Δεν υπάρχει εγχειρίδιο για το πώς να θρηνήσετε το αγέννητο παιδί σας

Καθώς μπαίναμε στο σπίτι της θείας μου, ένιωσα ότι όλοι με κοιτούσαν, άκουγαν τις σκέψεις μου και προσπαθούσαν να καταλάβουν πως είμαι μετά την απώλεια του μωρού μου πριν από πέντε μήνες.

Είπα στον εαυτό μου πριν φύγω από το σπίτι, ότι θα προσπαθήσω να συνεχίσω τη ζωή μου. Παρόλα αυτά, δεν ήξερα αν θα είχα το θάρρος να το κάνω.

Ο σύζυγός μου, μου υποσχέθηκε ότι αν δεν αισθανόμουν καλά θα μπορούσαμε να φύγουμε.

Κι ένιωσα πραγματικά ενθουσιασμένη που έβλεπα την οικογένεια ξανά αλλά και απίστευτα ένοχος που ήθελα να φύγω από το σπίτι αντί να μείνω και να συνεχίσω να πενθώ την απώλεια,

Ένιωθα όλο μου το σώμα να παγώνει και θυμήθηκα τι μου είπε ο θεραπευτής μου – «πάρε βαθιές ανάσες »- και λειτούργησε.

«Χαίρομαι που σε βλέπω, και λυπάμαι για την κόρη σου» είπε ο ξάδερφός μου.

Ήταν ωραίο που κάποιος αναγνώρισε τι συνέβη, καθώς πολλοί άνθρωποι αισθάνονταν άβολα με το θάνατο, ειδικά όταν πρόκειται για τον θάνατο ενός μωρού. Κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι να κάνει ή να πει. Η συζήτηση συνεχίστηκε σε πιο ανάλαφρο κλίμα κι εγώ γέλασα και χαλάρωσα…

Το να ζεις μια ζωή μετά την απώλεια εγκυμοσύνης είναι η αναγνώριση της δυαδικότητας του πόνου και της ελπίδας.

Ένιωσα ένα αίσθημα ντροπής επειδή θα έπρεπε να στεναχωριέμαι και να πενθώ. Η θλίψη είναι οδυνηρή. Θλίψη δεν είναι να γελάς με ιστορίες και να πίνεις κρασί.

Ξαφνικά, ένιωσα συγκλονισμένη…

Αναρωτήθηκα αν έπρεπε να γελάσω ή απλά να στεναχωρηθώ και να βυθιστώ ξανά στον πόνο και το κενό. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο για το πώς να θρηνήσετε το αγέννητο παιδί σας , ούτε πώς να διαχειριστείτε συζητήσεις ή άβολες στιγμές. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι περνούσαν καλά, αλλά το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να κρατήσω την όμορφη κόρη μου. Ένιωσα αποτυχημένη που δεν είχα την κόρη μου εδώ, που δεν ήμουν μητέρα.

«Απλώς πρέπει να βρεις τη δύναμη να ζήσεις τη ζωή για εκείνη, και όταν το κάνεις, η ζωή θα γίνει πιο εύκολη»,είχε πει κάποιος που δεν θυμάμαι. «Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και η ζωή συνεχίζεται».

Πρέπει να συνεχίσω τη ζωή γιατί είναι πολύ σύντομη, σωστά; Όμως, ένιωσα μια απίστευτη αίσθηση αδικίας και θυμού.

Η κόρη μου πέθανε την 39η εβδομάδα κύησης. Πήγαμε στο νοσοκομείο το πρωί και μετά από πολλές προσπάθειες των νοσοκόμων να βρουν τον καρδιακό της παλμό, ένας γιατρός είπε ότι τη χάσαμε. Δεν ξέρω πώς τη γέννησα, δεν ξέρω πώς την αποχαιρετήσαμε και δεν ξέρω πώς ζούμε τη ζωή χωρίς αυτήν, αλλά τη ζούμε.

Αυτή η επίγνωση μεταξύ των συναισθημάτων μου έδωσε τη δυνατότητα ν' αγαπήσω την κόρη μου, να μου λείπει η κόρη μου, να μιλάω για την κόρη μου και να συνεχίσω να ζω μετά την απώλεια της εγκυμοσύνης.

^{Ελεύθερη απόδοση από mother.ly}