Έχετε αναρωτηθεί γιατί φωνάζουμε διαρκώς στα παιδιά;

Ήταν ένα όμορφο, ηλιόλουστο πρωινό καθώς επέστρεφα από τον περίπατό μου στη γειτονιά. Άκουσα έναν γονιό να φωνάζει σε ένα παιδί: «Σταμάτα, τώρα!».

Στη φωνή του διέκρινες εκνευρισμό και λίγη απελπισία. Ο γονιός, ψηλός και σε καλή φυσική κατάσταση, κρατούσε την πόρτα ανοιχτή καθώς ο γιος του ξυπόλυτος, πήγαινε μέσα κι εκείνος συνέχιζε να μουρμουρίζει.

Συνέχισα τον δρόμο μου, προσπαθώντας να μην κοιτάζω αλλά η εικόνα παρέμενε στο μυαλό μου.

Πώς να ενθαρρύνετε την καλή συμπεριφορά χωρίς να φωνάζετε στο παιδί σας

Αυτή η στιγμή μου θύμισε το τεράστιο στρες που αντιμετώπισαν οι οικογένειες κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Οι γονείς έπρεπε να συνδυάζουν εργασία, δουλειές του σπιτιού και τηλεκπαίδευση, ενώ τα παιδιά έχασαν τη σχολική ρουτίνα, τους φίλους και τις δραστηριότητές τους. Τα σπίτια έγιναν ταυτόχρονα σχολεία, γραφεία και χώροι παιχνιδιού, εξαντλώντας όλους. Η γονική φροντίδα σε τέτοιες συνθήκες είναι ιδιαίτερα απαιτητική και τα παιδιά δεν είναι έτοιμα να αποδεχτούν αυτούς τους νέους ρόλους.

Ως υποστηρικτής της ήπιας ανατροφής, βλέπω αυτές τις στιγμές ως ευκαιρία για μάθηση και σύνδεση. Φαντάστηκα τι μπορεί να είχε προηγηθεί της φωνής: ίσως ο γονιός είχε ζητήσει αρκετές φορές να κάνει κάτι, αλλά ο γιος του παρέμενε στον κήπο. Σε στιγμές έντασης, είναι φυσικό οι γονείς να φτάνουν στα όριά τους, αλλά η φωνή συχνά κάνει περισσότερο κακό παρά καλό.

Γιατί φωνάζουν οι γονείς

Τις περισσότερες φορές, οι γονείς φωνάζουν γιατί τα παιδιά τους δεν άκουσαν την πρώτη (ή την έβδομη) φορά που τους ζήτησαν να κάνουν κάτι. Κι αυτό δεν μπορούν να το διαχειριστούν με ηρεμία.

Πώς να βάλεις όρια χωρίς φωνές - Η θετική πειθαρχία στην πράξη

Νιώθουν απειλή

Μερικές φορές οι γονείς αισθάνονται ότι τα παιδιά τούς αγνοούν για να τους δείξουν σκόπιμα ασέβεια.«Το να νιώθεις ότι σε αγνοούν μπορεί να ενεργοποιήσει την αντίδραση πάλης ή φυγής. Μερικές φορές, η φωνή φαίνεται ο μόνος τρόπος για άμεσο αποτέλεσμα, αλλά συχνά διαταράσσει τη σχέση, δημιουργεί συγκρούσεις εξουσίας και μειώνει την αυτοεκτίμηση του παιδιού», γράφει η Kendall Crane.

Πιστεύουν ότι δεν θα ακούσουν διαφορετικά

Ορισμένοι γονείς πιστεύουν ότι τα παιδιά τους δεν θα ακούσουν αν δεν τα «κινητοποιήσουν». Η φωνή χρησιμοποιείται μερικές φορές ως κίνητρο. Άλλες φορές λειτουργεί, άλλες όμως το παιδί αντιδρά ή φωνάζει κι έτσι δημιουργείται ένας κύκλος διαμάχης εξουσίας μεταξύ γονέα και παιδιού.

Πιστεύουν ότι δεν τους ακούει

Ένας γονιός φωνάζει επίσης, επειδή πιστεύει ειλικρινά ότι το παιδί δεν μπορεί να τον ακούσει για κάποιο λόγο. Η πραγματική λύση είναι η σύνδεση. Παιδιά που νιώθουν ότι τα καταλαβαίνουν και τα ακούν, ακούνε και εκείνα πιο εύκολα.

Η ποιότητα χρόνου και η προσοχή δημιουργούν κίνητρο και σεβασμό.

Στην περίπτωση του αγοριού, -εξηγεί η Kendall Crane - μια ήπια προσέγγιση θα ήταν να αγγίξει ο γονιός απαλά τον ώμο του και να ρωτήσει τι κάνει. Να αναγνωρίσει το ενδιαφέρον του γι΄αυτό που κάνει, να κρατήσει λίγα δευτερόλεπτα σιωπής για να μοιραστεί τη στιγμή και να του ζητήσει εκείνο που θέλει. Είναι βέβαιο, ότι ο μικρός θα ένιωθε ότι ο μπαμπάς του τον εκτιμά και η αντίδρασή του ενδεχομένως να ήταν διαφορετική.

Το να φωνάζεις δεν έχει αποτέλεσμα-Τακτικές που πρέπει να δοκιμάσεις

Η ανατροφή δεν απαιτεί τελειότητα, αλλά συνειδητή προσπάθεια, προσοχή και ενσυναίσθηση.

Η φωνή μπορεί να λειτουργήσει ως σημάδι για παύση και επαναξιολόγηση. Με κατανόηση των αιτιών της έντασης και με πρακτικές σύνδεσης, οι συγκρούσεις μπορούν να μετατραπούν σε ευκαιρίες για επικοινωνία, εμπιστοσύνη και σεβασμό.

Μικρές αλλαγές – μια παύση, μια ερώτηση, ένα χαμόγελο – μπορούν να κάνουν τη γονική φροντίδα πιο ήρεμη και να φέρουν πιο κοντά γονείς και παιδιά.