Οι φράσεις που μεγάλωσαν γενιές Ελλήνων παιδιών (και συνεχίζουν…)
Από το «Βλέπεις τι γράφει εδώ;!» μέχρι το «Μην ακούσω κιχ, τσιμουδιά!», θυμόμαστε με νοσταλγία (και πολύ γέλιο) τις φράσεις που οι γονείς μας μάς έλεγαν... κάποιες μάλιστα τις επαναλαμβάνουμε. Ποιος δεν τις έχει ακούσει; Ποιες θα συμπληρώσετε;
Αν μεγαλώσατε στην Ελλάδα, ξέρετε καλά: οι γονείς μας είχαν ένα ξεχωριστό λεξιλόγιο. Ένα λεξιλόγιο γεμάτο φράσεις που μας έκαναν να «τρέμουμε», να γελάμε ή να αναρωτιόμαστε «πώς στο καλό γίναμε έτσι κι εμείς τώρα». Από τα «Ουαί και αλίμονό σου» μέχρι το «θα το φας όλο γιατί άλλα παιδιά δεν έχουν», οι γονείς μας ήταν «μάστορες» στην τέχνη του… φόβου και της ενοχής με χιούμορ (ή και χωρίς χιούμορ).
Αν άκουγες αυτές τις 6 φράσεις ως παιδί, μεγάλωσες με πραγματικά σπουδαίους γονείς
Ας θυμηθούμε μερικές από τις πιο κλασικές:
«Βλέπεις τί γράφει εδώ;»
Μας έδειχναν το χέρι και μετά σιγά-σιγά μας εξηγούσαν ότι το «γράμμα» που βλέπαμε ήταν το αρχικό από το όνομά μας. Και αν δεν ακολουθούσαμε... θα έπεφτε ξύλο... με αγάπη, παρακαλώ!
«Μην τρέχεις θα πέσεις!»
Κλασικό και διαχρονικό. Το παιδί τρέχει, πέφτει, και φυσικά ακούει: «Σου το ‘λεγα εγώ!» Μάθημα ζωής με λίγα λόγια; «Τρέξε αν θέλεις, αλλά φάε την κατσάδα μετά».
«Αν πέσεις και χτυπήσεις θα φας ξύλο»
Σετ με το προηγούμενο. Η ελληνική λογική λέει ότι ο πόνος από το χτύπημα πρέπει να συνοδεύεται από τον πόνο της μάνας/πατέρα. Διπλή τιμωρία, σίγουρο μάθημα.
«Όταν μεγαλώσεις και κάνεις δικά σου παιδιά… τότε θα καταλάβεις!»
Η απόλυτη φράση αγανάκτησης. Μεταφράζεται σε: «Τώρα μου κάνεις τη ζωή κόλαση, ή τώρα είμαι αυστηρή/ος μαζί σου… αλλά έτσι κάνουν οι γονείς! Και, όταν γίνεις γονιός, θα καταλάβεις γιατί λέω όλα αυτά». Δηλαδή, ένα mix μεταξύ απελπισίας και προειδοποίησης, με το κλασικό ελληνικό twist του «θα το καταλάβεις όταν έρθει η σειρά σου».
7 «μαγικές» φράσεις που ηρεμούν τα παιδιά από τα ξεσπάσματά τους
«Τί θα πει ο κόσμος;»
Μοιάζει με διαπαιδαγώγηση, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας συνδυασμός κοινωνικού ελέγχου και πατροπαράδοτης ντροπής.
«Μην ακούσω κιχ, τσιμουδιά!»
Η προετοιμασία για… ύπνο ή ησυχία πριν την καταιγίδα. Σίγουρα κανένας μας δεν έκανε ποτέ κιχ μετά από αυτή τη φράση. Ποιος άλλωστε τολμούσε να κάνει φασαρία το μεσημέρι όταν η μαμά ή ο μπαμπάς κοιμόταν ή όταν πέφταμε για ύπνο το βράδυ;
«Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω»
Η ελληνική εκδοχή της «αυτοπειθαρχίας»… με έμφαση στην ενοχή. Μας μεγάλωσε με ένα «εγώ φταίω» στο πίσω μέρος του μυαλού για πάντα.
«Εγώ στην ηλικία σου…»
Κλασική αρχή για να νιώσουμε άσχημα. Είχε πάντα την ίδια δομή: «Εγώ στην ηλικία σου είχα παιδιά, δούλευα, έκανα θαύματα…» Σίγουρα η υπερβολή ήταν μέρος της εκπαίδευσης.
«Δεν με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι»
Το έλεγαν κάθε φορά που θέλαμε κάτι και φέρναμε ως παράδειγμα άλλα παιδάκια ή άλλες οικογένειες.
«Είδες η Μαρία;»
Κοντράστ με το παραπάνω: έβαζαν την «Μαρία» και την κάθε Μαρία ως παράδειγμα για τους βαθμούς ή την καλή συμπεριφορά. Εδώ επιτρέπεται η σύγκριση όταν τη φτιάχνουν οι ίδιοι και όχι εμείς. Φυσικά, «έπεφτε παντόφλα» όταν τους λέγαμε: «Μα εσύ δεν είπες ότι δεν σε νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι;»
«Μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει»
Είχε ρόλο ανακουφιστικό και παρηγορητικό. Αν πέφταμε και χτυπούσαμε, ήταν η ατάκα που υποτίθεται θα μας έκανε να νιώσουμε καλύτερα, ότι δηλαδή ο πόνος θα περνούσε… μέχρι να φτάσουμε σε ηλικία γάμου. Δεν ξέρω ακόμη αν ήταν καλό ή κακό που θα έπαιρνε τόοοοοσο καιρό να επουλωθεί.
