Tελικά δεν γεννιούνται όλες οι γυναίκες για να γίνουν μάνες

Είμαι μάνα. Και γράφω με τρεμάμενα χέρια.

Γράφω με δάκρυα στα μάτια και έναν κόμπο στο λαιμό που δεν λέει να φύγει. Γιατί πάλι, πάλι, μια μάνα – όπως τη λένε– αφαίρεσε τις ανάσες από 4 μικρά παιδιά. Η Μουρτζούκου.

Άλλο ένα όνομα που δεν θα ξεχάσουμε, όπως δεν ξεχάσαμε και το άλλο: Πισπιρίγκου. Και ρωτάω: Αυτές οι γυναίκες, είχαν ποτέ μάνα;

Η σπουδαιότητα της μητέρας στη ζωή του παιδιού

Είχαν ποτέ φιλήσει τα μικρά χεράκια των παιδιών τους με λαχτάρα; Ένιωσαν ποτέ την ανάσα τους να κοιμάται δίπλα τους και να νιώθουν ευγνωμοσύνη για την ευλογία αυτή;

Γιατί εμείς, οι πραγματικές μάνες, δακρύζουμε και μόνο στη σκέψη ότι το παιδί μας μπορεί να χτυπήσει το γόνατό του. Πονάμε, υποφέρουμε, ξενυχτάμε. Ξυπνάμε κάθε λίγο για να δούμε αν αναπνέουν.

Και εκείνες; Σκοτώνουν.

Δεν γεννιούνται όλες οι γυναίκες για να γίνουν μάνες. Δεν είναι ο τοκετός αυτός που σε καθιστά ιερή. Είναι η αγάπη. Είναι το βλέμμα που καρφώνεται στο παιδί και δεν φεύγει ποτέ.

Η Μουρτζούκου δεν ήταν μάνα. Ήταν το αντίθετο της μητρότητας. Το σκοτάδι. Το απόλυτο κακό. Έπνιξε το ίδιο της το αίμα, λέει, ψυχρά, σχεδόν ήρεμα, σαν να περιγράφει τι μαγείρεψε το μεσημέρι. Κι όμως, ακόμα ακούμε για ψυχιατρικές γνωματεύσεις, για "καταστάσεις", για "ελαφρυντικά".

Μα για ποιο ελαφρυντικό να μιλήσεις μπροστά σε άψυχα παιδικά κορμιά; Η κοινωνία μας πρέπει να ουρλιάξει. Να μην τολμήσει κανείς να της προσφέρει "κατανόηση". Γιατί αν κάποιος μπορεί να σκοτώσει το ίδιο του το παιδί (και ξένα παιδιά), τότε έχει περάσει την κόκκινη γραμμή της ανθρώπινης υπόστασης. Δεν είναι άνθρωπος. Είναι κτήνος. Ειναι τέρας. Και τέρατα σαν αυτά δεν θεραπεύονται. Δεν αξίζουν δεύτερη ευκαιρία. Αξίζουν μόνο σιωπή. Σκιά. Λήθη.

Και την εσχάτη των ποινών. Δεν ξέρω αν υπάρχει κόλαση, μα αν υπάρχει, θέλω να καίγεται για πάντα εκεί. Να ακούγεται το κλάμα των παιδιών και να της θυμίζει κάθε λεπτό τι έκανε. Κι εμείς οι υπόλοιπες μάνες, που αγωνιούμε κάθε μέρα να κρατήσουμε τα παιδιά μας ζωντανά και χαρούμενα, να φωνάζουμε. Να μην αφήσουμε ούτε μία τέτοια περίπτωση να περάσει "στα ψιλά".

Η Πισπιρίγκου, η Μουρτζούκου, και ποιες άλλες ακόμη; Πόσες "μητέρες" τέρατα με πρόσωπα απαθή, με βλέμμα κενό και ψυχή σβηστή, θα δούμε να αφαιρούν ζωές για λόγους που κανείς νους δεν μπορεί να δεχτεί; Τι κοινωνία φτιάξαμε που γεννάει τέτοιους ανθρώπους; Και πιο πολύ: πού είναι η Δικαιοσύνη;

Γιατί να πληρώνουμε για να ζει στη φυλακή μια γυναίκα που δολοφόνησε μικρά παιδιά; Γιατί να έχει δικαιώματα, όταν στέρησε όλα τα δικαιώματα από αθώες ψυχές;

Εγώ θέλω ισόβια να σημαίνει για πάντα. Όχι από εκδίκηση. Από δικαιοσύνη. Δεν μπορώ να το δεχτώ. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς ένα χέρι που κάποτε χάιδευε μπορεί να πνίγει.

Η ζωή μου τελείωσε την ημέρα που γεννήθηκε η κόρη μου και μια άλλη άρχισε

Πώς μια αγκαλιά, μετατρέπεται σε αγκάθι. Πώς το μητρικό ένστικτο εξανεμίζεται μέσα σε λίγα λεπτά παροξυσμού, νεύρων, θυμού και μίσους.

Η μάνα είναι φως.

Όχι. Δεν γεννιούνται όλες οι γυναίκες για να γίνουν μάνες. Μη γελιόμαστε. Και δεν είναι προσβολή. Είναι αλήθεια.

Μητέρα δεν είναι αυτή που γεννάει.

Είναι εκείνη που ανασαίνει μέσα από το παιδί της. Που ζει για εκείνο. Που θα πέθαινε για να το σώσει – όχι για να το σκοτώσει. Από σήμερα, κάθε φορά που θα κοιτάω το παιδί μου να κοιμάται, θα σκέφτομαι κι εκείνα που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν. Και θα θυμώνω. Και θα οργίζομαι.

Μέσα από τη μητρότητα ξαναγεννήθηκα

Και θα απαιτώ: καμία επιείκεια σε εκείνες που πρόδωσαν την ίδια τη μητρότητα.