Μπορούν τα παιδιά να δουν φαντάσματα; Να τι λένε οι μαμάδες

Όλοι έχουμε ακούσει τέτοιες ιστορίες. Μια τηλεόραση που αλλάζει κανάλια μόνη της. Ένα σπίτι που ακούγονται κλάματα ενός μωρού, παρόλο που δεν ζει κανένα μωρό εκεί. Ένα σκαμπό που σύρεται στο πάτωμα ενώ δεν υπάρχει κανείς κοντά. Ένα πιάνο που παίζει μόνο του όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας. Είναι φαντασία, μια αναπτυξιακή φάση ή κάτι παραφυσικό; Με το Halloween να πλησιάζει, πολλοί γονείς αναρωτιούνται: μπορούν πράγματι τα παιδιά να δουν φαντάσματα;

Φανταστικοί φίλοι: Γιατί τα παιδιά τους επινοούν;

«Τα παιδιά είναι πιο πιθανό να "δουν" φαντάσματα γιατί έχουν πολύ πιο ανεπτυγμένη αντίληψη από τους περισσότερους ενήλικες», εξηγεί η ενεργειακή θεραπεύτρια, Δρ. Dr. Kim Peirano. «Αυτό τα κάνει ικανά να αντιλαμβάνονται ενέργειες και γεγονότα που περνούν απαρατήρητα από τους άλλους. Συχνά νομίζουμε πως, επειδή τα παιδιά δεν μπορούν πάντα να εκφράσουν με λόγια όσα σκέφτονται ή νιώθουν, δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους — στην πραγματικότητα, ισχύει ακριβώς το αντίθετο.»

Το TheEverymom.com απευθύνθηκε σε μαμάδες, ζητώντας να μοιραστούν τις πιο ανατριχιαστικές ιστορίες που έχουν ακούσει από τα παιδιά τους — εκείνες τις στιγμές που οι μικροί τους μίλησαν για «κάτι» που δεν μπορούσαν να δουν οι μεγάλοι. Οι απαντήσεις ήταν πολλές και εμείς εδώ στο Mothersblog.gr διαλέξαμε εκείνες που μας εντυπωσίασαν και μας ανατρίχιασαν περισσότερο. Αν λοιπόν αναρωτιέσαι κι εσύ αν τα παιδιά μπορούν πράγματι να δουν φαντάσματα, συνέχισε να διαβάζεις… γιατί οι μαρτυρίες που ακολουθούν θα σου σηκώσουν την τρίχα.

Βίντεο: Δεν φοβάμαι σου λέω τα τέρατα!

Το αγόρι με τις πιτζάμες

«Όταν ψάχναμε διαμέρισμα για να αγοράσουμε, η κόρη μας η Κλερ ήταν σχεδόν τριών ετών. Την παίρναμε μαζί μας σε όλες τις επισκέψεις γιατί θέλαμε να δούμε αν ένιωθε άνετα, αφού θα ήταν και δικό της σπίτι. Όταν μπήκαμε στο διαμέρισμα που τελικά αγοράσαμε —στον δεύτερο όροφο ενός τριώροφου τούβλινου κτηρίου του 1911 στο Σικάγο— όλοι νιώσαμε αμέσως ότι ήταν το σωστό.
Το βράδυ τη ρώτησα αν της άρεσε το σπίτι και μου είπε: “Ναι! Και το αγοράκι που μένει εκεί είναι πολύ καλό παιδί”.

Η απάντησή της με ξάφνιασε, αλλά προσπάθησα να μείνω ψύχραιμη. Τη ρώτησα τι εννοούσε, και μου είπε πως είδε ένα αγοράκι με πιτζάμες στην τραπεζαρία. Είπε ότι της έκανε νόημα, ήταν περίπου στην ηλικία της και φαινόταν να βρίσκεται μόνο στην τραπεζαρία. Ήξερε και το όνομά του (δεν το θυμάμαι πια) και ότι φοβόταν το νερό. Εκείνο το βράδυ, αφού κοιμήθηκε, έψαχνα τρόπους να “καθαρίσω” την ενέργεια του σπιτιού και πώς να επικοινωνήσω με ένα πνεύμα ώστε να μην ενοχλεί την οικογένεια. Η Κλερ δεν μίλησε ποτέ ξανά γι’ αυτό, ούτε την επόμενη μέρα.»