«Ουαί και αλίμονό σου!»
Ακούγεται σαν απειλή θεϊκή και συνήθως συνοδευόταν από έντονο βλέμμα και δραματική χειρονομία.
«Μαμάααα!», «Μαμούνια»
Κλασικό soundtrack της παιδικής ηλικίας. Όσο περισσότερο φώναζες «Μαμά», τόσο πιο… γλυκό γινόταν το «μαμούνια».
6 φράσεις που ακούτε κάθε καλοκαίρι από τα παιδιά σας
«Την βλέπεις την παντόφλα;»
Απειλητικό, μυστήριο, και πάντοτε έτοιμο να εκτελέσει την αποστολή του. Η παντόφλα ήταν το ελληνικό lightsaber (aka φωτόσπαθο) της μαμάς.
«Πήγαινε στο δωμάτιό σου να σκεφτείς τι έκανες!»
Ακόμη και σήμερα αναρωτιόμαστε: τι σκεφτόμασταν; Τίποτα! Απλώς παίζαμε και περιμέναμε το πότε θα μπορούσαμε να βγούμε από αυτό το δωμάτιο.
«Αν σε πιάσω στα χέρια μου…»
Κανένα παιδί δεν ήθελε ποτέ να μάθει την κατάληξη αυτής της φράσης.
«Μην καταπίνεις την τσίχλα, θα κολλήσει στην κοιλιά σου!»
Κλασική προειδοποίηση που λειτουργεί ακόμα και σήμερα σε νέες γενιές. Μαθαίνουμε να ζούμε με τον τρόμο της… τσίχλας.
«Θα μετρήσω μέχρι το 3!»
Κλασικό: ένας αριθμός και η καρδιά σου χτυπάει σαν τύμπανο πολέμου. Όταν έφταναν στο 3, οι γονείς μας (ανάλογα δηλαδή ποιο μετρούσε -μαμά ή μπαμάς) είχαν ήδη πάρει θέση μάχης.
«Καλύτερα να κλαις εσύ, παρά εγώ!»
Το «αυτομαστίγωμα» σε μορφή φράσης. Μεταφράζεται και στην άλλη αγαπημένη φράση: «Εγώ για καλό σου στο λέω». Δηλαδή, ο γονιός θυσιάζεται ψυχικά, ταλαιπωρείται συναισθηματικά, αλλά όλα γίνονται για το… καλό σου. Χιούμορ, ενοχή και ελληνική σοφία σε μία πρόταση!
Αν ακούσατε αυτές τις 7 φράσεις, μεγαλώσατε με μια οικογένεια που δεν σας στήριξε συναισθηματικά
«Μην αφήσεις την μπουκιά σου, θα σε αφήσει ο άντρας σου (ή η γυναίκα σου)!»
Η ελληνική παραλλαγή της διατροφικής προπαρασκευής για γάμο. Κάθε μπουκιά ήταν επένδυση στο μέλλον.
«Υπάρχουν και χειρότερα»
Κλασική παρηγοριά, αλλά συνήθως με μια δόση… απειλής. Όλα γίνονται καλύτερα αν σκεφτείς τι θα μπορούσε να γίνει χειρότερα!
«Όσο μένεις σε αυτό το σπίτι θα κάνεις ό,τι λέω ΕΓΩ και ο πατέρας σου»
Κλασικό ελληνικό σύνθημα απόλυτης εξουσίας. Η αντίρρηση ήταν απλώς άγνωστη λέξη.
«Ζακέτα πήρες;»
Η φράση που συνοδεύει κάθε αλλαγή καιρού. Αν δεν είχες ζακέτα, το αμέσως επόμενο ήταν «Θα αρρωστήσεις μάνα μου! Τι δεν καταλαβαίνεις;»
«Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του!»
Η κλασική απειλή που ξανακούγαμε κάθε Σεπτέμβρη με το που γυρνούσαμε στο σχολείο, κάθε Γενάρη μετά τις χριστουγεννιάτικες διακοπές και κάθε άνοιξη μετά το Πάσχα. Με άλλα λόγια: ελληνικό «προειδοποιητικό σινιάλο» ότι τέλος τα παιχνίδια, τα γέλια, τα χάχανα και η χαλαρότητα
Τα συναισθηματικά ευφυή παιδιά λένε συχνά αυτές τις 6 φράσεις
«Θα το φας όλο! Άλλα παιδάκια δεν έχουν να φάνε!»
Η απόλυτη ενοχή της μπουκιάς. Αν δεν τελείωνες το πιάτο, αισθανόσουν υπεύθυνος για την πείνα στον κόσμο και για όλα τα παιδάκια που δεν είχαν ένα πιάτο φαγητό να φάνε.
Οι φράσεις αυτές δεν ήταν απλώς λόγια. Ήταν τελετουργικά, στρατηγικές, και κάποιες φορές… μικρές τραγωδίες και κωμωδίες μαζί. Σήμερα γελάμε με αυτές, αλλά δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι μας έκαναν αυτό που είμαστε. Και, φυσικά, κάποιες από αυτές τις λέμε κι εμείς στα παιδιά μας… με τον ίδιο έντονο, ελληνικό και χιουμοριστικό τρόπο.
