Η αλήθεια που δεν λέμε: όχι, δεν ερωτεύονται όλες οι μητέρες το μωρό τους με την πρώτη ματιά

Το ακούμε τόσο συχνά: τη στιγμή που κρατάς το μωρό σου στην αγκαλιά, όλα αλλάζουν. Σε πλημμυρίζει αγάπη, δέος, συγκίνηση.

Αλλά τι γίνεται όταν αυτό δεν συμβαίνει αμέσως; Όταν η αγάπη δεν έρχεται σαν έκρηξη, αλλά γεννιέται αργά, μέρα με τη μέρα;

Όχι δεν αγαπάω όλα τα παιδιά μου το ίδιο

Η Jessica μιλά ειλικρινά για το δικό της ταξίδι - από τη σιωπή και την αμφιβολία, μέχρι τη στιγμή που ένιωσε πως η κόρη της είναι ο κόσμος όλος.

Την κοίταζα και δεν ένιωθα κάτι

Το να γίνω μητέρα ήταν πάντα το μεγαλύτερό μου όνειρο. Μετά από θεραπείες στο νοσοκομείο λόγω συνδρόμου πολυκυστικών ωοθηκών (PCOS), ήμουν επιτέλους έγκυος σε ένα κοριτσάκι.

Το πρώτο μισό της εγκυμοσύνης ήταν δύσκολο: ήμουν κουρασμένη, είχα ναυτίες, και συχνά ένιωθα πεσμένη ψυχολογικά - παράπονα που δεν μου ήταν ξένα. Μετά τις 20 εβδομάδες ήμουν καλύτερα. Όμως, λόγω προδρομικού πλακούντα, ένιωθα ελάχιστα τις κινήσεις της και δεν είχα ποτέ μια αίσθηση σύνδεσης με το μωρό μέσα μου. Αυτό με φόβιζε. «Κι αν δεν νιώσω τίποτα γι’ αυτήν όταν γεννηθεί;», αναρωτιόμουν πολύ συχνά.

Δεν νιώθουν όλες οι μαμάδες αυτήν την ανυπέρβλητη αγάπη για το νεογέννητο και είναι φυσιολογικό

Μίλησα για τους φόβους μου σε φίλες που ήταν ήδη μητέρες. Όλες μου είπαν: «Μόλις τη βάλουν πάνω στο στήθος σου, θα νιώσεις μια έκρηξη αγάπης.»

Δεν ήμουν αμέσως ερωτευμένη με το νεογέννητό μου

Αλλά αυτή η έκρηξη δεν ήρθε ποτέ. Μετά από έναν δύσκολο τοκετό, το κοριτσάκι μας, η Luna, γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου. Ξαφνικά, ήταν ξαπλωμένη πάνω μου. Την κοίταξα - αλλά δεν ένιωσα τίποτα.

Καμία «αγάπη με την πρώτη ματιά», καμία ευτυχία, καμία απεριόριστη σύνδεση. Μόνο σοκ από ό,τι είχε μόλις συμβεί. Πού ήταν αυτό το συναίσθημα που μου είχαν περιγράψει οι φίλες μου;

Ο σύντροφός μου ήταν κατενθουσιασμένος από την πρώτη στιγμή, ο μεγαλύτερος θαυμαστής της. Ζήλεψα, γιατί εγώ δεν ένιωθα έτσι. Εκείνο το πρώτο βράδυ στο σπίτι, με έπιασε πανικός:

«Σε τι έχω μπλέξει; Δεν μπορώ να της δώσω την αγάπη που της αξίζει.»

Ένιωθα ενοχές, αλλά ήξερα πως αν τα κρατούσα μέσα μου θα γινόταν χειρότερα. Μέσα στα δάκρυα, το είπα αμέσως στον σύντροφό μου. Την επόμενη μέρα μίλησα και στη μαία μας, η οποία με κοίταξε με κατανόηση: «Πολλές μητέρες το βιώνουν αυτό — απλώς δεν τολμούν να το πουν.»

Σιγά-σιγά, η αγάπη άρχισε να μεγαλώνει

Αυτό το κενό συναίσθημα με ακολουθούσε για εβδομάδες. Όταν την κρατούσα ή την κοίταζα, δεν ένιωθα τίποτα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν δικό μου παιδί. Υπήρχαν στιγμές που κατέρρεα στην αγκαλιά του συντρόφου μου και έκλαιγα. Ήξερα πως έπρεπε να συνεχίσω να μιλάω γι’ αυτό, γιατί αν το έκρυβα, θα γινόταν πιο δύσκολο.

Άρχισα να διαβάζω και να ανακαλύπτω πόσες μητέρες νιώθουν το ίδιο, αλλά ντρέπονται και σωπαίνουν. Όταν με ρωτούσαν αν πετούσα στα σύννεφα, απαντούσα ειλικρινά: «Όχι. Νιώθω συγκλονισμένη δεν αισθάνομαι ακόμη κάποιο δεσμό μαζί της και αυτό με στεναχωρεί».

«Για να αγαπάς πραγματικά τα παιδιά σου, πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον εαυτό σου»

Η ειλικρίνεια αυτή άνοιξε συζητήσεις - κι άλλες μητέρες μου εκμυστηρεύτηκαν ότι ένιωθαν το ίδιο.

Το να μιλάω και να διαβάζω για άλλες εμπειρίες με βοήθησε απίστευτα. Μετά από τέσσερις εβδομάδες, κάτι άρχισε να αλλάζει.

Τώρα νιώθω απέραντη, άνευ όρων αγάπη και μπορώ να πω με το πιο πλατύ χαμόγελο πως «είναι ο κόσμος μου».