Ο εγκέφαλός μου είναι "γεμάτος" καρτέλες που όχι μόνο δεν κλείνουν αλλά πολλαπλασιάζονται

Κάποιες μέρες, ο εγκέφαλός μου μοιάζει με browser που έχει ανοιχτές όλες τις καρτέλες, με μια μουσική να παίζει από κάπου που δεν μπορώ να εντοπίσω.

Άλλες μέρες, είναι σαν το κινητό μου, με 42 εφαρμογές ανοιχτές στο παρασκήνιο, να καταναλώνει μπαταρία διπλάσιας ταχύτητας.

Όπως και να ’χει, το σύστημα είναι υπερφορτωμένο - και το shutdown δεν είναι επιλογή.

«Είμαι μαμά και τώρα μόνο καταλαβαίνω πλήρως τι σημαίνει ο όρος “multitasking”»

Αυτό είναι η μητρότητα.

Υπάρχει η καρτέλα «ψώνια» (έβαλα ήδη γάλα ή ήταν αυτό την προηγούμενη βδομάδα;).

Η καρτέλα «σχολικές φόρμες» (φυσικά με προθεσμία… χθες).

Η καρτέλα «πρέπει να κλείσω ραντεβού στον γιατρό», που όλο λέω ότι θα το κάνω και ποτέ δεν το κάνω.

Η καρτέλα «στολή για τη σχολική».

Και η καρτέλα «ξέχασα τα ρούχα στο πλυντήριο», που σημαίνει ότι τώρα μυρίζουν μούχλα, άρα πρέπει να τα ξαναπλύνω, πράγμα που καθυστερεί την επόμενη στοίβα βρώμικων ρούχων που περιμένει στη σειρά.

Και αυτές είναι μόνο μερικές από τις καρτέλες που μπορώ να ονομάσω. Ξέρω ότι υπάρχουν δεκάδες άλλες που γυρίζουν σιωπηλά στο παρασκήνιο, καταναλώνοντας μνήμη και καθυστερώντας τα πάντα- όπως το τυχαίο νοητικό reminder να πληρώσω τους λογαριασμούς ή η καρτέλα-ενοχής που μου ψιθυρίζει ότι δεν έχω απαντήσει ακόμη σ΄ένα μήνυμα από την προηγούμενη εβδομάδα.

«Χρειάζομαι λίγο χρόνο για μένα» - Η αλήθεια που κάθε μαμά φοβάται να πει

Η μητρότητα είναι η απόλυτη εμπειρία multi-tab.

Γι’ αυτό ο εγκέφαλός μου νιώθει σαν να τρέχει 63 πράγματα ταυτόχρονα- κανένα όμως ομαλά.

Σε αντίθεση με έναν κανονικό browser, οι μαμαδίστικες καρτέλες δεν κάθονται απλώς εκεί μέχρι να τις κλείσεις. Πολλαπλασιάζονται. Μία ανολοκλήρωτη δουλειά γεννά τρεις νέες. Ξέχασες να υπογράψεις τη δήλωση για την εκδρομή; Τώρα προστίθενται «στείλε e-mail συγγνώμης στη δασκάλα» και «βρες το τσαλακωμένο χαρτί στον πάτο της τσάντας».

Καμιά φορά αστειεύομαι ότι χρειάζομαι IT department για τον εγκέφαλό μου. Κάποιον να έρθει, να κλείσει τις διαδικασίες που δεν με εξυπηρετούν πια, και να κάνει clear τα cookies ( όχι, τα κανονικά, πεντανόστιμα cookies. Αυτά όλες οι μαμάδες τα χρειάζονται.)

Αν το δω αλλιώς, έχει και πλάκα. Όπως την ημέρα που πήγα στο σούπερ μάρκετ για αβγά και γύρισα με τα πάντα… εκτός από αβγά. Ή όταν η κόρη μου με ρώτησε: «Πάμε στην παιδική χαρά;» κι εγώ απάντησα αφηρημένα «Πορτοκαλάδα», επειδή στη μέση της συζήτησης έκανα πρόβα τη λίστα με τα ψώνια στο μυαλό μου. Με κοίταξε σαν να τα ’χω χάσει - και εκείνη τη στιγμή, λίγο τα είχα.

Τι κάνει μια μαμά στο σπίτι; Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους (pics)

Και δεν μιλάω καν για εκείνες τις φορές που μπαίνω σε ένα δωμάτιο και ξεχνάω γιατί πήγα εκεί. Στέκομαι ακίνητη, σκανάροντας τους τοίχους σαν να είμαι σε escape room, ελπίζοντας ότι ο εγκέφαλός μου θα επαναφορτώσει την καρτέλα που έκλεισε χωρίς την άδειά μου.

Αν κάνω ένα βήμα πίσω, είναι σχεδόν αστείο. Τα παιδιά μου νομίζουν ότι είμαι αφηρημένη γιατί δεν συγκεντρώνομαι στην ιστορία τους από το σχολείο. Δεν καταλαβαίνουν ότι ταυτόχρονα κάνω mental check για το αν υπάρχουν καθαρές κάλτσες για αύριο, αν θα διπλώσω ποτέ το βουνό της μπουγάδας, και αν θυμήθηκα να βάλω τα ρούχα στο στεγνωτήριο πριν κοιμηθώ.

Είναι χάος. Και είναι κωμωδία. Συνήθως εις βάρος μου.

Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να κάνω μια αλλαγή: ίσως ο στόχος δεν είναι να κλείσω όλες τις καρτέλες. Ίσως η μητρότητα δεν φτιάχτηκε ποτέ για καθαρή, άδεια επιφάνεια εργασίας.

Συνειδητοποιώ ότι κάποιες καρτέλες δεν προορίζονται να κλείσουν. Είναι υπενθυμίσεις της αγάπης που κουβαλάω - το πάρτι γενεθλίων που θέλω να οργανώσω, το σημειωματάκι που θέλω να βάλω στην τσάντα, η χαζή ιστορία που δεν θέλω να ξεχάσω.

Αυτές οι καρτέλες κάνουν θόρυβο, αλλά είναι και απόδειξη του πόσο βαθιά νοιάζομαι.

Φυσικά, υπάρχουν και καρτέλες που αξίζουν να κλείσουν: οι καρτέλες ενοχής, οι καρτέλες του «δεν κάνεις αρκετά», οι καρτέλες σύγκρισης. Αυτές δεν βοηθάνε κανέναν. Είναι τα pop-ups της μητρότητας. Και ίσως, απλώς ίσως, είναι εντάξει να πατήσω το μικρό «x» και να τις αφήσω να φύγουν.

Η «ενοχή της μαμάς» είναι μια παγίδα - Γιατί όμως τη νιώθουμε ακόμα τόσες πολλές από εμάς;

Αν σήμερα δεν μπορείς να βρεις το ποντίκι σου, ή η μουσική δεν σταματάει με τίποτα, ή νιώθεις ένα κλικ μακριά από το shutdown- να ξέρεις αυτό: δεν είσαι μόνη. Ο δικός μου browser μοιάζει ακριβώς με τον δικό σου.

Οπότε, στην υγειά των μαμάδων με πάρα πολλές καρτέλες. Είθε ο καφές σας να είναι ζεστός, το Wi-Fi δυνατό, και τα cookies σας πάντα… βρώσιμα.

Γιατί ακόμη κι όταν το σύστημα κολλάει, εσύ συνεχίζεις να λειτουργείς. Κι αυτό είναι παραπάνω από αρκετό.