Το πιο δύσκολο κομμάτι της μητρότητας: το ενδιάμεσο

Υπάρχει ένα στάδιο της μητρότητας για τον οποίο κανείς δεν μιλά πραγματικά: το ενδιάμεσο.

Εκεί περνώ τον περισσότερο χρόνο με τις σκέψεις μου και ίσως κι εσύ.

Όχι στην αρχή με τα κλάματα των νεογέννητων και το θαμπό βλέμμα του θαύματος. Ούτε στο τέλος, όταν το σπίτι ησυχάζει και το ημερολόγιο αδειάζει.

Αλλά σε αυτό το μεταβαλλόμενο, πολύτιμο ενδιάμεσο. Εκεί που κρατάς ένα παιδί που δεν χωρά πια στα πρώτα του παπουτσάκια αλλά δεν είναι ακόμα έτοιμο για το επόμενο νούμερο.

Εκεί που σκουπίζεις δάκρυα από μια κόρη αρκετά μεγάλη για να έχει αφήσει πίσω της τις πάνες, αλλά ακόμα μικρή για να αποκοιμηθεί τυλιγμένη στην αγκαλιά σου. Ένα αγόρι που αφήνει τα δεινοσαυράκια και τα πλαστικά στρατιωτάκια για τα βιντεοπαιχνίδια, που σταματά να ζητά αγκαλιά, αλλά ποτέ δεν την αρνείται όταν εσύ ζητήσεις «μία τελευταία». Έναν γιο που έχει ψηλώσει για την παιδική χαρά αλλά δεν είναι έτοιμος να γίνει ανεξάρτητος αν και πάει στο γυμνάσιο...

O σιωπηλός αγώνας της μητρότητας

Σε αυτό λοιπόν το ενδιάμεσο βρίσκομαι, όπως ίσως κι εσύ.

Η μητρότητα είναι χίλιες μικρές μεταβάσεις, οι περισσότερες αθόρυβες, χωρίς προειδοποίηση. Κανείς δεν διοργανώνει γιορτή όταν το παιδί σταματά ξαφνικά να κρατά το χέρι σου. Κανείς δεν στέλνει κάρτα όταν η βραδινή ρουτίνα συντομεύει, όταν το τελευταίο μπιμπερό μπαίνει στο ντουλάπι ή όταν συνειδητοποιείς ότι αυτό μπορεί να είναι το τελευταίο καλοκαίρι που είσαι το κέντρο του κόσμου του.

Στο ενδιάμεσο, η χαρά και ο πόνος πιάνονται χέρι χέρι. Η καρδιά σου φουσκώνει από περηφάνια για όσα είναι τα παιδιά σου σήμερα, ενώ ήδη "ακουμπά" στις εφηβικές τους χρονιές και στις τρυφερές μητρικές προσευχές.

Εδώ περνώ τον περισσότερο χρόνο μου: στο ενδιάμεσο.

Γιορτάζουμε τα ορόσημα - τις στερεές τροφές, τον πρώτο βραδινό ύπνο χωρίς ξύπνημα, την εκπαίδευση στην τουαλέτα, τα πρώτα ραντεβού, το δίπλωμα οδήγησης, την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο. Και νιώθουμε περηφάνια. Βγάζουμε φωτογραφίες, μοιραζόμαστε βραβεία, σβήνουμε κεράκια.

Κι όμως, στις ήσυχες στιγμές, θρηνούμε κιόλας. Όχι επειδή δεν είμαστε περήφανες, αλλά επειδή η αλλαγή - ακόμη κι η καλή αλλαγή - έχει ένα περίεργο βάρος. Προσπαθούμε να ισορροπήσουμε σε αυτό που ήταν και σε αυτό που έρχεται, στο τώρα και στο «όχι ακόμα».

Έκανα αρκετά για να τα προετοιμάσω;
Θα τα καταφέρουν με όσα έρχονται;
Πώς φτάσαμε ως εδώ τόσο γρήγορα;
Έδωσα ό,τι καλύτερο είχα σε αυτές τις φευγαλέες στιγμές;

Δεν μπορείς να αγαπάς ουσιαστικά τα παιδιά σου αν δεν έχεις αγαπήσει πρώτα τον εαυτό σου

Αυτά τα ερωτήματα στροβιλίζονται στο μυαλό και μας φυλακίζουν στον φόβο, τη μετάνοια, την ανησυχία.

Ως μητέρα έμαθα ότι μπορώ να αντισταθώ στη νέα φάση, και μερικές φορές το κάνω. Θέλω να κρατήσω σφιχτά αυτό που ξέρω, αυτό που φρόντισα. Μα αν το κρατήσω πολύ δυνατά, κινδυνεύω να "πνίξω" την ανάπτυξη που τόσο έχει ανάγκη το παιδί μου αλλά κι εγώ η ίδια.

Έτσι, καθώς ζω σε αυτό το ενδιάμεσο, μαθαίνω να έχω ανοιχτό μυαλό.

Γιατί η μητρότητα ποτέ δεν ήταν ζήτημα ελέγχου. Είναι ζήτημα φροντίδας, παράδοσης και μιας τρυφερής απελευθέρωσης.

Ο λεπτός χορός του ενδιάμεσου.