Μερικές φορές κι η μαμά έχει ανάγκη μια αγκαλιά

Ξεκίνησα τη βραδιά μου κλαίγοντας από απογοήτευση και την τελείωσα με ένα εντελώς διαφορετικό είδος δακρύων.

Μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά και μια ώρα διαδρομής στην άλλη άκρη της πόλης για να πάρω τη μεγάλη μου κόρη από τον παιδικό, εκείνη αποφάσισε να με καλωσορίσει με ένα ξέσπασμα. Για εκείνη, η ρουτίνα είναι τα πάντα, οπότε η επιστροφή στο σχολείο μετά από ένα τριήμερο την επηρέασε έντονα.

Γυρίσαμε σπίτι, και τότε ήταν που τα πνεύματα άναψαν και τα συναισθήματα χτύπησαν κόκκινο. Ξεκίνησε με λίγη γκρίνια, μετά ήρθε η σκανταλιά για να με προκαλέσει, και στο τέλος η πλήρης αγένεια. Προσπάθησα με λογική, προειδοποιήσεις, τιμωρία, και τελικά κατέφυγα στο να πάρω την αγαπημένη της κούκλα και να την τοποθετήσω ψηλά στην ντουλάπα μου, ακυρώνοντας κάθε πιθανότητα να δει Disney Junior εκείνο το βράδυ. Αυτές οι απειλές δεν σήμαιναν τίποτα. Πριν το καταλάβω, την είχα στείλει στο δωμάτιό της και εγώ έκλαιγα στην κουζίνα.

Μη φοβάσαι να κλάψεις μαμά...

Και τότε, ακριβώς στην ώρα, ο άντρας μου – ο ιππότης με το καρό πουκάμισο – μπήκε στο σπίτι και ανέβηκε αμέσως επάνω…σε χρόνο μηδέν, η μικρή ήταν με τις πυτζάμες της και έτοιμη για ύπνο, με την υπόσχεση ότι θα ζητήσει συγγνώμη από τη μαμά όταν ξεκινήσουμε τη μέρα από την αρχή το πρωί.

Φάγαμε ένα πιο ήσυχο απ’ το συνηθισμένο δείπνο οι τρεις μας, και μετά άρχισε η διαδικασία του να μείνει η μικρή στο καινούριο της παιδικό κρεβάτι.

Ήμουν, νομίζω, στον πέμπτο ή έκτο γύρο με καληνύχτες και σκέπασμα όταν χτύπησε το κινητό μου. Κοίταξα και ήταν το Facebook – ο άντρας μου με είχε κάνει tag σε μια ανάρτηση. Πάντα με κάνει tag σε συνταγές που βρίσκει, οπότε το αγνόησα και συνέχισα τη μάχη του ύπνου.

Ναι, ακόμα και η σούπερ μαμά φτάνει στα όριά της και ξεσπά σε κλάματα

Όταν τελικά κάθισα αποκαμωμένη το βράδυ, χωρίς ίχνος υπομονής πια, είδα την ανάρτηση του άντρα μου και άρχισα να κλαίω. Δεν ήταν συνταγή. Ήταν ένα απόσπασμα που άγγιξε κατευθείαν την καρδιά μου, για την αγάπη μιας μητέρας προς το παιδί της.

Άρχισα να κλαίω ξανά, αυτή τη φορά από την αγάπη που με κατέκλυσε για τα παιδιά μου (με τα ξεσπάσματά τους και όλα) και για τον υποστηρικτικό σύζυγό μου. Το απόσπασμα είχε και έναν θρησκευτικό τόνο, και αν ήξερες τον άντρα μου, θα ήξερες πως αυτό είναι πραγματική αγάπη – γιατί οτιδήποτε εκκλησιαστικό δεν είναι καθόλου το στυλ του…

Ένα μωρό ρώτησε τον Θεό: «Μου λένε πως αύριο με στέλνεις στη Γη, αλλά πώς θα ζήσω εκεί που είμαι τόσο μικρό και αβοήθητο;»
Ο Θεός απάντησε: «Ο άγγελός σου θα σε περιμένει και θα σε φροντίσει.»
Το μωρό ρώτησε: «Ποιος θα με προστατεύει;»
Ο Θεός είπε: «Ο άγγελός σου θα σε υπερασπιστεί, ακόμα κι αν χρειαστεί να ρισκάρει τη ζωή του.»
Το μωρό είπε: «Θεέ μου, πες μου σε παρακαλώ το όνομα του αγγέλου μου.»
Ο Θεός είπε: «Απλώς θα την αποκαλείς "Μαμά"». – Άγνωστος

Όλα μπορούν να διορθωθούν με μια αγκαλιά

Καθώς λοιπόν καθόμουν πλημμυρισμένη από έντονα συναισθήματα, το μόνο που ήθελα ήταν να αγκαλιάσω τα μωρά μου και τον άντρα μου (αλλά εκείνη την ώρα κοιμόντουσαν όλοι).

Τώρα πια ξέρω πως η αγάπη είναι να στέλνεις ένα παιδί στο δωμάτιό του πριν ξεφύγουν τα πράγματα και του κόψεις την τηλεόραση μέχρι να τελειώσει το λύκειο.

Αγάπη είναι να έχεις την υπομονή να νικήσεις σε πείσμα ένα δίχρονο στον ύπνο του, ώστε να μάθει τη νέα ρουτίνα και να μην καταλήξει εξαντλημένο όπως η αδερφή του.

Κι η αγάπη είναι, καμιά φορά, απλώς το να ξέρεις πότε η μαμά χρειάζεται μια αγκαλιά!