Θέλω να είμαι καλός πατέρας - Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φροντίζω και τον εαυτό μου

Την πρώτη φορά που βγήκα μόνος μου βόλτα με το μωρό μας, γύρισα σπίτι με έναν καφέ με γάλα βρώμης για τη σύντροφό μου και μια κρίση πανικού για εμένα.

Ζω στη Νέα Υόρκη εδώ και σχεδόν 10 χρόνια και έχω κάνει αυτή τη διαδρομή μέχρι το καφέ άπειρες φορές. Αλλά τώρα, καθώς περπατούσα με την μόλις μιας εβδομάδας κόρη μου στο στήθος, το πεζοδρόμιο φάνταζε στενό, οι άνθρωποι πολύ κοντά, τα αυτοκίνητα πιο μεγάλα και γρήγορα. Η συνειδητοποίηση ότι το μόνο που στέκεται ανάμεσα σε αυτήν και τον κίνδυνο είμαστε εμείς – οι γονείς της – μου ήρθε σαν κεραμίδα.

Οι μπαμπάδες νιώθουν περισσότερη μοναξιά και άγχος από τις μαμάδες – Νέες έρευνες

Επέστρεψα σπίτι και κατέρρευσα στην αγκαλιά της συντρόφου μου. Είμαι ένας πρωτάρης πατέρας που προσπαθεί να διαχειριστεί τις προκλήσεις ψυχικής υγείας που συνοδεύουν αυτό το νέο κομμάτι της ταυτότητάς μου. Και δεδομένου ότι είμαι πραγματικά ενεργός γονιός μαζί με τη σύντροφό μου, διαπιστώνω ότι είναι βαρύ το φορτίο.

Εκτός από άγχος έχω βιώσει και κατάθλιψη, επίσης.

Είχα φανταστεί πώς θα αλλάξει η ζωή μου αφού γίνω πατέρας κυρίως με βάση τις ευθύνες που θα αναλάμβανα (αλλαγή πάνας, οργάνωση φροντίδας παιδιού κ.λπ.) και τον χρόνο που θα απαιτούσαν. Ο θεραπευτής μου, όπως είναι φυσικό, ήθελε να είμαι προετοιμασμένος και σε συναισθηματικό επίπεδο. Για παράδειγμα: Τα μωρά είναι απρόβλεπτα. Τρώνε και κοιμούνται όποτε θέλουν, απαιτούν ώρες περπατήματος και κουνήματος που μπορεί να είναι κόλαση για το σώμα ενός γονιού – και εκφράζουν τις ανάγκες τους με κραυγές που σε κάνουν να νομίζεις ότι έχουν σπάσει κάποιο κόκκαλο. Για κάποιον σαν εμένα, που βρίσκει σταθερότητα έστω και σε ένα χαλαρό πρόγραμμα, το να μην ξέρεις τι θα συμβεί από στιγμή σε στιγμή είναι δύσκολο για την ψυχική μου υγεία. Και πάνω από αυτό, υπάρχει το βάρος του να θέλεις να προστατεύσεις αυτό το ανήμπορο πλάσμα που αγαπάς με όλο σου το είναι.

Οπότε, ναι, τρώω τα νύχια μου πολύ περισσότερο. Αλλά είμαι τυχερός που μπήκα στην πατρότητα με μια υποστηρικτική σύντροφο, και έχουμε κάνει πολλά για να φροντίσουμε την ψυχική υγεία και των δύο. Έχουμε μοιράσει τις βάρδιες ύπνου/φροντίδας, δίνουμε ο ένας στον άλλον απογεύματα για προσωπικό χρόνο και επικοινωνούμε διαρκώς για τις ανάγκες μας. Δεν υπάρχει τρόπος να εγγυηθούμε ότι δεν θα πέσουμε σε κατάθλιψη, αλλά το ότι είμαστε μαζί σε αυτό βοηθάει όσο τίποτα άλλο.

