Όταν έμαθα ότι ήμουν ξανά έγκυος, αποφάσισα να κάνω λιγότερες δουλειές στο σπίτι κι όχι μόνο...

Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος στο τρίτο μου παιδί, μετά το αρχικό σοκ και τον ενθουσιασμό, άρχισαν να σκέφτομαι: «Πώς θα τα προλαβαίνω όλα;»

Ως έμπειρη μαμά, ήξερα ήδη ποια ήταν η απάντηση «δεν θα τα προλάβαινα».

Παρόλο που η καρδιά μου, μεταφορικά, μεγάλωσε σε μέγεθος μετά τη γέννηση των δύο άλλων παιδιών μου, δεν συνέβη το ίδιο και με την ικανότητα να κάνω όλα.

Επικεντρωμένη στην προσπάθειά μου να καλύψω τις ανάγκες των μελών της οικογένειάς μου που τόσο αγαπούσα, είχα ξεχάσει τις δικές μου. Και πλέον λόγω εμπειρίας, γνώριζα τις συνέπειες που δεν είχα φροντίσει να ικανοποιήσω έστω μερικές από αυτές.

Κατά τη διάρκεια της πρώτης μου εγκυμοσύνης, διάβασα στοίβες βιβλίων για τον τοκετό, τη γαλουχία και την ανατροφή των παιδιών.Κατά τη διάρκεια του δεύτερου παιδιού μου, εστίασα στα προγράμματα ύπνου και την πρόληψη του ανταγωνισμού μεταξύ των αδελφών. Αλλά, κατά τη διάρκεια του τρίτου παιδιού, δεν διάβασα ούτε ένα βιβλίο για γονείς. Ήλπιζα ότι μπορούσα να θυμηθώ τα βασικά. Αντίθετα, αφιέρωσα την ενέργειά μου στον στρατηγικό σχεδιασμό για να κάνω λιγότερα πράγματα.

Το πρώτο τρίμηνο αποδείχτηκε πολύ χρήσιμο για να βάλω σε εφαρμογή το σχέδιό μου. Με δύο παιδιά και ένα ακόμα στην κοιλιά μου, η ναυτία και η κούραση ήταν ακόμη χειρότερα από ό,τι θυμόμουν. Κοιτάζοντας τους σωρούς των ρούχων, συνειδητοποίησα ότι οι πετσέτες πιάτων δεν χρειάζονται στην πραγματικότητα να διπλωθούν. Άρχισε να μου φαίνεται γελοίο που είχα ταξινομήσει τις κάλτσες. Στην πραγματικότητα, γιατί είχαμε μια τέτοια ποικιλία; Οι μονόχρωμες ήταν η λύση.

Παίρνοντας τις βιταμίνες μου, σκεφτόμουν τον χρόνο που χρειαζόταν για να μαγειρέψω ένα γεύμα. Τι προσπαθούσα να αποδείξω; Τα σάντουιτς ήταν ένα απόλυτα αποδεκτό δείπνο. Επίσης, τα παιδιά χρειάζονταν πραγματικά πιάτο για να φάνε πίτσα; Μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν χαρτί. Τα παιδιά μου έμαθαν πώς να χειρίζονται τον φούρνο μικροκυμάτων όταν ήμουν πραγματικά κουρασμένη και δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Καθώς τους έδινα οδηγίες από τον καναπέ, έλεγα στον εαυτό μου πώς τους δίδασκα ανθεκτικότητα και δεξιότητες ζωής.

Εξακολουθούσα να εκτιμώ τον ύπνο μου. Ωστόσο ούτε λόγος για αυτοφροντίδα. Τα νύχια των ποδιών μου ήταν σχεδόν πάντα κρυμμένα με κλειστά παπούτσια. Τα μαλλιά μου πιασμένα στο κεφάλι ενώ δεν προλάβαινα να κάνω μπάνιο όσες φορές ίδρωνα μέσα στη μέρα.

Ε ναι λοιπόν, περιμένοντας το μωρό νούμερο τρία, ακολουθούσα την εξής στρατηγική: προσπαθούσα να καταλάβω τι θα μπορούσα να αναθέσω σε τρίτους ή τι θα μπορούσα να περικόψω. Όχι τα πράγματα που είχαν σημασία—ο χρόνος στο πάρκο με τα παιδιά μου ή οι βόλτες- αλλά τα μικρά πράγματα που κατά κάποιο τρόπο έγιναν μεγάλα και άρχισαν να καταλαμβάνουν πολύ χώρο.

Έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια ότι το να λες «ναι» σε ένα πράγμα σημαίνει πάντα να λες «όχι» σε κάτι άλλο.

Θέλω να αφιερώνω χρόνο σε πράγματα και ανθρώπους που έχουν σημασία.

Και θέλω να αγνοώ πράγματα της πολυάσχολης καθημερινότητας που τελικά δεν έχουν κάποια σημασία.

^{Πηγή: mother.ly (ελεύθερη απόδοση)}