Η τέχνη του να κρύβεις τα παιχνίδια που σου σπάνε τα νεύρα, χωρίς να νιώθεις ενοχές

Υπήρξε μια μέρα που κατάφερα, κόντρα σε κάθε πιθανότητα, να αποσυρθώ για 30 λεπτά και να απολαύσω ένα ζεστό ντους. Χωρίς φωνές, χωρίς «Μαμά! Έρχεσαι;», χωρίς παιδικά τραγούδια στο παρασκήνιο. Έκλεισα τα μάτια μου κάτω από το νερό, άφησα τον αφρό να με τυλίξει και... τραγουδούσα. Ή μάλλον, σιγομουρμούριζα. Το «Baby Shark». Με τρόμο, το συνειδητοποίησα μόλις πάτησα το χαλάκι του μπάνιου.

Η μητρότητα είναι έτσι. Εισχωρεί σε κάθε γωνιά του μυαλού σου, ακόμα κι όταν προσπαθείς απελπισμένα να ξεκουραστείς. Και κάπου εκεί κατάλαβα: ίσως το «πρέπει να αντέξω για να είναι τα παιδιά χαρούμενα» να μην είναι το μόνο σενάριο.

Τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει κι όμως συγκινούμαι κάθε φορά που βλέπω βρεφικά φορμάκια

Όταν ο σύζυγος παίρνει την ευθύνη

Ο άντρας μου είναι ένας γλυκός, ήσυχος άνθρωπος. Έχει ένα ζευγάρι ακριβών ακουστικών που μπλοκάρουν κάθε ήχο και κοιμάται παντού. Μια μέρα, συνειδητοποίησα ότι κάτι είχε αλλάξει στο σπίτι : για ώρες δεν ακουγόταν τίποτα τσιριχτό, τίποτα επαναλαμβανόμενο, τίποτα με μπαταρίες.

Πρώτα εξαφανίστηκαν τα τακούνια που φόραγε η μικρή μου και πατούσε δυνατά πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Μετά, το πλαστικό τρομπόνι. Ύστερα, η Έλσα που είχε κολλήσει και τραγουδούσε ασταμάτητα στα ισπανικά. Όλα βρέθηκαν... μέσα σε κατσαρόλες, φόρμες για κέικ , πίσω από τάπερ. Ο σύζυγός μου τα είχε κρύψει. Και όχι, δεν το είχαμε ποτέ συζητήσει.

Ένα άτυπο συμβόλαιο γονιών (χωρίς ενοχές)

Δεν χρειάστηκε να πούμε τίποτα. Άρχισα κι εγώ να συμμετέχω στο «παιχνίδι». Ένα παιχνίδι για ενήλικες που θέλουν λίγη ηρεμία. Όταν ένα παιχνίδι άρχιζε να με τρελαίνει, το έβαζα διακριτικά στο πάνω ράφι. Ή το τοποθετούσα πίσω από το πλυντήριο, μαζί με εκείνα τα «εκπαιδευτικά» κουμπιά που φωνάζουν αριθμούς με κάθε πάτημα.

Τα παιδιά; Δεν τα αναζήτησαν. Ξεχνούν εύκολα - και φαντάζονται πιο εύκολα. Έχουν τόσους κόσμους να χτίσουν που δεν εξαρτώνται από ένα θορυβώδες παιχνίδι.

Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα κάτι: αυτό δεν ήταν στέρηση. Ήταν αυτοφροντίδα. Ήταν όριο. Ήταν αγάπη για εκείνους και για εμένα.

Είδα το νεογέννητο μωρό μου πρώτη φορά μέσα από μια οθόνη και αυτό ακόμα πονάει

Δεν είναι «κακό» να προστατεύεις τα νεύρα σου

Δεν είναι ανάγκη να ζούμε στην υπερένταση για να είμαστε καλές μαμάδες . Δεν χρειάζεται να αντέχουμε όλα τα ηχητικά εφέ του κόσμου, όλα τα πλαστικά κουμπιά, όλους τους μόνιμα «κολλημένους» ήρωες. Κάποιες φορές, το να απομακρύνεις ένα παιχνίδι για λίγες μέρες είναι ο τρόπος σου να πεις ΝΑΙ στην ηρεμία. Και αυτό είναι κάτι που όλοι κερδίζουμε.

Όσο κι αν αγαπάμε τα παιδιά μας (και τα αγαπάμε), η μητρότητα δεν πρέπει να είναι διαρκής θυσία. Μπορεί να έχει όρια , χαμόγελα, και ναι – λιγότερο «Baby Shark».

Το σώμα σου μετά τον τοκετό είναι ήδη εξαντλημένο και "δουλεύει" υπερωρίες- Μάθε να το ακούς

Μικρές πράξεις επανάστασης

Την επόμενη φορά που ένα παιχνίδι θα σε φέρει στα όρια, κάνε κάτι απλό: κρύψ’ το. Όχι για πάντα. Όχι με ενοχές . Αλλά με μια βαθιά ανάσα και το χαμόγελο της μαμάς που άκουσε επιτέλους τη σκέψη της, χωρίς να διακόπτεται από ήχους παιχνιδιών.

^{Πηγή: theeverymom.com}