Όχι, δεν θα ευχόμουν ποτέ αυτόν τον πόνο σε κανέναν

Δέκα μήνες πριν γέννησα το θαύμα μου. Γεννήθηκε στις 31 εβδομάδες, μετά από μήνες αιμορραγιών, αβεβαιότητας και ιατρικών επιπλοκών. Κατά τη διάρκεια του τοκετού, ο καρδιακός της ρυθμός έπεφτε ξανά και ξανά μέχρι που δεν μπορούσαν να τον βρουν.

Ήρθε σε αυτόν τον κόσμο παρουσιάζοντας σήψη και σύνδρομο αναπνευστικής δυσχέρειας, και πέρασε τις πρώτες σχεδόν έξι εβδομάδες της ζωής της στη ΜΕΝΝ, συνδεδεμένη με μηχανήματα που την κρατούσαν ζωντανή.

Μετά τη ΜΕΝΝ: Η μάχη που κανείς δεν βλέπει, αλλά συνεχίζεται κάθε μέρα

Η ΜΕΝΝ ήταν το σπίτι μας για 39 ημέρες. Ημέρες γεμάτες οθόνες και τον συνεχόμενο φόβο ότι ένα μόνο λάθος θα μπορούσε να τα γκρεμίσει όλα. Μια καρδιά που περίμενε πάντα την επόμενη καταστροφή. Ήταν ταυτόχρονα άψυχη και ιερή. Κρύα και ιερή.

Την ίδια στιγμή ο πλακούντας μου ήταν υπομεγέθης και πλήρως μολυσμένος. Υπήρχε ένα τεράστιο αιμάτωμα. Αργότερα μου είπαν ότι οι πιθανότητες να επιζήσει ένα μωρό σε μια εγκυμοσύνη σαν τη δική μου - πόσο μάλλον να επιζήσει χωρίς μακροχρόνιες βλάβες - ήταν λιγότερο από ένα τοις εκατό. Και όμως, είναι εδώ σήμερα, υγιής και χαρούμενη. Κάθε μέρα κατακτά νέα ορόσημα με ένα αστραφτερό βλέμμα στα μάτια της.

Είναι το ζωντανό θαύμα μας και αυτό μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.

Όμως, δεν βγήκα από αυτή τη φάση η ίδια γυναίκα που ήμουν πριν. Το τραύμα σε αλλάζει, είτε το θέλεις είτε όχι και οι φυσιολογικές αντιδράσεις δεν είναι αυτές που θα ήθελες.

Για μήνες προσπαθούσα να βρω λέξεις για να περιγράψω πώς με επηρέασε αυτό το ταξίδι. Με γκρέμισε μέχρι τα θεμέλια και έπρεπε να γίνει πλήρη ανοικοδόμηση. Σείστηκα έως τα κατάβαθα της ψυχής μου. Αλλά με άλλαξε κι απέκτησα μια εντελώς νέα οπτική που σχεδόν έκανε να αξίζει όλο αυτό.

Και συνεχώς επιστρέφω στη φράση: «Δεν θα ευχόμουν τον πόνο αλλά θα ευχόμουν την προοπτική.»

Δεν θα ευχόμουν τα καλώδια, τους άψυχους διαδρόμους, τα τρεμάμενα χέρια, τα μικροσκοπικά αποτυπώματα ή το διάφανο δέρμα. Δεν θα ευχόμουν τα στοιχειωμένα όνειρα, το "τι θα γινόταν αν", την απώλεια της αθωότητας, τη στεναχώρια που δεν με άφηνε να ξεκουραστώ. Ούτε τις στιγμές που κρατούσα την αναπνοή μου και προσευχόμουν να μείνει ζωντανή.

Θα ευχόμουν, όμως, τον τρόπο που πλέον ζω την κάθε μέρα.

Θα ευχόμουν την αγάπη που με γλύκανε, που με έριξε στα τάρταρα και με ανέσυρε ξανά στην επιφάνεια.

Θα ευχόμουν τον νέο τρόπο που βλέπω τα παιδιά μου, με μάτια που καταλαβαίνουν ότι η ζωή δεν είναι δεδομένη.

Θα ευχόμουν την προοπτική που βλέπεις όταν έχεις ζήσει ένα πραγματικό θαύμα, ένα παιδί που άγγιξε τον θάνατο.

Ένα όφελος αυτής της εμπειρίας ήταν η νέα οπτική που βλέπω τα πράγματα.

Τώρα ζω με βαθύτερη ευγνωμοσύνη για τις απλές στιγμές. Όπου οι άλλοι βλέπουν ένα μωρό που μαθαίνει να κάθεται, εγώ βλέπω ένα μωρό που κατάφερε να επιζήσει και κάνει κάτι εξαιρετικό. Κάθε γέλιο, κάθε γκρίνια, κάθε ακανόνιστο γεύμα - όλα μοιάζουν σαν δώρο από τον Θεό.

Αφού άκουσα «οι γιατροί δεν είναι σίγουροι αν αυτή η εγκυμοσύνη είναι βιώσιμη» και «μπορεί να υπάρξει μακροχρόνια βλάβη, δεν ξέρουμε το μέλλον της», τίποτα πια για μένα δεν έχει την ίδια σημασία. Το να βλέπεις το μωρό σου να παλεύει για κάθε ανάσα, αλλάζει τα πάντα.

Συνέχιζα να λέω στον εαυτό μου «O πόνος είναι προσωρινός - Μπορώ να το κάνω»

Τώρα, η αναπνοή είναι δώρο και ο χρόνος χρυσός, και δεν κυνηγώ πλέον τον έλεγχο.

Μου έδωσε προοπτική για τη μητρότητα.

Αυτό δεν άλλαξε μόνο τον τρόπο που φροντίζω τη μικρότερη κόρη μου, άλλαξε και τον τρόπο που μεγαλώνω όλα μου τα παιδιά.

Τα κρατάω λίγο περισσότερο. Ακούω πιο προσεκτικά. Νοιάζομαι λιγότερο να προλάβω όλα όσα θέλω μέσα στην ημέρα και περισσότερο να γευτώ τις στιγμές.

Οι ανάγκες τους μου φαίνονται πλέον ιερές όχι κάτι που πρέπει να «ξεπεράσω», αλλά κάτι που χρειάζεται να φροντίσω.

Η πίεση να «τα κάνω όλα σωστά» έγινε επιθυμία να τα αγαπώ βαθιά, όχι τέλεια. Τώρα αγαπώ πιο έντονα, πιο ολοκληρωτικά, γιατί κανένας μας δεν έχει εγγυημένο το αύριο.

Δεν θέλω πλέον να χάνω χρόνο. Η ζωή φαίνεται απείρως πιο πολύτιμη όταν καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα μπορεί να αλλάξει. Έμαθα να λέω όχι σε πράγματα που δεν έχουν σημασία για να έχω χρόνο να επικεντρωθώ σε ό,τι πραγματικά μετρά — την οικογένειά μου.

Τίποτα δεν πονάει περισσότερο από το να βλέπεις το παιδί σου να πονάει

Όλα αυτά δεν θα μπορούσα να τα πετύχω μόνο με θετική σκέψη. Έκλαψα. Προσευχήθηκα. Φώναξα. Λύγισα. Και ξανασηκώθηκα αργά, επώδυνα, όμορφα.

Όχι, δεν θα ευχόμουν ποτέ αυτόν τον πόνο σε κανέναν.