Έχετε νιώσει ποτέ ότι δεν αντέχετε άλλο τις αγκαλιές και τα χάδια;

Αγαπώ τα παιδιά μου. Πραγματικά τα αγαπώ. Όμως μερικές φορές, όταν έρχονται να με αγκαλιάσουν, νιώθω όλο μου το σώμα να τεντώνεται. Τινάζομαι. Όχι γιατί δεν τους ανταποδίδω την αγάπη, αλλά γιατί έχω «εξαντληθεί» από την τόση σωματική επαφή.

Έχω φτάσει στα όριά μου.

Στο σπίτι υπάρχουν έξι μικρά χέρια. Τρία παιδιά. Ένα μωρό ενός έτους που σκαρφαλώνει πάνω μου σαν να είμαι παιδική χαρά. Ένα τρίχρονο που είναι συνεχώς κρεμασμένο στα πόδια μου ή τραβάει τα ρούχα μου. Και μια επτάχρονη που νιώθει τη διαφορά, που καταλαβαίνει πως είμαι εξαντλημένη και καμιά φορά κάθεται μακριά μου. Αυτό πονάει περισσότερο απ’ όσο θέλω να παραδεχτώ.

Από τη στιγμή που ξυπνάω, ένα από τα τρία παιδιά είναι πάνω μου. Με αγγίζει, με σπρώχνει, ζητά κάτι. Ολόκληρη τη μέρα. Κάθε μέρα. Το μωρό θέλει αγκαλιά, το μικρότερο παιδί θέλει αγκαλιές, η μεγάλη μου ζητάει την προσοχή με πιο σιωπηλούς, πιο περίπλοκους τρόπους. Δεν μένω ποτέ μόνη.

«Ξύπνια στη σιωπή» - Μια μαμά γράφει για όλες τις νύχτες που έμεινε ξάγρυπνη για το μωρό της

Το σώμα μου δεν είναι ποτέ αποκλειστικά δικό μου.

Κάπου στη μέση της μέρας, νιώθω πώς θέλω να φωνάξω «φτάνει». Θέλω τρυφερότητα, αλλά τη θέλω με τους δικούς μου όρους, όταν δεν θα είμαι ήδη εξαντλημένη. Θέλω ένα κουμπί παύσης. Μα αυτό δεν υπάρχει.

Κι έπειτα έρχεται η ενοχή.

Βαριά κι ασήκωτη που κάθεται στο στήθος "ψιθυρίζοντας" ότι είμαι κακή μητέρα. Γιατί ποια μάνα τραβιέται όταν το παιδί της θέλει αγκαλιά; Ποια απομακρύνεται από τα φιλιά και τα χάδια; Εγώ το κάνω. Και το μισώ. Μα δεν έχει να κάνει με την αγάπη. Έχει να κάνει με την υπερφόρτωση.

Όταν η κούραση εξαντλεί το σώμα και το μυαλό

Κανείς δεν μιλάει για το πόση σωματική επαφή δέχεσαι καθημερινά όταν μεγαλώνεις μικρά παιδιά. Είναι ασταμάτητη. Χεράκια που σε αρπάζουν. Ποδαράκια τυλιγμένα γύρω σου. Κεφαλάκια που σφίγγονται στο στήθος σου, τη στιγμή που το μόνο που θες είναι να αναπνεύσεις. Και παράλληλα, ο διαρκής ψυχικός φόρτος . Γεύματα, πλυντήρια, σχολείο, κλάματα, ξεσπάσματα.

Κάθε δευτερόλεπτο, κάποιος με χρειάζεται. Συναισθηματικά, διανοητικά, σωματικά. Δεν υπάρχει διάλειμμα.

Μαθαίνω πια να αναγνωρίζω τα σημάδια. Τους βαθιούς αναστεναγμούς. Το τράνταγμα όταν ακούω «μαμά» για εκατοστή φορά μέσα σε μία ώρα. Προσπαθώ να παίρνω χώρο όταν τον χρειάζομαι, έστω πέντε λεπτά μόνη σε ένα δωμάτιο. Θυμίζω στον εαυτό μου πως το να βάζω όρια δεν σημαίνει ότι αγαπώ λιγότερο. Σημαίνει ότι είμαι άνθρωπος. Σημαίνει ότι προσπαθώ να επιβιώσω μέσα στην όμορφη αλλά αδιάκοπη καταιγίδα του να μεγαλώνεις τρία μικρά παιδιά που ζητούν περισσότερα απ’ όσα μπορείς να δώσεις.

Κι εκείνη, η 7χρονη, το νιώθει. Καταλαβαίνει τη διαφορά. Έτσι προσπαθώ περισσότερο να της δίνω χώρο κι εκείνης. Να της δείχνω ότι τη βλέπω ακόμα. Ότι δεν είναι ξεχασμένη, ακόμα κι όταν είμαι "θαμμένη" μέσα σε πάνες, ξεσπάσματα και δίωρες προσπάθειες για ύπνο.

Κάποια βράδια, όταν επιτέλους κοιμούνται κι απλώνεται ησυχία στο σπίτι, η καρδιά μου πονάει με εκείνον τον σιωπηλό τρόπο που μόνο οι μαμάδες καταλαβαίνουν. Όχι από μετάνοια, αλλά από την αργή φθορά που φέρνει το να δίνεις τον εαυτό σου ξανά και ξανά, χωρίς παύση.

Ο λόγος που μια μαμά επιλέγει να μένει ξύπνια το βράδυ όταν τα παιδιά της κοιμούνται

Ξαπλώνω και ξαναπαίζω στο μυαλό μου τη μέρα – τα μικρά χέρια, τις στιγμές που τραβήχτηκα, τα λεπτά που δεν είχα άλλη δύναμη – και νιώθω το βάρος του να αγαπάς βαθιά, αλλά να χρειάζεσαι ταυτόχρονα απόσταση.

Τα παιδιά μου τα αγαπώ περισσότερο απ’ οτιδήποτε γνώρισα ποτέ. Και όμως, υπάρχουν μέρες που χρειάζομαι να αναπνεύσω. Να νιώσω πως το σώμα μου ανήκει ξανά σε μένα, έστω για λίγο.

Αυτό δεν με κάνει εγωίστρια, ούτε ψυχρή, ούτε κακή μητέρα. Με κάνει άνθρωπο.

Κι αυτό είναι επίσης μητρότητα: να χωράς μέσα σου και την αγάπη και την απόσταση. Να θες να είσαι τα πάντα για τα παιδιά σου, αλλά να θυμάσαι πως είσαι και εσύ κάποια, κι όχι μόνο μαμά τους.