Ο γιος μου ακούει τον μπαμπά του αλλά όχι εμένα κι ο λόγος είναι απλός

Αυτή είναι η ιστορία της Kristina, μιας μητέρας που νιώθει συχνά απογοήτευση με τον γιο της, τον Scott. Παρόλο που περνάει μαζί του τις περισσότερες ώρες της ημέρας, εκείνος συνεργάζεται πολύ πιο εύκολα με τον πατέρα του παρά με εκείνη. Η Kristina θα ήθελε οι στιγμές τους να είναι γεμάτες χαρά και θετική ενέργεια, αντί να καταλήγουν σε γκρίνια και ένταση.

Αρχίζοντας να παρατηρεί τη δική της συμπεριφορά χωρίς αυστηρή κριτική ή ενοχές, η Kristina αρχίζει να χτίζει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στον - αναπόφευκτα ατελή - ρόλο της ως γονέας, βρίσκοντας τρόπους να κάνει τη σχέση της με τον Scott πιο αρμονική και ευχάριστη.

Δεν θα είμαι πάντα το κέντρο του κόσμου του, μου αρκεί όμως να ξέρει πως θα είμαι πάντα εδώ

Αυτή είναι η ιστορία της:

Τον τελευταίο καιρό δυσκολεύομαι πολύ με τον γιο μου. Είμαι όλη μέρα μαζί του στο σπίτι. Περνάμε όμορφες στιγμές, αλλά δεν με ακούει σχεδόν ποτέ. Κι όμως, όταν ο πατέρας του του ζητήσει κάτι, αμέσως το κάνει.

Μου είναι πολύ δύσκολο να το αποδεχτώ, γιατί διοχετεύω όλη μου την ενέργεια στον Scott. Νιώθω ευγνωμοσύνη που μπορώ να περνάω τόσο χρόνο μαζί του, αλλά με ενοχλεί το γεγονός ότι κάνω τόσα πολλά γι’ αυτόν… και όταν του ζητώ το παραμικρό - όπως να μαζέψει τα παιχνίδια του, να φορέσει τα παπούτσια του ή να σταματήσει να τρέχει στο δρόμο - με αγνοεί.

Κι έπειτα έρχεται ο μπαμπάς του. Παίζουν λίγο μαζί, και όταν του ζητήσει να μαζέψει τα παιχνίδια του (ή οτιδήποτε άλλο εγώ του είχα ζητήσει πριν), εκείνος το κάνει. Μάλλον επειδή ο μπαμπάς του είναι πιο διασκεδαστικός από μένα, αλλά δεν γίνεται να είμαι κι εγώ « διασκεδαστική» όλη μέρα! Αν το μόνο που έκανα ήταν να παίζω, δεν θα λειτουργούσε τίποτα στο σπίτι.

Νιώθω άσχημα γιατί…

θέλω να απολαμβάνω τον χρόνο μου με τον γιο μου, αλλά εκνευρίζομαι όταν δεν κάνει αυτό που του λέω.

Έτσι κατέληξα να γίνομαι «γκρινιάρα». Του λέω τι πρέπει να κάνει, τον απειλώ ότι θα του στερήσω πράγματα ή ότι δεν θα κάνουμε διασκεδαστικές δραστηριότητες και όλο το κλίμα γίνεται αρνητικό.

Όταν αναρωτιέμαι «Γιατί το ΚΑΝΩ αυτό;» συνειδητοποιώ ότι…

γίνομαι γκρινιάρα επειδή δεν ξέρω άλλον τρόπο να κάνω τον γιο μου να με ακούσει.

Μαμά, να τι θέλει να ξέρεις ο ενήλικος γιος σου

Συνήθως δεν ακολουθώ τις απειλές μου, γιατί είναι κουραστικό. Επιπλέον, ανησυχώ ότι είμαι ήδη πολύ αρνητική και δεν θέλω να με βλέπει πάντα σαν τη «βαρετή» μαμά, ειδικά όταν ο μπαμπάς του είναι τόσο διασκεδαστικός.

Ο λόγος που κάνω ό,τι κάνω είναι γιατί…

θέλω να περνάμε όμορφα. Είμαστε τόσες ώρες μαζί κάθε μέρα και δεν θέλω να είναι μια κακή εμπειρία.

Γι’ αυτό συχνά δεν τηρώ τις συνέπειες που υπόσχομαι (π.χ. να μη δει τηλεόραση μέχρι να κάνει αυτό που πρέπει). Στην πραγματικότητα, πολλές από αυτές τις συνέπειες είναι «τιμωρία» και για μένα!

Η λύση μου για να αλλάξω στο μέλλον είναι…

Ξέρω ότι πρέπει να είμαι πιο σταθερή με τον Scott. Αν και ο μπαμπάς του είναι διασκεδαστικός, δεν νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που τον ακούει. Νομίζω ότι τον ακούει γιατί ο μπαμπάς του εννοεί αυτά που λέει. Αν λοιπόν καταλάβει ότι μιλάω σοβαρά όταν του ζητώ κάτι, θα με παίρνει κι εκείνος πιο σοβαρά. Επειδή όμως είμαι μαζί του όλη μέρα, πρέπει να βρω συνέπειες που μπορώ πραγματικά να τηρήσω. Δεν θέλω, για παράδειγμα, να του στερήσω τη βόλτα στο πάρκο, γιατί κι εγώ τη θέλω!

Ήθελα ο γιος μου να είναι ευτυχισμένος αλλά με τους δικούς μου όρους

Καμιά φορά σκέφτομαι, επίσης, ότι ο Scott ακούει τον μπαμπά του γιατί εκείνος τον βοηθάει στο να εκτελέσει την εντολή και κάνει το καθετί πιο ενδιαφέρον. Δεν έχω πάντα τον χρόνο να το κάνω αυτό, αλλά για τις πιο σημαντικές δουλειές μπορώ να βρω χρόνο. Για παράδειγμα, όταν πρέπει να στρώσει το τραπέζι… ίσως να μπορούσαμε να φτιάξουμε μαζί ένα τραγούδι που θα το κάνει πιο διασκεδαστικό! Έτσι, θα γίνει μια εμπειρία που θα απολαμβάνουμε κι οι δυο αντί να τη βαριόμαστε.