Μακάρι το παιδί μου να πιστεύει πάντα στις ευχές - Γιατί η ευχή δίνει ελπίδα

Μάζεψε όλες τις πικραλίδες, κρατώντας τες στα μικρά της χέρια σαν θησαυρό. Έκλεισε τα μάτια, πήρε μια βαθιά ανάσα και φύσηξε - χωρίς δισταγμό, χωρίς σκέψεις του τύπου «να είσαι ρεαλίστρια». Μόνο καθαρή ελπίδα, σκορπισμένη στις πικραλίδες που ταξίδευαν στον ουρανό.

Και τότε ένιωσα έναν πόνο στο στήθος μου.

Πότε αντάλλαξα τις ευχές με λίστες υποχρεώσεων; Πότε η αποδοτικότητα έγινε το μόνο μέτρο μιας μέρας- πόσα emails έστειλα, πόση μπουγάδα δίπλωσα, πόσα λεπτά κέρδισα από την ώρα ύπνου - ενώ όλα όσα κάνουν τη ζωή αληθινή κατέληξαν να είναι «πράγματα που θα κάνω αργότερα»; Έχω γίνει πολύ καλή στο να τελειώνω δουλειές. Δεν είμαι σίγουρη ότι είμαι το ίδιο καλή στο να επιτρέπω στον εαυτό μου να θέλει όμορφα πράγματα.

Μην εγκαταλείπετε και μη χάνετε την πίστη σας – Η ζωή έχει τρόπους να μας εκπλήσσει

Όταν ήμουν μικρή, έκανα ευχές για τα πάντα: στα κεράκια της τούρτας, στα πεφταστέρια, στα αγριολούλουδα που είχαν γίνει σπόροι. Δεν ήξερα αν θα πραγματοποιηθούν. Δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο ήταν να ονοματίζω αυτό που ήλπιζα και να πιστεύω, έστω για μια ανάσα, ότι η καλοσύνη μπορεί να με βρει.

Η κόρη μου δεν έχει μάθει ακόμη αυτό το «παζάρι». Πιστεύει σε μια μαγεία που που δεν έχει σχέση με το ...ρολόι. Πιστεύει ότι μπορείς να κλείσεις τα μάτια, να φυσήξεις με όλη σου τη δύναμη και να ζητήσεις κάτι καλό. Βλέποντάς τη, θυμήθηκα ότι το να κάνεις μια ευχή δεν είναι έλεγχος. Είναι άδεια. Είναι να γυρίζεις το πρόσωπό σου προς την ελπίδα, ακόμη κι όταν δεν μπορείς να εγγυηθείς το αποτέλεσμα.

Κι έτσι έκανα κι εγώ μερικές.

Ευχήθηκα υπομονή για την ώρα του ύπνου που συνοδεύεται από «ακόμα λίγο νερό» και «μια τελευταία ερώτηση για το φεγγάρι».

Ευχήθηκα να είμαι περισσότερο υπομονετική με τον εαυτό μου όταν η μέρα είναι χαοτική, θορυβώδης και δεν μοιάζει καθόλου με την εικόνα που είχα στο μυαλό μου.

Ευχήθηκα να έχω το θάρρος να τηρώ μικρές υποσχέσεις προς τον εαυτό μου: να πιω νερό, να κάνω έναν περίπατο, να στείλω μήνυμα στη φίλη μου, να αφήσω το κινητό τη νύχτα.

Ευχήθηκα ένα σπίτι όπου το "θαύμα" δεν είναι κάτι που ξεπερνάμε μεγαλώνοντας.

Καμία από αυτές τις ευχές δεν θα ...πλύνει τα πιάτα, θα καθαρίσει, θα συμμαζέψει.

Η ελπίδα δεν εξαφανίζει τη δουλειά. Αλλά τη χρωματίζει αλλιώς.

Δίνει στην καθημερινότητα έναν σκοπό. Όταν επιτρέπω στον εαυτό μου να εύχεται, αρχίζω να βλέπω μικρές καλοσύνες που αλλιώς θα προσπερνούσα τρέχοντας: τον γείτονα που χαιρετά, τη δασκάλα που βλέπει πραγματικά το παιδί μου, το ξέσπασμα γέλιου στο τραπέζι που με αιφνιδιάζει ακριβώς τη στιγμή που το χρειάζομαι περισσότερο.

Η συμβουλή που κάθε μαμά εύχεται να είχε ακούσει όταν έγινε μητέρα

Δεν μπορώ να κάνω τον κόσμο ασφαλή ή δίκαιο για τα παιδιά μου. Δεν μπορώ να πραγματοποιήσω κάθε ευχή τους. Αλλά μπορώ να "χτίσω" ένα σπίτι όπου η ελπίδα κατοικεί. Μπορώ να τους δείξω πώς να ονοματίζουν αυτό που θέλουν και να συνεχίζουν να προσπαθούν, ακόμη κι όταν αργεί να έρθει. Μπορώ να γιορτάζω τις μικρές νίκες και να κρατώ μια θέση στον καναπέ για τα μεγάλα συναισθήματα. Μπορώ να κοιτάζω ένα οικόπεδο γεμάτο «ζιζάνια» και να τα βοηθώ να βλέπουν λουλούδια.

Αργότερα, εκείνο το απόγευμα, μου έδωσε ένα αγριολούλουδο. «Εσύ πρώτη, μαμά.» Έκλεισα τα μάτια και έκανα μια ευχή πολύ μεγάλη για να την πω δυνατά. Ύστερα φύσηξα, και παρακολουθήσαμε τους σπόρους να υψώνονται και να χορεύουν στον αέρα. Μου έδωσε το άδειο κοτσάνι σαν τρόπαιο, έκλεισε τα δαχτυλάκια της πάνω στο χέρι μου και ακολουθήσαμε μαζί τα αιωρούμενα κομμάτια που έφευγαν μακριά. Για μια στιγμή, το οικόπεδο έμοιαζε με απαλές, φωτεινές κουκκίδες που ταξίδευαν προς άγνωστο προορισμό.

Δεν ξέρω πού θα καταλήξουν οι ευχές μας. Ξέρω μόνο ότι, καθώς τις ονοματίσαμε μαζί, η μέρα άνοιξε διάπλατα - σαν ένα παράθυρο που άφησε περισσότερο αέρα να μπει.

Ίσως κανείς μας δεν σταματά πραγματικά να χρειάζεται ευχές. Ίσως το μυστικό είναι να αφήνουμε τα παιδιά μας να μας το θυμίζουν.

Γιατί σε έναν κόσμο που ανταμείβει την ταχύτητα, η ελπίδα μάς ζητά να σταματήσουμε.

Σε έναν κόσμο που λατρεύει τη βεβαιότητα, η ελπίδα μάς καλεί να ρισκάρουμε.

Σε έναν κόσμο που μετράει τα πάντα, η ελπίδα λέει την αλήθεια για ό,τι έχει σημασία: την αγάπη, την παρουσία και λίγο χρόνο για ακόμη μία ιστορία.

Μαμά, μην σταματάς να ονειρεύεσαι!

Μακάρι να πιστεύει πάντα στις ευχές.

Και είθε να πιστεύω κι εγώ μαζί της. Όχι επειδή η ζωή είναι εύκολη, αλλά επειδή η ελπίδα μας βοηθά να συνεχίζουμε όταν δεν είναι.

Αυτό δεν είναι αφέλεια. Είναι γενναιότητα.