«Μαμά, φοβάμαι το σκοτάδι» - Αντιμετωπίστε τον φόβο του παιδιού

Η «ουράνια μαμά»

«Ο γιος μου (3 ετών) έχει μια “ουράνια μαμά” που τον επισκέπτεται τη νύχτα. Είναι φωτεινή σαν αστέρι, με φτερά στην πλάτη (δεν έχει καμία αναφορά για το πώς μοιάζει ένας άγγελος), είναι ψηλή και έχει κοντά μαλλιά. Φαίνεται πως είναι πολύ καλή και την ημέρα λέει ότι του λείπει.»

Το νεκροταφείο

⚠️ Προειδοποίηση: Η ακόλουθη ιστορία αναφέρεται σε απώλεια παιδιού.

«Ο γιος μου ήταν περίπου δύο ετών. Περνούσαμε με το αυτοκίνητο μπροστά από ένα νεκροταφείο, όταν είπε: “Κοίτα, μαμά! Νεκροί άνθρωποι.” Του απάντησα: “Ναι, αγάπη μου.” Και τότε είπε: “Παιδιά!” Και πράγματι, περνούσαμε μπροστά από το τμήμα του νεκροταφείου για παιδιά. Από περιέργεια τον ρώτησα αν τα παιδιά ήταν χαρούμενα ή λυπημένα. “Χαρούμενα, μαμά!” μου είπε. “Τρέχουν γύρω από εκείνον τον μπαμπά.” Κοίταξα και είδα έναν άντρα μόνο του, με το κεφάλι σκυμμένο. Μου ράγισε την καρδιά και με συγκίνησε ταυτόχρονα.»

Ο φίλος στο παλιό σπίτι

«Αγοράσαμε ένα σπίτι 120 ετών πέρσι, όταν η μεγάλη μας κόρη ήταν 2,5 ετών. Την ημέρα που πήραμε τα κλειδιά, έτρεχε παντού ενθουσιασμένη. Όταν άρχισε να νυχτώνει, της είπα ότι ήταν ώρα να φύγουμε και τότε άρχισε να μιλάει με κάποιον που τον έλεγε ΤζοΤζο. Τη ρώτησα ποιος ήταν και μου είπε: “Ο νέος μου φίλος, ακριβώς πίσω σου!” Φύγαμε αμέσως εκείνο το βράδυ. Συνέχισε να μιλάει για τον ΤζοΤζο κάθε φορά που πηγαίναμε για βάψιμο στο σπίτι. Ήταν πολύ ανατριχιαστικό! Τελικά σταμάτησε να τον αναφέρει και δεν έχουμε δει τίποτα παράξενο έκτοτε — ελπίζω να ήταν απλώς φανταστικός φίλος.»

Η γιαγιά που έμεινε πίσω

«Αγοράσαμε το σπίτι μας από έναν άντρα που ήταν παντρεμένος πάνω από 40 χρόνια. Η γυναίκα του είχε πεθάνει λίγα χρόνια πριν. Ένα βράδυ, καθώς έβαζα για ύπνο τον 2,5 ετών γιο μου, είπε: “Μαμά, καληνύχτα στη γιαγιά”, δείχνοντας τον διάδρομο ανάμεσα στα δωμάτιά μας — που παλιά ήταν το δωμάτιό της.»

Το υπόγειο

«Η τρίχρονη κόρη μου περπατούσε μαζί μου στο υπόγειο του σπιτιού που μεγάλωσα, όταν σταμάτησε, κοίταξε μπροστά και είπε: “Μην πειράξεις τη μαμά μου!” Όταν τη ρώτησα τι είδε, απάντησε: “Μια γυναίκα.”»

Η σύνδεση με τον παππού

«Ο πατέρας μου συνταξιοδοτήθηκε δύο εβδομάδες πριν γεννηθεί ο γιος μου, για να μπορεί να τον προσέχει όταν θα γύριζα στη δουλειά. Περνούσαν μαζί πέντε μέρες τη βδομάδα, πάνω από οκτώ ώρες τη μέρα. Μετά από 2,5 χρόνια, διαγνώστηκε με καρκίνο και πέθανε έξι εβδομάδες αργότερα. Την ημέρα που πέθανε, τρώγαμε στο σαλόνι και ο γιος μου (2,5 ετών τότε) κοίταξε δίπλα του, έκανε χώρο στον καναπέ και είπε: “Παππού! Έλα κάτσε!” Ήταν τόσο ανατριχιαστικό και ταυτόχρονα παρηγορητικό.»

