«Το βάρος που κουβαλάω είναι περισσότερο από αυτό που μπορείς να δεις» - Η εξομολόγηση μιας μαμάς

Κάποια πρωινά ξυπνάω και νιώθω ότι έχουν μείνει τόσα πράγματα πίσω. Όχι μόνο το πλύσιμο των ρούχων ή των πιάτων αλλά πράγματα που αφορούν τον εαυτό μου.

Ξέρω ότι πρέπει ν' αλλάξω πρόγραμμα στο πλυντήριο, να μαγειρέψω, να τακτοποιήσω, να πάω για ψώνια.

Αλλά εγώ μένω εκεί, κολλημένη νιώθοντας μια κούραση που δεν έχει να κάνει μόνο με τον ύπνο. Είναι η κούραση που προέρχεται από το να κουβαλάς πολλά για πολύ καιρό. Σκέφτομαι το βάρος που έχω πάρει, τα ρούχα που δεν μου κάνουν, την ενέργεια που δεν έχω - αλλά κυρίως, σκέφτομαι πόσο ...βαρύ είναι όλο αυτό. Και αναρωτιέμαι: Πώς μπορώ να απαλλαγώ από το βάρος που κουβαλάω;

Προσπαθώ να μην εστιάζω στα κιλά μου, αλλά στη ζωή που κουβαλώ μέσα μου

Το βάρος που μπορείς να δεις

Το σώμα μου έχει αλλάξει, αλλά όχι όπως υποθέτουν οι άλλοι. Το βάρος που κουβαλάω τώρα δεν προήλθε από τις δύο εγκυμοσύνες μου. Η πρώτη μου, στα 21, ήταν εύκολη. Η κόρη μου ήταν ήρεμη, το σώμα μου επανήλθε γρήγορα, και τότε η μητρότητα φαινόταν διαχειρίσιμη, πολύ περισσότερο σε σχέση με το σήμερα.

Τώρα είμαι 34, μεγαλώνω ένα αγόρι νήπιο που είναι γρήγορο, θαρραλέο και γεμάτο ενέργεια. Αγαπώ βαθιά τον γιο μου αλλά μερικές φορές νιώθω ότι τρέχω να προλάβω τη δική μου ζωή. Το νιώθω στην ανάσα μου, στα γόνατά μου, στον τρόπο που διστάζω να ξαπλώσω στο πάτωμα, ξέροντας πόση προσπάθεια θα χρειαστεί να σηκωθώ πάλι.

Αλλά δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Δεν προσπαθώ να επανακτήσω μια εκδοχή του εαυτού μου που υπήρχε πριν τα παιδιά — προσπαθώ να προχωρήσω με ένα σώμα που να νιώθει ξανά δυνατό.

Μια ζωή που να νιώθω δική μου ξανά. Όχι μικρότερη. Όχι πιο λεπτή. Απλά… ικανή. Γεμάτη ενέργεια.

Όταν η κούραση εξαντλεί το σώμα και το μυαλό

Ζωντανή.

Και δεν σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου. Έχω μια έφηβη κόρη τώρα, μια νεαρή γυναίκα που αρχίζει να διαμορφώνει την εικόνα της για τη γυναικεία φύση βλέποντας εμένα. Και θέλω να ξέρει ότι η γονεϊκότητα δεν με εξαφάνισε - με δυνάμωσε.

Με εξέλιξε με τρόπους που τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε. Αλλά θέλω επίσης να δει πως η μητρότητα δεν πρέπει να έρχεται σε βάρος της ευεξίας μας. Ότι έχουμε το δικαίωμα να φροντίζουμε τον εαυτό μας.

Αρνούμαι να θυσιάσω την ψυχική μου υγεία για να αποκτήσω το "τέλειο σώμα"

Το βάρος που δεν μπορείς να δεις

Γιατί τα πιο βαριά πράγματα που κουβαλάω δεν είναι το σώμα μου. "Ζουν" στο μυαλό μου. Ξέρετε, είναι αυτές οι συνεχείς ανοιχτές καρτέλες: Κλείσαμε το ραντεβού; Τι θα φάμε για δείπνο; Αναπτύσσεται σωστά το παιδί; Τελείωσε τα μαθήματα; Απάντησα στο email;

Το νοητικό φορτίο του να διαχειρίζεσαι τις ζωές όλων, χωρίς να σε ρωτήσουν, χωρίς να σε ευχαριστήσουν, αρκεί για να ρίξει τον οποιονδήποτε στα πατώματα.

Η γονεϊκότητα δεν με εξαφάνισε. Όμως, το νοητικό φορτίο, η ανισορροπία και η συναισθηματική προσπάθεια να κουβαλάω πράγματα που κανείς άλλος δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται, με κάνει να χάνω τον εαυτό μου.

Νιώθω αόρατη.

Και αυτό φαίνεται στα μικρά πράγματα. Στην κουζίνα που ετοιμάζω το δείπνο ενώ το νήπιο κλαίει στα πόδια μου και ο σύντροφός μου μπαίνει και λέει, «Τι δεν πρόλαβες να κάνεις σήμερα;». Στις στιγμές που τρώω όρθια πάνω από τον νεροχύτη γιατί δεν βρίσκω χρόνο. Στον τρόπο που συνεχίζω να είμαι εκεί για όλους ενώ σιωπηλά βουλιάζω.

Δεν κουβαλάω μόνο κιλά. Κουβαλάω πίεση. Κουβαλάω ενοχές. Κουβαλάω ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις. Κουβαλάω τη σιωπή στη σχέση μου, την ένταση των ημερών, τον φόβο ότι αν σταματήσω να κρατάω τα πάντα, κάτι θα σπάσει.

«Μία απόλυτα κανονική και ειλικρινής στιγμή της μητρότητας»

Τι προσπαθώ να αφήσω πίσω

Λοιπόν, πώς μπορώ να απαλλαγώ από αυτό το βάρος;

Όχι μόνο από το βάρος του σώματός μου αλλά από το ψυχικό βάρος. Το βάρος του να κρατάω τα πάντα υπό έλεγχο. Τον πόνο του να ξέρω ότι δεν θα έρθει κανείς να με σώσει. Πώς αν κάτι πρόκειται ν' αλλάξει, πρέπει να ξεκινήσει από μένα.

Μαθαίνω ν' αφήνω την ντροπή. Εγκαταλείπω την ιδέα ότι η αυτοφροντίδα πρέπει να έχει μια συγκεκριμένη μορφή ή ότι η πρόοδος πρέπει να φαίνεται στη ζυγαριά. Μαθαίνω να επιλέγω τη βόλτα, ακόμη κι αν είναι σύντομη. Την παύση, ακόμη κι αν νομίζω ότι δεν την αξίζω.

Θέλω να απαλλαγώ από το βάρος αλλά όχι μόνο αυτό που μετριέται.

Θέλω να απαλλαγώ από τον φόβο. Την ενοχή. Την πεποίθηση ότι αξίζω μόνο αν υπηρετώ.

Θέλω να κερδίσω χώρο.

Δύναμη.

Ηρεμία.

Και ίσως, πολύ σύντομα, όταν κοιταχτώ ξανά στον καθρέφτη, να δω μια γυναίκα που κουβαλά πολλά, αλλά που θα ξέρει πως μπορεί επιτέλους να αφήσει πίσω της ορισμένα από αυτά.

Όλες οι μητέρες παλεύουν κατά καιρούς να διατηρήσουν την ψυχική τους υγεία

^{ελεύθερη απόδοση κειμένου στο herviewfromhome.com}