Το πιο σημαντικό που έμαθα ως μαμά, δεν το διάβασα πουθενά, το ανακάλυψα μόνη μου

Όταν μένεις έγκυος για πρώτη φορά, η λίστα με τα πράγματα που θα χρειαστείς για να γεννήσεις και να φροντίσεις το μωρό φαίνεται αρκετά απλή: κάθισμα αυτοκινήτου, καρότσι, μπανιέρα, πάνες, μωρομάντηλα. Αλλά γρήγορα καταλαβαίνεις ότι αυτές οι επιλογές δεν είναι απλώς επιλογές, είναι αντανάκλαση του ποια είσαι ή του ποια θες να είσαι ως μητέρα.

Είσαι από εκείνες που αγοράζουν μόνο βιολογικά; Είσαι μαμά με φρου-φρου και κορδελάκια ή μινιμαλίστρια; Προτιμάς τα πλαστικά παιχνίδια ή τα ξύλινα Montessori ;Είσαι fit μαμά που θα τρέχει ακόμα κι αν έχει κοιμηθεί μία ώρα και τρώει κρύα μπιφτέκια γιατί είναι πολύ κουρασμένη για να ζεστάνει το φαγητό της; Ή είσαι μαμά με πιτζάμες, που δεν την νοιάζει αν τη βλέπουν οι άλλοι ατημέλητη;

Νιώθεις πως πρέπει να κάνεις την τέλεια επιλογή κάθε φορά. Γιατί αν δεν το κάνεις, όχι μόνο ρισκάρεις να θεωρηθείς «μέτριος» γονιός, αλλά ίσως και να στερήσεις από το παιδί σου το ένα πράγμα που θα το έκανε χαρούμενο και ευτυχισμένο.

Θυμάμαι πόσο καταπιεστικό ήταν όλο αυτό πριν γεννηθεί η κόρη μου. Ο άντρας μου κι εγώ κάναμε ατελείωτες συζητήσεις με φίλους και συγγενείς για τα υπέρ και τα κατά των καροτσιών, το πλάτος του καθίσματος αυτοκινήτου, και το αιώνιο ερώτημα: πάνες μιας χρήσης ή υφασμάτινες; (επιλέξαμε τις μιας χρήσης, συγγνώμη περιβάλλον.) Θυμάμαι να περνάω ώρες βλέποντας βίντεο με μωράκια να κάνουν μπάνιο σε «Tummy Tub», μπανιέρα σε σχήμα κουβά. Νοσηλεύτριες εξηγούσαν τα θετικά της , ενώ μωρά φαινομενικά ήρεμα, επέπλεαν μέσα.

Ήμουν η μαμά που θα άφηνε το μωρό της να παγώσει σε μια απλή, επίπεδη μπανιέρα, ή ήμουν η «καλή μαμά» που νοιάζεται για την ευεξία του και θα έδινε 50 δολάρια για την εμπειρία του κουβά; (Αγόρασα το μπανάκι- κουβά. Και μετά γέννησα ένα τεράστιο μωρό που ΔΕΝ ήθελε με τίποτα να βουτήξει σε έναν πλαστικό κουβά για μπάνιο.)

Δεν θα μιλήσει για τις επισκέψεις σε παιδίατρους – αναζητώντας κάποιον που να στηρίζει τον θηλασμό, να είναι ευέλικτος με το πρόγραμμα εμβολιασμών, να μην «υπερσυνταγογραφεί» – (όλα όσα μας είχαν πει πως πρέπει να μας νιάζουν, αλλά τώρα, τρία παιδιά μετά, ξέρω πως δεν έχουν τόση σημασία).

Ο γιατρός που τελικά επιλέξαμε – θα τον αποκαλώ Δρ. Β. – δεν ήταν περιζήτητος γιατρός στο Λ.Α. Δεν ήταν νατουροπαθητικός και το ιατρείο του δεν είχε πολυτελή αίθουσα αναμονής ούτε ξύλινη παιδική κουζίνα για να παίζουν τα παιδάκια πριν το ραντεβού. Ο ίδιος ο Δρ. Β. δεν είχε τίποτα εντυπωσιακό. Από τη συμπεριφορά του, φαντάστηκα ότι κάποιος βοηθός τον είχε αναγκάσει να κάνει αυτές τις «δωρεάν συμβουλευτικές» σε φοβισμένους νέους γονείς.

Μας άκουσε ευγενικά καθώς κάναμε αδέξιες ερωτήσεις για τεχνικές, και προγράμματα. Όταν τελειώσαμε, έκανε μια παύση. Μας κοίταξε. Και τότε είπε:

«Σε κάποιο σημείο, πρέπει να περιορίσετε την ποσότητα των πληροφοριών που λαμβάνετε».

Μας εξήγησε ότι δεν υπάρχει αρκετή πληροφόρηση στον κόσμο για το τι να κάνουμε και τι όχι. Παλεύαμε να πιάσουμε όλα τα "πρέπει" και τα "μην τολμήσεις", και είχαμε αρχίσει να κάνουμε κύκλους. Ο Δρ. Β. μας έμαθε πως, τελικά, θα πρέπει να κλείσουμε την …κάνουλα των συμβουλών και απλώς να δράσουμε.

