Δεν θα είμαι πάντα το κέντρο του κόσμου του, μου αρκεί όμως να ξέρει πως θα είμαι πάντα εδώ

Περπατούσα στο λούνα παρκ με τον γιο μου, έτοιμη να αποδείξω ότι είμαι μια «κουλ» μαμά . Μια μέρα που ήταν προγραμματισμένη να την περάσει με τους φίλους του είχε μετατραπεί σε ένα πρωινό με τη μαμά αλλά δεν θα άφηνα αυτό να του χαλάσει τη μέρα. Αποφασισμένη να του χαρίσω τη διασκέδαση που περίμενε, του πρότεινα να κάνουμε ό,τι ήθελε.

Φυσικά, ήθελε να πάμε στο λούνα παρκ και να ανέβουμε στο τρενάκι, ξέρετε σε αυτά που κρέμεσαι ανάποδα με μόνο μια ζώνη ασφαλείας ανάμεσα σε μένα και τον θάνατο. Είχα τολμήσει το τρενάκι για χάρη του και στο παρελθόν, αλλά αυτή τη φορά ήθελε να κάτσουμε μπροστά. Το είχε κάνει και μόνος του ενώ εγώ παρακολουθούσα με ασφάλεια από το έδαφος, αλλά αυτή τη φορά μου ζήτησε να το κάνουμε μαζί. Κρύβοντας το πρόσωπό μου πίσω από τα γυαλιά ηλίου και με ένα στραβό χαμόγελο, δέχτηκα.

Καθώς ετοιμάζεται για την Α' Γυμνασίου, ξέρω ότι διανύουμε το στάδιο της μετάβασης όπου με χρειάζεται λιγότερο και με θέλει ακόμα λιγότερο. Ξέρω πως μια μέρα δεν θα με θέλει καν μαζί του, πόσο μάλλον για βόλτα.

Αλλά αυτή τη στιγμή, ήθελε να είμαι δίπλα του, οπότε ποια είμαι εγώ να πω όχι;

Δεμένη γερά στη ζώνη μπροστά, γύρισα να τον κοιτάξω και είδα τα λαμπερά μάτια του μικρού παιδιού που υπήρξε. Μερικές φορές δυσκολεύομαι να τον δω έτσι, ειδικά τώρα που σχεδόν φτάνει το ύψος μου.

Αλλά εκείνος είναι ακόμα εκεί.

Η διαδρομή ξεκίνησε. Γελάσαμε, φωνάξαμε, μας φωτογράφησαν — εκείνος με τα μάτια ορθάνοιχτα, τα χέρια ψηλά, έτοιμος για οτιδήποτε, εγώ με τα μάτια κλειστά , κρατώντας την αναπνοή μου. Η φωτογραφία αιχμαλώτισε τη στιγμή στο τρενάκι που όμως είναι τόσο ξεχωριστή.

Κοιτάζοντάς τον αντιλαμβάνομαι ότι είναι έτοιμος για το επόμενο στάδιο, ενώ εγώ, όχι.

Ο φίλος του τελικά ήρθε, εκείνος έφυγε περπατώντας, κι εγώ έμεινα σαν να βρισκόμουν σε λήθαργο (προφανώς επηρεασμένη κι από το τρενάκι). Αλλά εκείνη τη στιγμή, ήξερα ότι από «κουλ μαμά» είχα μετατραπεί σε « κουλ συνοδό».

Σε αντίθεση με τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου, ήμουν προετοιμασμένη γι’ αυτή. Είχα φέρει μαζί μου βιβλίο και είχα σφίξει τα δόντια. Τους έδωσα χώρο, μένοντας διακριτικά κοντά τους. Ο ρόλος μου περιορίστηκε στο να τους δίνω παγωμένα ροφήματα και ποπ κορν.

Μετά από αρκετές ώρες και ακόμα περισσότερα τρενάκια, ο φίλος του έπρεπε να φύγει. Περίμενα ο γιος μου να απογοητευτεί. Τον ρώτησα αν ήθελε να μείνει και να κάνει ακόμα μερικές βόλτες, έστω κι αν ήταν μόνο με μένα. Δέχτηκε γρήγορα, και εγώ αστειεύτηκα λέγοντας «Τέλεια! Είμαι πάλι πρώτη σου επιλογή!». Και τότε γυρνώντας προς το μέρος μου και, ξεχνώντας τον 12χρονο που έχει γίνει, μου είπε: «Εσύ θα είσαι πάντα πρώτη στη ζωή μου.»

Είναι τόσο εύκολο να είσαι η πρώτη όταν είναι δύο χρονών και σε χρειάζεται για κάθε πληγή.

Είναι εύκολο όταν είναι πέντε και κρατιέται γερά από το χέρι σου στον πρώτο περίπατο για το νηπιαγωγείο.

Είναι εύκολο όταν σκοράρει ένα γκολ και τρέχει σε εσένα για αγκαλιές και σνακ.

Αλλά κάπου στη μέση, είναι εύκολο να το ξεχάσεις. Χειρότερα, είναι εύκολο να πιστέψεις πως δεν είσαι πια η... πρώτη του. Και ξέρω πως μια μέρα δεν θα είμαι η πρώτη του επιλογή πια. Όμως, στο χέρι μου είναι να τον διδάξω να βασίζεται στον εαυτό του, ξέροντας πως εγώ θα είμαι πάντα, πάντα εκεί αν με χρειαστεί.

Αλλά χαίρομαι που στα 12 του δεν έχουμε φτάσει ακόμα εκεί. Που ακόμα χρειάζεται τη μαμά του. Και όταν με χρειαστεί, θα είμαι δίπλα του.

Ακόμα κι όταν «δίπλα» σημαίνει να κρέμομαι από ένα τρενάκι, κρατώντας την αναπνοή μου από φόβο.