Όταν έγινα μαμά, ανακάλυψα πόσα δεν ήξερα (κι ας πίστευα το αντίθετο)

Ως σύμβουλος ψυχικής υγείας, πίστευα ότι ήμουν έτοιμη για τη μητρότητα.

Ήξερα για το άγχος μετά τον τοκετό.

Ήξερα τα σημάδια των παρεμβατικών σκέψεων, πώς να ρυθμίζω το νευρικό μου σύστημα, και τη σημασία του να ζητάς βοήθεια. Είχα την εκπαίδευση. Είχα τα εργαλεία. Είχα ακόμα και ένα πλαστικοποιημένο φύλλο βοηθειών που χρησιμοποιούσα συνεχώς με τους πελάτες μου.

O σιωπηλός αγώνας της μητρότητας

Αλλά όταν έγινα μαμά, όλα ήταν αλλιώς.

Καμία εκπαίδευση δεν με είχε προετοιμάσει για τη στιγμή που θα έκλαιγα στην κουζίνα χωρίς προφανή λόγο, απλώς καταβεβλημένη από τις ορμόνες, την εξάντληση και το βάρος όλων όσων άλλαζαν τόσο γρήγορα.

Καμία θεραπευτική τεχνική δεν μπορούσε να αποτυπώσει την συναισθηματική αναστάτωση του να νιώθεις απόλυτα ερωτευμένη και εντελώς εκτός εαυτού, ταυτόχρονα.

Αποδείχθηκε πως το να ξέρεις για τη μητρότητα και το να τη ζεις είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα.

Ήξερα για τις αλλαγές ταυτότητας. Είχα συμβουλεύσει πολλές νέες μητέρες στη μετάβασή τους.

Αλλά όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και δεν αναγνώρισα τον εαυτό μου -εξαντλημένη, άλουστη, όρθια μόνο χάρη στον παγωμένο καφέ - συνειδητοποίησα πόσο απροετοίμαστη ήμουν για τη θλίψη που μπορεί να φέρει η αλλαγή.

Μου έλειπε ο παλιός μου εαυτός. Και ένιωθα ενοχή που μου έλειπε.

Ήξερα για την ενοχή της μητρότητας.

Είχα πει σε πελάτισσές μου να είναι ευγενικές με τον εαυτό τους. Αλλά την πρώτη φορά που άφησα το μωρό μου για λίγες ώρες για να κάνω ψώνια, έκλαψα στο πάρκινγκ του καταστήματος. Ένιωθα σαν να είχα εγκαταλείψει την κόρη μου. Παρόλο που ήταν ασφαλής. Παρόλο που απλώς προσπαθούσα να γεμίσω το συρτάρι με πάνες και να νιώσω λίγο φυσιολογική για μία ώρα.

«Αισθάνομαι ένοχη που νιώθω θλίψη σε μια τόσο ευτυχισμένη περίοδο ...»

Ήξερα για τις παρεμβατικές σκέψεις.

Είχα διαβάσει τις έρευνες. Αλλά τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για τον φόβο που ερχόταν απρόσκλητος - τα «τι θα γινόταν αν», οι ζωντανές εικόνες των χειρότερων σεναρίων που κατέκλυζαν τον εγκέφαλό μου στις 3 τα ξημερώματα. Θυμόμουν πως ήταν μόνο σκέψεις, όχι αλήθειες. Αλλά και πάλι, ήταν βαριές.

Και σ’ εκείνες τις στιγμές - κουρασμένη, αγχωμένη, με τα νεύρα μου πέρα από τα όρια μου- δεν με βοήθησε κάποια τέλεια θεραπευτική τεχνική.

Με βοήθησε το να δώσω στον εαυτό μου την... άδεια να είμαι άνθρωπος.

Να είμαι η θεραπεύτρια και η μαμά που δυσκολεύεται.

Να κλάψω στο ντους και να στείλω μήνυμα σε μια φίλη: «αυτό είναι πολύ δύσκολο».

Να γελάσω με το χάος και να πω, «κι εγώ το ίδιο», όταν μια άλλη μαμά μοιράζεται τη δική της τρέλα.

Εκεί βρίσκεται η θεραπεία- στην ειλικρίνεια.

Η μητρότητα με ταπείνωσε.

Μου θύμισε ότι κανείς δεν είναι άτρωτος, ούτε καν οι επαγγελματίες. Μου θύμισε ότι είναι εντάξει να ξέρεις τα εργαλεία και παρ’ όλα αυτά να χρειάζεσαι βοήθεια για να τα χρησιμοποιήσεις. Μου θύμισε ότι αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο είναι η επιείκεια, όχι η τελειότητα.

Οπότε, αν είσαι μια νέα μαμά που νιώθει πως «θα έπρεπε να τα έχει όλα λυμένα»- ή αναρωτιέσαι γιατί δυσκολεύεσαι ενώ «θα έπρεπε να νιώθεις ευγνωμοσύνη» - σε παρακαλώ άκουσέ με, από κάποιον που ξέρει και τις δύο πλευρές του καναπέ:

Δεν κάνεις κάτι λάθος. Αλλάζεις. Μεταμορφώνεσαι.

Η μητρότητα είναι δύσκολη. Ακόμα και για τις ειδικούς.

Και αυτό δεν σε κάνει λιγότερο ικανή.

Σε κάνει άνθρωπο.