Η γλυκόπικρη ομορφιά της τελευταίας πρώτης μέρας στο δημοτικό

Χθες το βράδυ άφησα πάνω στη συρταριέρα του γιου μου ένα πουκάμισο με εκτύπωση από funky εσπεριδοειδή και ένα σορτσάκι σε έντονο πορτοκαλί. Δεν είναι το σύνολο που θα διάλεγα εγώ, αλλά ο μεγάλος μου γιος το είδε στη βιτρίνα και επέμενε ότι ήταν το πιο κουλ πουκάμισο που είχε δει ποτέ. Πώς να το αντικρούσω αυτό;

Τι πρέπει να ξέρετε για την Α΄ Δημοτικού;

Έβγαλα τα ολοκαίνουρια παπούτσια του από το κουτί, βρήκα ένα καθαρό ζευγάρι κάλτσες και άφησα καθαρά εσώρουχα και μια διπλωμένη πετσέτα στον πάγκο του μπάνιου του, για να του θυμίσω ότι, μιας και η εφηβεία χτυπάει την πόρτα, το καθημερινό ντους είναι πλέον απαραίτητο.

Πήγα στην κουζίνα, ετοίμασα το κολατσιό του, βεβαιώθηκα ότι όλα τα σχολικά του ήταν μέσα στη σχολική τσάντα και έσβησα τα φώτα.

Ύστερα πήγα στο δωμάτιό μου και δάκρυσα σιωπηλά. Βλέπετε, σήμερα το πρωί έστειλα το μεγαλύτερό μου παιδί στην τελευταία πρώτη μέρα του στο δημοτικό, κι απλώς δεν ήμουν έτοιμη.

Μου φαίνεται σαν να ήταν μόλις χθες που τράβηξα φωτογραφία το χαμογελαστό του πρόσωπο χωρίς δόντια και έγραψα ως λεζάντα «Πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο!». Και κάπως έτσι, με ένα βλεφάρισμα των ματιών, εκείνο το χαμογελαστό μωρό μεγάλωσε σε έναν σχεδόν σοβαρό, ολοκληρωμένο μαθητή που την επόμενη χρονιά θα πάει στο γυμνάσιο, με κεφάλι γεμάτο γνώσεις και πόδια πιο μεγάλα από τα δικά μου.

Πώς έγινε αυτό;

Όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο το πρωί, τον ρώτησα αν ήθελε να τον συνοδεύσω μέχρι την τάξη. Ήθελα απεγνωσμένα να μου πει «ναι», αλλά εκείνος μου θύμισε γλυκά:
«Μαμά, είμαι μεγάλος τώρα. Δεν χρειάζομαι βοήθεια για να βρω την τάξη μου. Μπορώ να το κάνω μόνος μου. Και μπορώ να πάω και τον αδερφό μου. Ξέρω πού πηγαίνουν τα δευτεράκια!».

Και έτσι απλά, πήδηξε από το αυτοκίνητο, μου έριξε ένα χαμόγελο και ένα νεύμα, έπιασε το χέρι του αδερφού του και μπήκε στο σχολείο του για την τελευταία πρώτη μέρα σ’ αυτό το κτίριο που έχουμε μάθει και αγαπήσει.

Καθώς περίμενα στην ουρά με τα αυτοκίνητα, δεν μπορούσα να μην αισθανθώ τεράστια περηφάνια … και λίγη θλίψη. Κάτι στο να βλέπεις τη «μικρότητα» να χάνεται φέρνει μια νοσταλγία για τις μέρες που μπορούσα να τον κρατήσω ολόκληρο στην αγκαλιά μου με το ένα μου χέρι, αντί να στέκομαι σχεδόν στο ίδιο ύψος για να τον αγκαλιάσω.

5 δεξιότητες που κατακτά το παιδί στη Β' Δημοτικού - Πώς να τις ενισχύσετε στο σπίτι;

Από μωρό σε προέφηβο

Ένα νεογέννητο που με την ίδια του την ύπαρξη μου ανανέωσε την πίστη ότι εκεί έξω υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από εμάς, γιατί αποκλείεται να έχω δημιουργήσει κάτι τόσο τέλειο χωρίς θεϊκή βοήθεια.

Ένα ασταθές νήπιο με λίγα δοντάκια και καμία στάλα φόβου, που έτρεχε στον κόσμο με απερίσκεπτη χαρά, γελώντας καθώς ανακάλυπτε τα πάντα.

