Είδα το νεογέννητο μωρό μου πρώτη φορά μέσα από μια οθόνη και αυτό ακόμα πονάει

Και τα τρία μου παιδιά γεννήθηκαν με καισαρική τομή. Η πρώτη ήταν επείγουσα, τα μεσάνυχτα, ενώ η δεύτερη και η τρίτη ήταν προγραμματισμένες. Αλλά αυτή δεν είναι μια ιστορία για το αν η καισαρική θεωρείται ή όχι κανονικός τοκετός (για να το ξεκαθαρίσω, φυσικά και είναι.)

Είχα ένα γενικό πλάνο για τον τοκετό στην πρώτη μου εγκυμοσύνη, στο μακρινό 2015, αλλά δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα αν θα το ακολουθούσα. Το μόνο που ήθελα ήταν το μωρό μου. Είχα φανταστεί πολλά πιθανά σενάρια για το πώς θα εξελισσόταν ο τοκετός και η γέννα του πρωτότοκου παιδιού μου αλλά κάτι που δεν είχα καθόλου προβλέψει ήταν το να περάσω τις πρώτες ώρες μετά τη γέννησή του εντελώς μόνη μου.

Κατά τη διάρκεια του τοκετού, ανέβασα πυρετό γι΄αυτό και οι νοσοκόμες μόλις γεννήθηκε το μωρό το πήραν κατευθείαν στη ΜΕΝΝ (Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών). Δεν πρόλαβα καλά-καλά να το δω, πόσο μάλλον να το κρατήσω, να το ταΐσω ή να κάνουμε αυτή την επαφή δέρμα με δέρμα που τόσο περίμενα για μήνες.

Πανικοβλήθηκα στην ιδέα ότι ο γιος μου θα ήταν μόνος του αμέσως μετά τη γέννα, οπότε είπα στον άντρα μου να πάει μαζί του, αφού εγώ δεν μπορούσα. Η πρώτη φορά που είδα τα γαλανά του μάτια ήταν μέσω FaceTime. Το πρώτο του γεύμα ήταν ένα μπιμπερό με φόρμουλα από μια νοσοκόμα, αντί για μητρικό γάλα, κουρνιασμένος πάνω στο στήθος μου.

Δεν κράτησα το παιδί μου στην αγκαλιά μου παρά μόνο ώρες μετά τη γέννησή του.

Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να θρηνήσει γι’ αυτό, ούτε καν το αναγνώρισα ως κάτι που χρειαζόταν επεξεργασία. Έφυγα από το νοσοκομείο λίγες μέρες αργότερα με ένα υγιές μωρό.

Γιατί να παραπονεθώ, λοιπόν, αν οι πρώτες ώρες μετά τον τοκετό δεν ήταν όπως τις φανταζόμουν;

Και όμως, συνέβη ξανά.Το 2018, η κόρη μου είχε υγρό στους πνεύμονες αμέσως μετά τη γέννηση. Και πάλι, το πολύτιμό μου μωρό πήγε στη ΜΕΝΝ πριν καν προλάβω να το αγγίξω ή να το δω κανονικά. Ούτε δέρμα με δέρμα. Ούτε σύνδεση. Με έβγαλαν από το χειρουργείο και πέρασα τις πρώτες ώρες μετά τη γέννα μόνη. Χωρίς μωρό στην αγκαλιά. Χωρίς κλάματα. Μόνο αποστειρωμένα φώτα, σιωπή και ο σπαρακτικός πόνος της μοναξιάς.

Και τότε ήρθαν η επιλόχεια κατάθλιψη και η επιλόχεια οργή. Ήξερα πολύ καλά τι με στενοχωρούσε αλλά δεν ένιωθα ότι είχα το δικαίωμα να το βιώνω τόσο έντονα.

Ήξερα πως οι γιατροί και οι νοσοκόμες πήραν αυτές τις αποφάσεις για να προστατεύσουν εμένα και τα παιδιά μου, και γι’ αυτό τους είμαι ευγνώμων. Αλλά το να μην μπορώ να κρατήσω τα πρώτα δύο μωρά μου αμέσως μετά τη γέννα με επηρέασε βαθιά, με τρόπους που δεν είχα αντιληφθεί πλήρως μέχρι τη στιγμή που μπόρεσα - επιτέλους - να φύγω από το χειρουργείο κρατώντας ένα μωρό.

Το τρίτο μου.

Ο άντρας μου κι εγώ φτάσαμε στο νοσοκομείο ένα κρύο πρωινό του Νοεμβρίου το 2021 για την προγραμματισμένη καισαρική του τρίτου μας παιδιού. Λογικά, ήξερα πως αν το μωρό μας χρειαζόταν και πάλι να πάει στη ΜΕΝΝ, φυσικά θα έδινα προτεραιότητα στην υγεία και την ασφάλειά του. Αλλά ένιωθα ένα κενό στο στομάχι, από τη θλίψη ότι είχα χάσει αυτή τη μοναδική εμπειρία με τα πρώτα δύο μου παιδιά.

Για πρώτη φορά, το μωρό μου τοποθετήθηκε στην αγκαλιά μου μέσα σε λίγα λεπτά από τη γέννησή του.

Κοίταξα για πρώτη φορά τα μάτια του από κοντά, όχι μέσω οθόνης. Δεν μπορούσα να σταματήσω να την κοιτάζω, να την κρατάω, να την αγκαλιάζω με όλη μου την καρδιά. Μετά από περίπου μία ώρα, παρατήρησα ότι ο άντρας μου δεν την είχε ακόμα κρατήσει. Τον ρώτησα απαλά αν ήθελε τη σειρά του, αλλά ένιωσα μια ήσυχη ανακούφιση όταν κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

Νομίζω πως κατάλαβε πόσο πολύ χρειαζόμουν αυτόν τον χρόνο για να αρχίσω να γιατρεύομαι.