Η σχέση μπαμπά και κόρης απεικονίζεται τέλεια σε 10 σκίτσα

Οι άνδρες παραδοσιακά δεν ενθαρρύνονται να ζητούν ψυχική φροντίδα, αλλά είναι κρίσιμο για τους νέους πατέρες.

Πολλοί από εμάς μαθαίνουμε από μικροί, συχνά από τους γονείς μας, ότι πρέπει να είμαστε "δυνατοί" και να κρατάμε τα συναισθήματά μας μέσα μας. Όμως, σύμφωνα με άρθρο της National Alliance on Mental Illness, οι συνέπειες αυτών των κοινωνικών προτύπων είναι ξεκάθαρες: «Οι οικογένειες με μπαμπάδες που παλεύουν με την ψυχική τους υγεία, ειδικά στα πρώτα χρόνια των παιδιών, τείνουν να έχουν παιδιά με περισσότερες δυσκολίες στη διαχείριση των συναισθημάτων και της συμπεριφοράς τους.»

Γι' αυτό κι εμείς αποφασίσαμε πώς το να μιλάμε ανοιχτά και να φροντίζουμε τον εαυτό μας είναι μονόδρομος.

Αυτό που με ανησυχεί δεν είναι τόσο πώς θα διαχειριστώ το παρόν της πατρότητας αλλά το πώς θα αισθάνομαι και θα συμπεριφέρομαι στο μέλλον.

Αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι το πώς θα εξελιχθώ ως πατέρας στο μέλλον. Φοβάμαι μήπως καταλήξω να πιστεύω ότι η πατρότητα απαιτεί σκληρότητα ή συναισθηματική αποστασιοποίηση- ότι πρέπει να είμαι άτρωτος για να θεωρούμαι δυνατός. Όμως ξέρω πως, για να μπορέσω να στηρίξω πραγματικά την κόρη μου και να της προσφέρω το ασφαλές και γεμάτο περιβάλλον που αξίζει, χρειάζεται να φροντίζω τον εαυτό μου. Δεν θέλω να αναπαράγω το μοντέλο του άνδρα που κρατάει τα συναισθήματά του κλειδωμένα. Έχω ζήσει πόσο οδυνηρό μπορεί να είναι αυτό για ένα παιδί.

Οδηγός επιβίωσης για νέους μπαμπάδες: 10 χρήσιμες συμβουλές

Δεν μιλάω με τον πατέρα μου εδώ και αρκετά χρόνια.

Η σχέση μας ποτέ δεν ήταν καλή και αποφάσισα απλά ότι δεν άξιζε τον κόπο να προσπαθώ άλλο. Δεν θα έλεγα ποτέ ότι ήταν κακός πατέρας, πρόσφερε στην οικογένειά του. Ποτέ δεν μας έλειψε το φαγητό ή τα ρούχα. Μπορεί να μην έπαιρνα τα τελευταία Jordans με το που κυκλοφορούσαν, αλλά δεν μου έλειπαν τα υλικά αγαθά. Το χάσμα υπήρχε σε συναισθηματικό επίπεδο: πιστεύω ότι ο πατέρας μου έβλεπε τον ρόλο του βάσει ενός παραδοσιακά ανδρικού προτύπου, βασισμένου στην πειθαρχία και την προσφορά.

Πολλοί πατέρες δυσκολεύονται να καταλάβουν πώς να συνδεθούν με τα παιδιά τους.

Σύμφωνα με έρευνα του Pew Research Center το 2015, το 57% των πατέρων θεωρεί ότι η πατρότητα είναι "εξαιρετικά σημαντική" για την ταυτότητά τους, ενώ ένα επιπλέον 37% λέει ότι είναι "πολύ σημαντική". Ωστόσο, το 49% λέει ότι είναι ο τύπος γονιού που "ασκεί υπερβολική κριτική", έναντι μόλις 29% που επαινεί συχνά τα παιδιά. Η υπερβολική κριτική μπορεί να συμβάλει σε μακροχρόνια προβλήματα ψυχικής υγείας στα παιδιά – και το λέω από προσωπική εμπειρία.

