Εύχομαι να έρθει ώρα του ύπνου αλλά μου λείπουν όταν κοιμούνται

Θυσιάζεις τον ύπνο σου για να κοιμηθούν εκείνα. Μετά σκέφτεσαι τον ύπνο όλη μέρα, μετράς αντίστροφα μέχρι τη στιγμή που θα πας ξανά για ύπνο, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο μένεις ξύπνια για αρκετές ώρες.

Νιώθεις ότι τα κύτταρα του εγκεφάλου σου έχουν εξαντληθεί εντελώς, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή στην πραγματικότητα σκέφτεσαι ταυτόχρονα 182.983 πράγματα.

Δύσκολα μπορεί να βρεις μια στιγμή γαλήνης, γιατί νιώθεις ότι σου μιλάνε, σε αγγίζουν ή σκαρφαλώνουν, σε πιάνουν ή φωλιάζουν το ζεστό μικρό κεφάλι τους στην αγκαλιά σου. Κι όμως, μερικές φορές νιώθεις τη μοναξιά της μητρότητας και αναρωτιέσαι πώς μπορεί να νιώθεις έτσι όταν είσαι συνεχώς περικυκλωμένη και στην πραγματικότητα δεν είσαι ποτέ μόνη.

Κουράζεσαι που είσαι τόσο απαραίτητη, αλλά μέρα με τη μέρα που γίνονται ανεξάρτητα τα παιδιά σου δεν μπορείς παρά να νιώθεις ότι θέλεις να είσαι απαραίτητη.

Τα κρατάς κοντά σου, γιατί ξέρεις ότι αν κάνεις τη δουλειά σου σωστά, θα μπορέσουν να ζήσουν ανεξάρτητα και ελεύθερα μια μέρα.

Κάθε νέο στάδιο σε κάνει να πανικοβάλλεσαι γιατί νιώθεις ότι κάτι χάνεις.

Η καρδιά σου θα γεμίσει με περηφάνια μόλις κάνουν κάτι σπουδαίο σήμερα.

Τους μαθαίνεις τον κόσμο, τη σημασία του να είναι ευγενικά, δίνεις απάντηση σε κάθε περίεργη ερώτησή τους, τα μαθαίνεις να έχουν ευγένεια, κουράγιο, δύναμη, θάρρος, σθένος και πώς να είναι καλοί φίλοι. Αλλά παρόλα αυτά, νιώθεις ότι κάτι κάνεις λάθος και νιώθεις ενοχές.

Δίνεις, και δίνεις, και δίνεις,

Νιώθεις ότι έχεις δώσει στο τέλος πάρα πολλά.

Και μετά ακούς μια ερώτηση, ζητούν κάτι ακόμη και εσύ πρέπει να το δώσεις.

Μα ακόμη και τότε στο τέλος θα αναρωτηθείς, μήπως σκέφτηκες εγωιστικά;

Αναπολείς το τότε που η ζωή σου φαινόταν πιο εύκολη, όταν κοιμόσουν περισσότερο, όταν διάβαζες περισσότερο, όταν οι στόχοι σου έπαιρναν την πρώτη και μοναδική θέση, όταν ο προσωπικός σου χώρος δεν μοιραζόταν και ο χρόνος σου ήταν ακριβώς αυτό: χρόνος σου. Δικός σου χρόνος.

Κοιτάς πίσω με λαχτάρα τα άλμπουμ φωτογραφιών των διακοπών, τους φίλους και τα αφόρετα ρούχα στην γκαρνταρόμπα σου και τα επιτεύγματά σου, τις επιτυχίες και τα πράγματα που σου έφεραν χαρά και πληρότητα.

Κι όμως, με τίποτε δεν θα άλλαζες το τώρα με το τότε, ούτε καν ένα δευτερόλεπτο της σημερινής ζωής σου.

^{ελεύθερη μετάφραση: Mother.ly}