Η σπίθα της μητρότητας - Η εξομολόγηση μιας μαμάς

Νομίζεις ότι είσαι ολοκληρωμένη πριν τα παιδιά και μετά έρχονται στη ζωή σου και φέρνουν τα πάνω κάτω. Είχες όνειρα, φιλοδοξίες, μια σπίθα που έκαιγε μέσα σου. Όταν όμως ήρθαν τα παιδιά σου, ένιωσες σαν να είχες χάσει αυτή τη σπίθα, σαν ένα κομμάτι του εαυτού σου να είχε σβήσει.

Η ζωή μου τελείωσε την ημέρα που γεννήθηκε η κόρη μου και μια άλλη άρχισε

Μέσα στην καθημερινότητα, την κούραση και την αφοσίωση, μπορεί να πιστεύεις ότι έχεις χάσει λάμψη σου, όμως, αν κοιτάξεις τα μάτια των παιδιών σου θα καταλάβεις ότι εκείνη η σπίθα δεν έχει χαθεί. Απλώς έχει μεταμορφωθεί, είχε γίνει πιο δυνατή, πιο φωτεινή.

Αυτό δείχνει το post της Emma Heaphy στο Instagram. Μέσα από την ανάρτησή της μιλά για τη χαμένη της σπίθα και για το πώς τη βρήκε... όχι σε κάποιο μακρινό μέρος, αλλά στα πρόσωπα των παιδιών της.

«Μερικές φορές αναρωτιέμαι πού πήγε η σπίθα μου.

Δεν γελάω πάντα με τα αστεία όπως παλιά. Πιθανώς επειδή δεν έχω ποτέ την ευκαιρία να ακούσω το τέλος τους.

Ο βηματισμός μου είναι βαρύς και αργός αυτή τη στιγμή. Πιθανώς επειδή κουβαλάω μικρά παιδιά και το βαρύ φορτίο που τα συνοδεύει.

Δεν ενθουσιάζομαι τόσο πολύ με το να βγαίνω έξω όσο παλιά. Πιθανώς επειδή έχεις τόσα πολλά να σκεφτείς όταν παίρνεις μαζί σου παιδιά. Τόσα πολλά που πρέπει να οργανωθούν και να προετοιμαστούν, και μετά υπάρχει και η επόμενη μέρα.

Δεν τραγουδάω ή χορεύω χωρίς λόγο ή με λόγο. Πιθανώς επειδή είμαι πολύ εξαντλημένη για να δω τη διασκέδαση σε αυτό. Το κοντινότερο που καταφέρνω να κάνω για να ξεσκάσω είναι να βάζω μουσική στο αυτοκίνητο όταν τα παιδιά δεν είναι στα πίσω καθίσματα.

Και μερικές φορές σκέφτομαι εκείνη την προφανή έλλειψη σπίθας.

Όπως όταν βλέπω την αντανάκλασή μου στην καθημερινή ζωή... να για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή.

Όπως όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη μου που χρειάζεται... καθάρισμα, όταν βάζω το παντελόνι εγκυμοσύνης που φοράω ακόμα μήνες μετά τη γέννα και όταν κρατάω το ένα από τα δύο παιδιά μου που εξακολουθούν να εξαρτώνται πλήρως από εμένα.

Βλέπω μια εκδοχή του εαυτού μου που είναι τόσο διαφορετική από πριν. Είναι τόσο κουρασμένη, φθαρμένη και ατελής.

Tο να είσαι μαμά δεν σημαίνει να παραμελείς τα δικά σου όνειρα

Φωνάζει «Χρειάζομαι ένα διάλειμμα».

Και εκ πρώτης όψεως, η σπίθα δεν είναι εύκολο να φανεί.

Αλλά για να λέμε την αλήθεια, αυτή η εκδοχή της είναι μακράν η πιο ικανοποιημένη, αγαπημένη και ελεύθερη που υπήρξε ποτέ.

Και η σπίθα είναι ακόμα εκεί.

Στην πραγματικότητα, υπάρχει πολύ περισσότερη σπίθα σε αυτή τη γυναίκα από ποτέ.
Τώρα όλες οι σπίθες της συνδυάζονται στον πυρήνα της.

Βρυχώνται βαθιά μέσα της, κάτω από τα παραπλανητικά στρώματα της εξωτερικής της εμφάνισης και των συμπεριφορών της.

Είναι η απεριόριστη αγάπη που τρέφει για εκείνα τα μικρά πλάσματα. Η διακαής επιθυμία να είναι καλύτερη για εκείνα, να κάνει κάτι καλύτερο για εκείνα και να είναι και να κάνει ό,τι μπορεί για να τα βοηθήσει να λάμψουν.

Γιατί αυτά είναι η σπίθα της.

Γιατί εκείνα δημιουργούν πια τη δική της σπίθα.

Επειδή θέλει να τρέφονται από τη σπίθα της και να λάμπουν πιο λαμπρά από όλους και όλα.

Και καθώς αφήνω για ακόμη μια φορά τις δαχτυλιές στον καθρέφτη μου, βλέπω το μωρό μου, που μου χαμογελάει και μου το θυμίζει ότι αυτό το είδωλο που βλέπω είναι πιο φωτεινό από ποτέ.

Και νιώθω τη σπίθα μέχρι το μεδούλι μου.

Τα παιδιά μου κάθε φορά που τα κοιτάζω μου δείχνουν ότι η σπίθα που είχα πριν έρθουν στη ζωή μου, είναι ακόμα εκεί,
Ακόμα κι αν δεν μπορώ να τη δω μερικές μέρες.»

^{ελεύθερη μετάφραση instagram @wordsof_emmaheaphy}