Το φάντασμα που κλείνει πόρτες

«Ο Έντερ, ο 4χρονος γιος μου, μιλάει για ένα κοριτσάκι που κλείνει τις πόρτες και σβήνει τα φώτα. Δεν μπορεί να μας πει πώς μοιάζει ή πού πηγαίνει. Δεν του έχουμε μιλήσει ποτέ για φαντάσματα. Την τελευταία φορά που είπε ότι ήταν εδώ, άκουσα μια πόρτα να χτυπά. Έτρεξα και τον ρώτησα αν την έκλεισε εκείνος. Μου είπε: “Όχι, το κοριτσάκι δεν ήθελε να παίξει.”»

Η επίσκεψη του παππού

«Ο πατέρας του άντρα μου είχε πεθάνει χρόνια πριν γεννηθεί ο γιος μας, από γρίπη. Ο άντρας μου ένιωθε ενοχές γιατί πίστευε ότι του τη μετέδωσε. Δεν είχαμε μιλήσει ποτέ στο παιδί για τον παππού, αλλά ένα πρωί είπε: “Μπαμπά, ο παππούς Ντον μού είπε να σου πω ότι είναι καλά.”

Τον ρωτήσαμε πώς ήταν, και τον περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια — παρόλο που δεν είχε δει ποτέ φωτογραφία του. Είπε ότι στεκόταν δίπλα σε ένα γρήγορο αυτοκίνητο μέσα σε σύννεφο καπνού. Και πράγματι, ο πεθερός μου ήταν λάτρης των αγώνων ταχύτητας και κάπνιζε πολύ.»

Συχνές Ερωτήσεις

Μπορούν όντως τα παιδιά να βλέπουν φαντάσματα;
Δεν υπάρχει καμία επιστημονική απόδειξη ότι τα παιδιά μπορούν να δουν φαντάσματα. Ωστόσο, σε πολλούς πολιτισμούς πιστεύεται ότι τα παιδιά είναι πιο «δεκτικά» ή πιο ευαίσθητα σε πνευματικά φαινόμενα. Οι ειδικοί λένε ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, τέτοιες εμπειρίες εξηγούνται από τη φαντασία των παιδιών, τους φόβους τους ή τον τρόπο που αναπτύσσεται ο εγκέφαλός τους.

Σε ποια ηλικία αρχίζουν τα παιδιά να μιλούν για φαντάσματα;
Οι περισσότεροι γονείς αναφέρουν τέτοιες εμπειρίες μεταξύ 2 και 6 ετών, όταν τα παιδιά έχουν έντονη φαντασία και μπορεί να μπερδεύουν σκιές ή όνειρα με κάτι «παραφυσικό».

Πώς θα καταλάβω αν πρόκειται για φάντασμα ή φανταστικό φίλο;
Οι φανταστικοί φίλοι είναι συνήθως σταθεροί — το παιδί παίζει μαζί τους συχνά. Οι εμφανίσεις φαντασμάτων είναι ξαφνικές, ανησυχητικές ή συνδέονται με ένα συγκεκριμένο μέρος του σπιτιού.

Πρέπει να ανησυχήσω αν το παιδί μου λέει ότι είδε φάντασμα;
Όχι απαραίτητα. Τις περισσότερες φορές πρόκειται για αθώα έκφραση φαντασίας. Αν όμως προκαλεί άγχος, εφιάλτες ή δυσκολία στον ύπνο, μπορεί να βοηθήσει η συζήτηση με παιδίατρο, παιδοψυχολόγο ή πνευματικό σύμβουλο.

Παιδιά και ύπνος: Tι σημαίνουν τα επαναλαμβανόμενα όνειρα

Τι να πω στο παιδί εκείνη τη στιγμή;
Μείνε ήρεμη, άκουσέ το προσεκτικά και αναγνώρισε τα συναισθήματά του. Διαβεβαίωσέ το ότι είναι ασφαλές. Ανάλογα με τις πεποιθήσεις της οικογένειάς σου, μπορείς να ερμηνεύσεις την εμπειρία είτε ως παιχνίδι της φαντασίας είτε ως κάτι πνευματικό — ή και τα δύο.