Η αγάπη που νιώθω για το παιδί μου είναι κάτι που δεν έχω ξαναζήσει

Πριν από δύο χρόνια έμεινα έγκυος και μέσα σε πέντε εβδομάδες διαγνώστηκα με υπερέμεση κύησης , μια ιατρική κατάσταση που προκαλεί έντονη ναυτία και εμετούς.

Διήρκεσε καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου και εκείνο το έτος ήταν (σχεδόν) το χειρότερο της ζωής μου.

Λίγο μετά τη γέννηση του μωρού μου, άρχισα να βλέπω περιεχόμενο στα social media σχετικά με το τραγούδι της Charli XCX "I Think About It All the Time" και τον τρόπο που εκφράζει την ανησυχία που πολλές γυναίκες έχουν για την μητρότητα.

Πρόσφατα επέστρεψα στη δουλειά και μου λείπει τρομερά το παιδί μου. Είναι η πιο δυστυχισμένη περίοδος που έχω περάσει από τότε που γεννήθηκε, περίπου την ίδια περίοδο που η Chappell Roan είπε ότι καμία από τις φίλες της με παιδιά δεν ήταν ευτυχισμένη.

Το μεγάλο μυστικό πίσω από τη μητρότητα που κανείς δεν σου λέει

Οι καλλιτέχνες, κάθε είδους, εξερευνούν και εκφράζουν συναισθήματα για να ζήσουν. Δεν πιστεύω ότι είναι δίκαιο να τους επικρίνουμε ή να τους εξυψώνουμε για τα συναισθήματα που εκφράζουν. Ωστόσο, αυτές οι δύο στιγμές στην ποπ κουλτούρα με ώθησαν να σκεφτώ πιο βαθιά τη δική μου εμπειρία και εκείνη των άλλων.

Στην αρχή του 2020, πήγα για κάμπινγκ για τα 30α γενέθλια μιας φίλης. Δεν ήθελα να πάω, αλλά αγαπούσα τις φίλες μου, οπότε τις ακολούθησα. Κολυμπήσαμε στο ποτάμι και ανάψαμε φωτιές. Είχα ξεκινήσει ένα πτυχίο διδασκαλίας και μια έμπειρη δασκάλα στην παρέα μάς έδειξε παιχνίδια που έπαιζε με τους μαθητές της κατά τη διάρκεια εκδρομών. Φανταζόμουν τον εαυτό μου να κάνει το ίδιο με τους μελλοντικούς μαθητές μου. Κάναμε πλάκα ότι θα ζούσαμε σε μια κοινόττα.

Εκείνη την εποχή, περνούσα μια περίοδο κακής ψυχικής υγείας, η οποία επιδεινώθηκε από την πανδημία και τα lockdown της Μελβούρνης. Σε ένα ιδιαίτερα δύσκολο επεισόδιο, άκουγα για ώρες καθοδηγούμενους διαλογισμούς, προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου να αναπνεύσει και να κοιμηθεί. Φανταζόμουν ένα μεγάλο βράχο στον ποταμό Wye, το νερό να κυλά γύρω του. Είμαι ο βράχος στο ποτάμι, είμαι ο βράχος στο ποτάμι.

Στα πέντε χρόνια που πέρασαν από τότε, πολλοί συγγενείς και φίλοι μου πέθαναν, αλλά άλλοι φίλοι έφεραν στον κόσμο παιδιά. Παντρεύτηκα, κάποιοι φίλοι μου χώρισαν. Άλλαξα επάγγελμα, έγινα γονιός.

Το να γίνω μητέρα ήταν η πιο μεταμορφωτική αλλά και η πιο κοινότοπη εμπειρία της ζωής μου.

Είμαι ακριβώς η ίδια αλλά είμαι και διαφορετική. Το σώμα μου είναι διαφορετικό, ο εγκέφαλός μου δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος. Αλλά δεν έζησα μόνο αυτές τις αλλαγές, ούτε τις έζησα μόνη μου. Έκλαψα για μένα, κλαίγοντας κατά τη διάρκεια της επείγουσας καισαρικής τομής, αλλά όχι περισσότερο από όσο έκλαψα στην κηδεία της φίλης μου, αναρωτώμενη πώς θα επιβιώσει ο σύντροφός της από αυτήν την απώλεια.

