«Μανούλα από το σχολείο καλούμε, το παιδί χτύπησε αλλά μην ανησυχείτε»

Είναι η άβολη εκείνη ώρα λίγο πριν το σχόλασμα του ολοήμερου. Και χτυπάει το ρημάδι το τηλέφωνο. Και πρέπει να διαχειριστείς την τρεμάμενη εκείνη φωνή της εκπαιδευτικού. Ξέρεις πώς περνάει η ζωή σου μπροστά στα μάτια σου; Ξέρεις πώς γλυτώνεις τη λιποθυμία στο παρα ένα; Κρατώντας ανοιχτό το τηλέφωνο αυτό.

Στα πρώτα δευτερόλεπτα μετά την ανακοίνωση του ατυχήματος, παίζεις σε ταινία, σταματάει ο χρόνος να τρέχει κανονικά και θολώνει το σκηνικό γύρω. Ειδικά αν είσαι στη δουλειά, ξεχνάς και άρθρα και στόχους και κάνεις focus στη συλλογή πληροφοριών. Ταυτόχρονα, σκέφτεσαι πόση ώρα θα δείξει το gps για το σχολείο και τι ωραία θα ήταν να διακτινιστείς στο νήπιο.

Πίσω στο τηλεφώνημα: "Κυρία Κοσμοπούλου, μην ανησυχείτε, μην ανησυχείτε". Μπορεί να το άκουσα 8 φορές και σε κάθε μία από αυτές ανησυχούσα και λίγο παραπάνω.

Το σημαντικό είναι η ψυχραιμία, να είσαι η cool μαμά που θέλει απλά τις λεπτομέρειες για να αξιολογήσει το αν πρέπει να ανησυχήσει ή όχι.

Ε! Οι πληροφορίες δεν βοήθησαν: Λέξεις όπως «κεφάλι, σπρώξιμο, πέτρινο παγκάκι, καρούμπαλο» έκαναν χειρότερη την κατάσταση. Αν έπαιζες στο Ροκ Ζουκ και ο χρόνος μετρούσε, η λέξη που θα έψαχνες χωρίς αμφιβολία θα ήταν… νοσοκομείο!

Νοσοκομείο για εσένα ή για το παιδί; Ιδού η απορία.

Δεν είναι ότι το βλαστάρι σου δεν έχει πέσει με σένα, στο σπίτι ή τη βόλτα. Τουναντίον. Θεωρούσες τον εαυτό σου τέρας ψυχραιμίας που τα τελευταία πέντε χρόνια με το Βενιαμίν και επτά συνολικά ως μαμά, έχεις αντιμετωπίσει με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία γύψους, πεσίματα, σπασίματα, καρούμπαλα, αιμορραγίες.

Αλλά ήσουν εκεί, ήσουν κοντά, ήσουν δίπλα.

Κάθε πέσιμο, ήταν παράσιμο, ότι "θα το ξεπεράσουμε και θα πάμε παρακάτω". Κάθε περιποίηση τραύματος, ήταν ένα "ουφ, τα καταφέραμε". Θυμάμαι με ακρίβεια εκείνο το κόκκινο κεφάλαιο του βιβλίου για τον πρώτο χρόνο με το μωρό. Συγκεντρωμένες σε δέκα σελίδες όλες οι πληροφορίες για το πώς θα περιποιηθείς κάθε πληγή, κάθε κόψιμο, κάθε αιμορραγία. Έβαλα σελιδοδείκτη και υποσχέθηκα να το ξαναδιαβάσω. Έκανα και σεμινάρια για πρώτες βοήθειες σε βρέφη και παιδιά και δήλωνα έτοιμη.

Όταν όμως δεν είσαι εκεί; Τι συμβαίνει; "Η εκπαιδευτικός ξέρει", αναρωτιέσαι. "Το παιδί φοβήθηκε", αναρωτιέσαι διπλά.

Κι έρχονται κι αυτές οι τύψεις... γροθιά στο στομάχι.

"Κι αν δεν δούλευα;", "¨Κι αν δεν έμενε στο ολοήμερο;", "Αν, αν, αν", μαζεύτηκαν πιο πολλά και από την ταινία του Χριστόφορου.

Με μαγικό τρόπο φτάνεις στο σχολείο. Έχει προλάβει να φτάσει κι ο μπαμπάς. Εκείνος χαλαρός, έχει γλιτώσει την κρυάδα του τηλεφωνήματος. Εσύ όχι και τόσο χαλαρή όσο εκείνος, τσεκάρεις το καρούμπαλο.

Παιδίατρος, τσεκάπ και αποτίμηση: Εκείνη, ένα καρούμπαλο που τείνει προς το μπλε και παρακολούθηση, "στενή", τα επόμενα εικοσιτετράωρα. Εσύ, ράκος, έχεις χάσει περίπου 5 χρόνια ζωής.

Ρεζουμέ: Ας κάνουμε διαλογισμό μέχρι να χτυπήσει ξανά το τηλέφωνο του σχολείου. (Κι ας μην χτυπήσει και ποτέ ξανά)!

Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/