Δεν μπορείς να αγαπάς ουσιαστικά τα παιδιά σου αν δεν έχεις αγαπήσει πρώτα τον εαυτό σου

Τις προάλλες είδα μια φωτογραφία μου και δεν με αναγνώρισα. Είχε τραβηχτεί μια δεκαετία πριν κι εγώ ήμουν τόσο διαφορετική με τις τέλειες ανταύγειες, το περιποιημένο μακιγιάζ, το μοντέρνο ντύσιμο. Έδειχνα τόσο ανέμελη.

Ήταν η περίοδος του «πριν γίνω μητέρα».

Όμως, δεν είμαι πια η κοπέλα της φωτογραφίας. Αλλά βλέπω εκείνη την έκδοση του εαυτού μου.

Έχω τύψεις αλλά δεν μετανιώνω που πάντα έβρισκα χρόνο για μένα

Μετά ήταν μια φωτογραφία από τις θολές πρώτες μέρες με το νεογέννητο στο σπίτι, όταν οι σακούλες κάτω από τα μάτια εμφανίστηκαν και δεν έφυγαν ποτέ. Τα μαλλιά μου ήταν πιασμένα ψηλά, και η ρίζα είχε μεγαλώσει. Χαμογελούσα, αλλά ήμουν τόσο φοβισμένη. Μπορώ πραγματικά να τα καταφέρω σε αυτό το πράγμα που λέγεται μητρότητα;

Δεν είμαι πια εκείνη η φοβισμένη μαμά . Αλλά βλέπω εκείνη την έκδοση του εαυτού μου.

Ύστερα είδα μια φωτογραφία στην παραλία, σε μια περίοδο όπου άρχισα να βρίσκω τον ρυθμό μου, να κατακτώ τη ζωή ως σύζυγος, μαμά νηπίου, φίλη και εργαζόμενη και σε όλους τους ρόλους που χρειαζόταν να είμαι. Ήταν αγχωτικό αλλά με γέμιζε χαρά. Τα μαλλιά μου δεν ήταν βαμμένα γιατί δεν είχα χρόνο για τέτοια, αλλά τα μάτια μου ήταν λαμπερά και το χαμόγελό μου αυθεντικό.

Δεν είμαι πια η ίδια. Αλλά βλέπω εκείνη την έκδοση του εαυτού μου.

Κάτι συνέβη ανάμεσα στην περίοδο του νηπίου και στην έναρξη του σχολείου και όλων των δραστηριοτήτων. Αλλά είναι δύσκολο να βρω μια φωτογραφία μου τελευταία. Άλλωστε, τι να απαθανατίσεις ανάμεσα στα πιάτα, τα βρώμικα ρούχα και το να πηγαινοφέρνεις το παιδί στα μαθήματα; Τα μαλλιά μου είναι ανακατεμένα όμως γιατί να τα φτιάξω; Ποιος θα με δει έτσι κι αλλιώς;

Θέλω τα παιδιά μου να είναι ψυχικά υγιή

Δεν υπάρχουν πολλές φωτογραφίες, αλλά κάθε μέρα υπάρχει ένας καθρέφτης που αντανακλά μια γυναίκα που δεν αναγνωρίζω. Τα μάτια της είναι θλιμμένα και η έκφρασή της κενή. Το τρομακτικό είναι ότι τη βλέπω κάθε μέρα, αλλά δεν βλέπω εμένα εκεί.

Έχω χαθεί κάπου ανάμεσα στη αίθουσα τοκετού και στο σήμερα. Ποια είμαι κάτω από αυτές τις νέες ρυτίδες; Τι χρειάζομαι; Χρειάζομαι περισσότερα από ένα διάλειμμα. Χρειάζομαι περισσότερα από έναν καλό ύπνο.

Σίγουρα χρειάζομαι ένα διάλειμμα (όπως τόσες πολλές μαμάδες), αλλά βαθιά μέσα μου υπάρχει μια κραυγή για αναγέννηση. Νιώθω πως οι μακριές μέρες της μητρότητας έχουν σιγά-σιγά σβήσει οτιδήποτε από μένα πέρα από αυτή την ταυτότητα. Μαγείρεμα. Καθάρισμα. Σούπερ μάρκετ. Πλυντήριο. Σχολείο. Επανάληψη. Πού είμαι εγώ μέσα σε αυτή τη ρουτίνα; Ποια είμαι τώρα; Τι θέλω; Τι χρειάζομαι;

Τι σημαίνει να «απολαμβάνεις την κάθε στιγμή» όταν είσαι γονιός

Κάποιοι θα σου πουν ότι είναι εγωιστικό να θες κάτι για σένα, να πάρεις χρόνο μακριά, και να κάνεις πράγματα που σε βάζουν πρώτη ως μητέρα. Αλλά δεν μπορείς να αγαπάς τα παιδιά σου καλά αν δεν έχεις αγαπήσει πρώτα τον εαυτό σου.

Αν το κάνεις, ο κίνδυνος να ζεις στα όρια της επιβίωσης είναι μεγάλος και όχι να ευημερείς και να είσαι πραγματικά παρούσα. Όταν το ποτήρι σου είναι γεμάτο ξανά, μπορείς να γεμίσεις και τα μικρά ποτηράκια γύρω σου.

Ως μητέρα, θέλω η χαρά μου να θυμίζει πλημμύρα, όχι μόνο μια σταγόνα.

Δεν έχω ακόμα όλες τις απαντήσεις. Αλλά η παραμέληση του εαυτού μου δεν ήταν η σωστή επιλογή ούτε για μένα ούτε για τα παιδιά μου.

«Μου πήρε δύο χρόνια για να καταλάβω τη σημασία της αυτοφροντίδας»

Τώρα, είμαι αποφασισμένη να μην αφήσω να περάσουν κι άλλα χρόνια χωρίς να σκέφτομαι «γιατί να το κάνω;».

Γιατί ο σκοπός είναι να είμαι η καλύτερη μαμά που μπορώ. Γι 'αυτό η ερώτηση που κάνω στον καθρέφτη κάθε πρωί μέχρι να αντικρίσω τη γυναίκα που πρέπει να δω είναι: «Τι μπορώ να κάνω για μένα ώστε να είμαι καλύτερη μαμά για τα παιδιά μου;».

^{ελεύθερη απόδοση του κειμένου της Tiffany Reiger}