Έχω θαυμάσει την αγάπη που νιώθω για το παιδί μου, αλλά νομίζω ότι η αυξημένη ικανότητά μου για αγάπη δεν είναι τόσο η καρδιά μου που μεγάλωσε όσο η οπτική μου που διευρύνθηκε. Πόσο τυχερή ήμουν που είχα βιώσει τέτοια ευφορία και πριν – όταν παντρεύτηκα τον άντρα μου, όταν χόρευα σε εξωτερικό χώρο σε μια συναυλία με τις καλύτερές μου φίλες των 20 χρόνων, όταν είδα τη Νέα Υόρκη για πρώτη φορά.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι ο πρώτος χρόνος της ζωής του παιδιού μου ήταν εύκολος. Ήταν ένας εξαιρετικά δύσκολος χρόνος. Δεν σημαίνει ότι δεν χρειάστηκε να φανταστώ εκείνον τον βράχο στο ποτάμι 10 φορές την ημέρα. Αλλά δεν πιστεύω ότι η τραυματική εγκυμοσύνη μου είναι ο μοναδικός λόγος που δεν μίσησα το να γίνω γονιός. Όλα αυτά τα λέω για να εκφράσω πόσο τυχερή νιώθω που έχω έναν βράχο στο ποτάμι. Τον βράχο στο ποτάμι, το κάμπινγκ με τις φίλες μου που παραμένουν οι ίδιες και υπάρχουν ακόμα. Πριν και μετά τα 30, πριν και μετά το διαζύγιο, πριν και μετά την απώλεια, πριν και μετά την αγάπη. Πριν και μετά τα παιδιά.

Ένας χρόνος μαμά: Τι έμαθα, τι έχασα, τι κέρδισα

Η αγάπη που νιώθω για το παιδί μου είναι κάτι που δεν έχω ξαναζήσει.

Αλλά είναι επίσης σαν όλα όσα έχω ζήσει. Μου έχει συμβεί και με έχει αλλάξει με τον ίδιο τρόπο που με άλλαξε η πρώτη φορά που έφυγα από το σπίτι, η πρώτη φορά που στάθηκα σε ένα δάσος ταξιδεύοντας μόνη, η πρώτη μου αγάπη. Έχει επεκτείνει τη ζωή μου με χαρούμενα μέτρα, όπως όταν έμενα με τις καλύτερες μου φίλες, όπως όταν γνώρισα τον άντρα μου, όπως όταν με αγκάλιασαν άλλες μητέρες, κλαίγοντας σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι όταν το μωρό μου ήταν μόλις λίγων ωρών.

Το να εξιδανικεύουμε τη μητρότητα είναι προσβλητικό για όσους δεν τη βιώνουν θετικά και για όσους περνούν ακραίες δυσκολίες ως γονείς. Το προνόμιο που είχα να έχω βοήθεια από την οικογένεια και άδεια μετ’ αποδοχών, μου έδωσε τον χώρο να βιώσω τη μητρότητα όπως την έζησα. Είναι άδικο για όσους δεν θέλουν να κάνουν παιδιά να υπονοείται ότι χωρίς αυτά η ζωή δεν είναι πλήρης. Δεν αποδίδεται δίκαια η πραγματικότητα όταν τη μειώνουμε σε κλισέ ή υπερτονίζουμε τη σημασία της.

Δεν γράφω αυτό με σκοπό να κάνω κάτι από τα δύο, αλλά για να πω ότι η αγάπη που νιώθω για το μωρό μου με εκπλήσσει επειδή μοιάζει να έχει διευρύνει την ικανότητά μου για αγάπη.

Έχει ανοίξει μια πόρτα σε ένα νέο είδος αγάπης, όχι απαραίτητα πιο ιερό ή αγνό από την αγάπη για την παιδική μου φίλη, για τη μητέρα και τον πατέρα μου, ή για τον άντρα μου.

Η σπίθα της μητρότητας - Η εξομολόγηση μιας μαμάς

Είναι διαφορετική, αλλά είναι ακριβώς η ίδια. Είμαι διαφορετική, αλλά είμαι ακριβώς η ίδια.

^{ελεύθερη απόδοση από theguardian.com}