Πιστεύω πως πολλοί άνδρες θέλουν να είναι παρόντες και στοργικοί μπαμπάδες αλλά δυσκολεύονται να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο. Κι έτσι, χωρίς σαφείς οδηγίες, πέφτουμε στα ίδια παλιά μοτίβα, αν και καταλαβαίνουμε το κακό που προκαλούν σε εμάς και τους αγαπημένους μας.

Προσπαθώ να δημιουργήσω έναν δυνατό δεσμό με την κόρη μου από νωρίς ενώ παράλληλα φροντίζω τον εαυτό μου.

Αλλά με τρομάζει το ενδεχόμενο να εισχωρήσουν στη δική μου πατρότητα τα στοιχεία του παρελθόντος. Θέλω να υπάρχει χώρος για λάθη και δύσκολα συναισθήματα. Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο The Book You Wish Your Parents Had Read (And Your Children Will Be Glad That You Did) της Philippa Perry. Το σημαντικότερο μάθημα που πήρα μέχρι τώρα είναι ότι τα λάθη είναι αναπόφευκτα: Θα κάνεις το πράγμα που φοβάσαι ότι θα κάνεις. Αλλά αυτό που θα σε ξεχωρίσει από τους γονείς σου είναι η ικανότητα να εξετάσεις τη συμπεριφορά σου, να την εξηγήσεις στο παιδί σου, να ζητήσεις συγγνώμη και να αλλάξεις.

Ο αντίκτυπος που έχει η αγάπη ενός πατέρα στην κόρη του

Αν θέλω να δείξω στην κόρη μου ότι δεν χρειάζεται να είναι τέλεια για να είναι αγαπητή, πρέπει να το δείξω έμπρακτα.

Αυτό ξεκινά από το να μην είμαι τόσο αυστηρός με τον εαυτό μου, να αφήσω τον φόβο του λάθους και να επικεντρωθώ στο να είμαι ο γονιός που θέλω να είμαι. Κάθε αποτυχία δεν είναι και η καταδίκη της σχέσης με το παιδί μου.

Όταν αποτυγχάνω, θα μπορέσω να διατηρήσω την προοπτική και να μην αφήσω την κατάθλιψη να με παρασύρει; Σε κάποιο βαθμό εξαρτάται από εμένα. Μπορώ να συνεχίσω να μιλάω με τη σύντροφό μου, τον θεραπευτή μου και τους φίλους μου που επίσης προσπαθούν να κάνουν την πατρότητα αλλιώς. Μπορώ να θυμίζω στον εαυτό μου ότι πολλοί σπουδαίοι γονείς παλεύουν με την ψυχική τους υγεία και ότι έχω τα εργαλεία για να ζητήσω βοήθεια όταν τη χρειαστώ.

Μπορώ να δω τα ελαττώματα στο σενάριο πατρότητας που μου παραδόθηκε και να ξαναγράψω τα κομμάτια που δεν λειτούργησαν. Ξέρω ότι αυτό είναι πιο εύκολο να το λες παρά να το κάνεις, αλλά μπορώ να δεσμευτώ στην προσπάθεια ακόμα και στις πιο μικρές στιγμές με την κόρη μου.

Νέος μπαμπάς: Πώς μπορείτε να δεθείτε με το νεογέννητο μωρό σας

Μερικές φορές, σε ένα δύσκολο βραδινό, όταν δεν μπορεί να ηρεμήσει, μπαίνω στο δωμάτιο για να της δώσω την πιπίλα. Και μόλις την τοποθετήσω σωστά, εκείνη πιάνει το χέρι μου. Και, ακόμη κι αν είναι απλώς μια αντανακλαστική κίνηση , με κρατάει σφιχτά ενώ την κοιτάζω, ακούω την αναπνοή της να ησυχάζει και, για μια στιγμή, σκέφτομαι ότι κάνω κάτι σωστά: ότι ήδη ξέρει πως είμαι εκεί για εκείνη.

^{Το κείμενο του Mychal Denzel Smith δημοσιεύτηκε στο self.com}