Ένα μικρό αγόρι με δόντια που έλειπαν, με φακίδες και με όλη τη γνώση της ανθρωπότητας για τους δεινόσαυρους αποθηκευμένη μέσα στο μικρό του μυαλουδάκι.

Και τώρα είναι αυτό που είναι. Ακόμα μικρός, αλλά με μερικές αναλαμπές του εφήβου που σύντομα θα γίνει. Το σώμα του ψηλώνει και δυναμώνει, αλλά ξέρω πως όταν αφήνει τα αδέρφια του να κοιμηθούν στο δωμάτιό του όταν έξω έχει καταρρακτώδη βροχή, το κάνει εξίσου για τον εαυτό του όσο και για εκείνα.

Η μεταμόρφωση με κάνει περήφανη και μελαγχολική ταυτόχρονα.

Απλώς ανοιγόκλεισα τα μάτια.

Αυτή η χρονιά θα είναι τόσο διασκεδαστική γι’ αυτόν. Είναι «ο μεγάλος» στο σχολείο του. Οι μαθητές της έκτης δημοτικού έχουν προνόμια που δεν έχουν οι μικρότεροι: να διαβάζουν τις πρωινές ανακοινώσεις στο μεγάφωνο, να υψώνουν τη σημαία, να βοηθούν τα μικρά παιδιά να βρουν τον δρόμο τους. Ανυπομονώ να ακούσω για όλες του τις εμπειρίες και τις περιπέτειες στην τελευταία τάξη του δημοτικού. Ξέρω ότι τον περιμένουν μόνο καλά πράγματα.

8 πράγματα που θέλω να ξέρει η κόρη μου πριν ξεκινήσει το Γυμνάσιο

Την επόμενη φορά που θα τον αφήσω στην πρώτη μέρα του σχολείου, θα μπαίνει σε ένα κτίριο ως ο μικρότερος του χώρου. Ως «πρωτάκι ξανά». Αντίο, «μεγάλε του σχολείου». Ελπίζω να μην δεθεί πολύ με το ρόλο του μεγάλου.

Όταν έγινα μαμά, ήμουν προετοιμασμένη να γιορτάσω όλα τα «πρώτα». Ονειρευόμουν τα ορόσημα. Πρώτα γενέθλια. Πρώτα βήματα. Πρώτη μέρα στο σχολείο. Πρώτη φορά στη Disneyland. Πρώτος σχολικός χορός. Πρώτο φιλί. Πρώτο, πρώτο, πρώτο.

Κάπως, ξέχασα να προετοιμαστώ για τα «τελευταία». Τελευταίος θηλασμός. Τελευταία αλλαγή πάνας. Τελευταία Χριστούγεννα με τον Άγιο Βασίλη. Τελευταία πρώτη μέρα στο δημοτικό.

Ο χρόνος απλώς τρέχει όταν βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει από ένα αγχωμένο νηπιάκι σε ένα σίγουρο, δυνατό παιδί έτοιμο να πάει στο γυμνάσιο.

Ξέρω ότι όλα αυτά μπορεί να φαίνονται λίγο δραματικά. Όλοι οι γονείς των τελειόφοιτων λυκείου μάλλον τώρα θα αναποδογυρίζουν τα μάτια τους, και το καταλαβαίνω. Ξέρω ότι έχω ακόμα έξι πρώτες μέρες σχολείου μπροστά μου μέχρι να αποφοιτήσει. Σε τόσες πολλές πλευρές παραμένει ακόμα μικρός, και είμαι ευγνώμων που έχω τόσο χρόνο ακόμα πριν μεγαλώσει.

Όμως για κάποιο λόγο, σήμερα ο αριθμός έξι μου φαίνεται πολύ μικρός. Έξι. Μόνο Έξι. Και έχουμε ήδη περάσει τις πρώτες έξι.

Όλα όσα νιώθει ένα «εκτάκι» με την επιστροφή του στο σχολείο

Αυτό το μείγμα χαράς για το λαμπρό του μέλλον και νοσταλγίας για τις γλυκές μέρες που έφυγαν είναι δύσκολο. Όταν αγαπάς κάποιον τόσο πολύ που δεν θέλεις να χάσεις ούτε μια στιγμή, η ροή του χρόνου μοιάζει με τεράστιο προνόμιο … αλλά και λίγο σαν κλέφτης.

^{Το άρθρο αυτό βασίζεται σε κείμενο της Katie Cloyd, που δημοσιεύτηκε στο SheKnows.com.}