Γιατί δεν κρύβω πια την κατάθλιψη από τα παιδιά μου

Όταν έχω κατάθλιψη, δημιουργώ κάτι που ονομάζω «ασφαλής ζώνη». Αυτή η ζώνη είναι ένα μέρος όπου μου επιτρέπει να επικοινωνήσω ξεκάθαρα στην οικογένειά μου τι μου συμβαίνει, ώστε να μπορέσουμε να ετοιμάσουμε μαζί ένα σχέδιο. Το να είμαι μαμά με κατάθλιψη δεν επηρεάζει μόνο εμένα, αλλά και την οικογένειά μου.

Για χρόνια έκρυβα την κατάθλιψη από τα παιδιά μου, όπου πίστευα ότι ήταν πολύ μικρά για να καταλάβουν. Δεν ήθελα να με βλέπουν να κλαίω, να «σπάω» ή συναισθηματικά να φεύγω μακριά τους. Σε κάθε καταθλιπτικό επεισόδιο -στο χειρότερο σενάριο- κλεινόμουν στο δωμάτιο και χανόμουν για μέρες. Κάθε φορά που ένιωθα ότι η κατάθλιψη εμφανίζεται, προσπαθούσα να προσποιηθώ ότι ότι δεν μου συνέβαινε τίποτα. Την έκρυβα τόσο καλά, παρά το γεγονός ότι η συναισθηματική μου σταθερότητα πνιγόταν.

Είχα έναν σοφό ψυχολόγο που κάποια στιγμή μου είπε: «Αυτά τα επεισόδια μου δείχνουν ότι έχεις κουραστεί. Σκέφτηκες ποτέ να ξεκουραστείς;»

Η αποφυγή από το πρόβλημα έτεινε να γίνει συνήθεια και εγώ δεν ήμουν πια ικανή να το κρύψω. Τα επεισόδια άρχισαν να εμφανίζονται όλο και πιο συχνά και εγώ δεν μπορούσα πια να τα κρύβω. Και ναι, ήμουν κουρασμένη. Εξαντλημένη, κυρίως. Δεν συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή ότι η προσπάθεια και μόνο να κρύψω την κατάθλιψη έκανε πιο συχνά τα καταθλιπτικά μου επεισόδια -όπου έπρεπε να είμαι στο κρεβάτι χωρίς διάθεση να κάνω τίποτα για αρκετές μέρες. Με το να κρύβω την κατάθλιψη κάτω από ένα μαξιλάρι, την έκανε μετά να εμφανίζεται, ξανά και ξανά και ξανά και κάθε φορά ήταν όλο και πιο δύσκολο να την ξεφορτωθώ.

Θέλω να βοηθήσω τα παιδιά μου να μάθουν πώς να διαχειρίζονται τις καλές και τις άσχημες μέρες και πως όλα τα συναισθήματα μπορεί να τα βιώσουν. Όσοι έχουν γονείς ή αδέρφια με κατάθλιψη, έχουν 2 με 3 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να αναπτύξουν κατάθλιψη σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο, σύμφωνα με το άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Stanford Medicine.

Και ενώ τα στατιστικά λένε ότι υπάρχει πιθανότητα αυτό να ταλαιπωρήσει τα παιδιά μου, νομίζω ότι είναι ένας καλός τρόπος για αυτά να κατανοήσουν πώς να αντιμετωπίζουν τα σκαμπανεβάσματα της ζωής. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα βιώσουν ποτέ την κατάθλιψη, αλλά το να είμαι ανοιχτή και ειλικρινής μαζί τους μπορεί να τα βοηθήσει να μάθουν διαφορετικούς τρόπους να αντιμετωπίζουν τις δύσκολες στιγμές.

Πώς διαχειρίζομαι το να είμαι μαμά με κατάθλιψη

Δημιουργώ ζώνες που με βοηθούν με την κατάθλιψη, κάνουν τη διαφορά και με βοηθούν επίσης να μιλήσω στα παιδιά μου για αυτή.

Η πρώτη είναι η «φυσική ζώνη»: όταν νιώθω ότι το μυαλό και το κορμί μου αρχίζει να καταρρέει, το λέω στον άνδρα μου αμέσως. Τότε δημιουργώ και τις ασφαλείς ζώνες μέσα στο σπίτι. Συνήθως είναι μερικά μέρη μέσα στο σπίτι, συνήθως στο γραφείο ή το δωμάτιο, τον καναπέ ή το κρεβάτι μου με ένα μαξιλάρι και μια κουβέρτα επάνω μου. Θέλω να είμαι είτε μόνη μου, είτε με το σκυλί ή τις γάτες μου. Δεν θέλω να ακούσω μουσική. Απλά θέλω ησυχία. Όχι βίντεο, όχι κινητό. Πρέπει να αποσυνδεθώ από όλους και από όλα.

