήθεια. Και όταν οι άνθρωποι μου την προσέφεραν, τους απωθούσα, μην θέλοντας να παραδεχτώ ότι τη χρειαζόμουν απεγνωσμένα.

Τρία χρόνια μετά από εκείνη την ημέρα, ο τρόπος που αντιμετωπίζω τη μητρότητα έχει αλλάξει. Το ίδιο και η ζωή μου.

Ξεκινώ τη μέρα προσπαθώντας να την κάνω όσο καλύτερη μπορεί να είναι.

Ας είμαστε ειλικρινείς, κάποιες μέρες είναι αναπόφευκτα λιγότερο υπέροχες από άλλες όταν έχεις μικρά παιδιά. Τώρα, θέτω μόνο προσδοκίες για τον εαυτό μου και τις περιορίζω σε αυτά που μπορώ να ελέγξω.

Προσπαθώ να είμαι ανοιχτόμυαλη, να ακούω το σώμα και τη διαίσθησή μου, να έχω θετική νοοτροπία και να αναζητώ το καλό σε κάθε κατάσταση. Τα συναισθήματά μου είναι δικά μου. Κανείς, ούτε εγώ, δεν μπορεί να τα κρίνει. Αν έχω συναισθήματα ή εσωτερική σύγκρουση, ξέρω ότι κάτι πρέπει να αντιμετωπιστεί, και δεν έχει σημασία τι περνάνε οι άλλοι.

Η σιωπηλή πάλη της μητρότητας μπορεί να μοιάζει με πνιγμό σε έναν ωκεανό απόγνωσης. Η παραδοχή ότι χρειαζόμαστε βοήθεια μπορεί να φαίνεται σαν ανυπέρβλητο εμπόδιο, σαν να είναι ένα ακόμη πράγμα να προσθέσουμε στη λίστα των υποχρεώσεων. Το βάρος της ντροπής, του φόβου και της ενοχής μπορεί να είναι βαρύ στους ώμους μας, κάνοντας απίστευτα δύσκολο να ζητήσουμε υποστήριξη.

Ξεπεράστε τα «πρέπει» και απολαύστε τη μητρότητα

Όμως, θέλω να ξέρεις ότι το να ζητάς βοήθεια δεν είναι σημάδι αδυναμία, είναι πράξη θάρρους. Σημαίνει ότι προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τους βαθύτερους φόβους και τις ευαλωτότητές μας. Όταν αναγνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να δείξει την πιο αληθινή και αυθεντική του μορφή.

Αν λοιπόν αισθάνεσαι ότι παλεύεις, να ξέρεις ότι είναι εντάξει να ζητήσεις βοήθεια. Δεν είσαι μόνη στο ταξίδι σου και υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται πραγματικά για το πώς νιώθεις.

Είτε πρόκειται για έναν έμπιστο φίλο, ένα μέλος της οικογένειας ή έναν επαγγελματία, το να απλώσεις το χέρι για υποστήριξη είναι το πρώτο βήμα προς τη θεραπεία.

^{ελεύθερη απόδοση από perissostherapy.com}