Ήταν αποκαλυπτικό. Θυμάμαι έναν μεγάλο αναστεναγμό να γεμίζει το δωμάτιο. Ήξερε αυτό που εμείς ακόμα δεν ξέραμε. Ότι κάθε επιλογή που κάνεις ως γονιός μπορεί να σε ρίξει σε μια άβυσσο από επιλογές, αν το επιτρέψεις.

Οι νέοι γονείς παρασύρονται εύκολα, γιατί νοιάζονται.

Οι έγκυες γυναίκες κουβαλάνε το μέλλον μέσα τους. Είμαστε πιο κοντά σε αυτό το μικρό πλάσμα από οποιονδήποτε.

Οι περαστικοί μάς επαινούν, μας θαυμάζουν ή μας προειδοποιούν για χίλια πιθανά προβλήματα. Είμαστε μέσα στο θαύμα, κι όμως δεν ξέρουμε τίποτα – εκτός από το ότι θέλουμε να τα καταφέρουμε καλά. Θέλουμε να κάνουμε τη σωστή επιλογή, ώστε το παιδί μας να μη χρειαστεί να υποφέρει. Ώστε να αγαπά τον εαυτό του άνευ όρων. Ώστε να ξέρει, πόσο θαυμαστό είναι.

Και μας λένε ότι αν αγοράσουμε τα σωστά πράγματα, αν επιλέξουμε τους σωστούς γιατρούς, αν φάμε τα σωστά φαγητά, αν τα μεγαλώσουμε με τον «σωστό» τρόπο, θα αποφύγουμε το κακό και θα πέσουμε με φόρα στο καλό.

Αλλά αυτό που θα ανακαλύψεις μεγαλώνοντας τα παιδιά σου, είναι ότι υπάρχει μόνο ο τρόπος που το κάνεις τώρα, ο τρόπος που θα το κάνεις αργότερα, και κάθε τρόπος ενδιάμεσα. Πήραμε ένα εξαιρετικό καρότσι όταν γεννήθηκε η κόρη μας αλλά δεν σκεφτήκαμε πώς θα είναι με δύο παιδιά – οπότε πήραμε άλλο. Μετά ήρθε το τρίτο νωρίτερα από ό,τι περιμέναμε και χρειαζόμασταν ένα για τρία παιδιά. Όλα μας τα παιδιά πήγαν σε πάνω από ένα νηπιαγωγείο γιατί αυτό που φαινόταν σωστό τότε, τελικά δεν ταίριαζε με την προσωπικότητά τους.

Αυτό που ξέρω τώρα είναι ότι όλη η γονεϊκότητα είναι έτσι. Και ο μόνος τρόπος να κρατήσεις την ψυχική σου υγεία είναι να περιορίσεις την πληροφορία που καταναλώνεις. Όλοι θα έχουν συμβουλές και μαγικά προϊόντα που έκαναν το μωρό τους να κοιμηθεί, να κάνει κακά, να σταματήσει τις κρίσεις. Μην μένεις σε αυτά… Μόνο αν νιώσεις ότι κάτι έχει νόημα για εσένα, κράτησέ το.

Διάβασες μια κριτική για ένα κάθισμα αυτοκινήτου και το πήρες; Τέλεια. Επέλεξες το κοντινότερο νηπιαγωγείο παρότι σου είπαν να τα επισκεφτείς όλα; Κανένα πρόβλημα.

Όταν μιλάω σε έγκυες φίλες σήμερα, τους λέω ότι υπάρχουν μόνο τρεις ερωτήσεις που πρέπει να κάνουν σε έναν παιδίατρο:

• Μπορώ να σας βρω εκτός ωραρίου;
• Μπορώ να κλείνω ραντεβού για την ίδια μέρα;
• Θα βλέπω εσάς όταν ερχόμαστε;

Υπάρχουν αρκετά πράγματα να ανησυχείς όταν έχεις παιδιά. Οι πρώτες μέρες θα είναι δύσκολες, όμορφες, βαρετές, μαγικές, και θα νιώθεις ότι δεν ξέρεις ποτέ αρκετά.

Αν ξέρεις το πρόσωπο του μωρού σου όταν κοιμάται, ξέρεις αρκετά.

Αν ξέρεις τον ήχο που κάνει όταν πεινάει ή είναι κουρασμένο ή βαριέται, αν ξέρεις τη μυρωδιά του κεφαλιού του το πρωί, τότε ξέρεις αρκετά.

Θα ξέρεις πάντα – για την υπόλοιπη ζωή σου – τα πάντα και τίποτα για το πώς να μεγαλώσεις τα παιδιά σου. Δεν χρειάζεται να διαλέγεις σωστά ή ακόμα και ιδιαίτερα καλά για να γίνεις ο γονιός που θες να είσαι. Έχεις μόνο μία επιλογή να κάνεις:

Μπορείς να σταματήσεις να ακούς. Κι απλώς να δράσεις.

^{ελεύθερη απόδοση από expectful.com}