Τότε έρχεται η «ψυχική ζώνη». Το άλλο κομμάτι της ασφαλούς μου ζώνης που αποδέχομαι απόλυτα το τι μου συμβαίνει. Η αναπάντεχη καλεσμένη έρχεται στο σπίτι μου και εγώ είμαι έτοιμη να την υποδεχτώ. Όταν η κατάθλιψη με «χτυπά», την αποδέχομαι.

Οποιοσδήποτε τρόπος αποφυγής ή προσπάθειας να την παραμερίσω είναι μάταιος. Δεν θα γίνω καλύτερη αν βάλω την κατάθλιψη στην άκρη. Γι' αυτό και αφήνω όλα τα αρνητικά συναισθήματα να με κατακλίσουν.

Το να την διώξω ήταν μια άχρηστη προσπάθεια να προστατεύσω τα παιδιά μου. Μεγάλωναν και ήταν ξεκάθαρο ότι ήξεραν ότι κάτι συνέβαινε. Αποφάσισα ότι ο στόχος να είμαι χαρούμενη όλη την ώρα είναι ανέφικτος και αυτή ήταν η ευκαιρία μου να δείξω στα παιδιά μου τα πραγματικά μου συναισθήματα.

Η τελευταία και ποιο σκληρή φάση της ασφαλούς μου ζώνης ήταν εκείνη που αποκαλώ «ανοιχτή ζώνη». Αποφάσισα να είμαι ειλικρινής με την οικογένειά μου. Είπα στα παιδιά μου -που πηγαίνουν δημοτικό- ότι το μυαλό μου νιώθει «άρρωστο», ότι δεν φταίνε εκείνα και ότι θα χρειαζόμουν λίγη ξεκούραση. Τα παιδιά μου με έχουν δει να κλαίω, να είμαι στενοχωρημένη και να καταρρέω με δάκρυα στα μάτια. Πριν, προσπαθούσα να κρύψω όλα τα παραπάνω και το μόνο που κατάφερνα ήταν να τα κάνω περίεργα και ανήσυχα.

«Τι συμβαίνει μαμά;»

«Γιατί δεν βγαίνει από το δωμάτιο;»

«Τι κάνει εκεί μέσα η μαμά;»

«Εγώ φταίω για ό,τι έχει;»

Πλέον δεν κάνουν αυτές τις ερωτήσεις. Τους έχω αποκαλύψει όλη την αλήθεια. Και για αυτό δεν κρύβω πια την κατάθλιψη που έχω από τα παιδιά μου.

Η κατάθλιψή μου φαίνεται να είναι σταθερή το τελευταίο διάστημα. Τον τελευταίο μήνα, είχα ένα μικρό επεισόδιο και μόνο για μερικές ώρες.

Επίσης με βοηθά αρκετά η φαρμακευτική αγωγή που λαμβάνω, ο διαλογισμός και οι συνεδρίες που κάνω. Επίσης έχω το προνόμιο να μπορώ να πηγαίνω στο γυμναστήριο, να τρώω υγιεινά και να έχω μία οικονομικά καλή ζωή. Και έχω βοήθεια από τον σύζυγό μου, τη γυναίκα που φροντίζει τα παιδιά και έναν σορό άλλες φίλες μαμάδες και μέλη της οικογένειάς μου.

Αισθάνομαι χάλια που όλοι έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους γύρω μου. Αλλά όσο πιο γρήγορα γίνω καλά τόσο πιο γρήγορα θα πάψουν και εκείνη να ενδιαφέρονται τόσο για εμένα.

Το amor fati είναι η αγάπη της μοίρας. Όλοι μας ρίχνουμε ένα ζάρι και αποδεχόμαστε αυτό που θα εμφανιστεί. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αγαπάμε ό,τι μας συμβαίνει, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει ομορφιά στο να το καλωσορίζουμε και να το αγκαλιάζουμε. Γι' αυτό δεν κρύβω πλέον την κατάθλιψη από τα παιδιά μου.

Η κατάθλιψη δεν είναι πια μυστικό στο σπίτι μου. Πιστεύω ότι χρειάζεται να δουν όλα τα διαφορετικά συναισθήματα που μπορεί να νιώσουν επειδή έτσι είναι ο άνθρωπος.

Το να είσαι μαμά με κατάθλιψη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αλλά αν αποδεχτείς αυτό που σου έφερε η μοίρα και αφήσεις όλα αυτά τα συναισθήματα να σε κατακλίσουν, είναι ΟΚ. Πρέπει να τα νιώσεις και να τα αποδεχτείς.

^{πηγή: mother.ly από Stephanie Cooley (ελεύθερη μετάφραση)}