Μια μαμά γράφει: «Γιατί θα μου λείψει το καλοκαίρι»

Όπως κάθε άλλος γονιός το καλοκαίρι, έχω ζήσει τη ζέστη, τις αμέτρητες φορές που άκουσα «βαριέμαι», τον ύπνο των εφήβων (δηλαδή: είμαι σχεδόν σίγουρη πως τουλάχιστον ένας από τους δικούς μου δεν έφαγε ούτε μια φορά πρωινό αυτό το καλοκαίρι αφού σηκωνόταν μετά το μεσημέρι κάθε μέρα), τα sleepovers στη μέση της εβδομάδας, τα υπερβολικά καυτά αυτοκίνητα και τη μονοτονία (ξανά και ξανά).

Και, παρόλο που ξέρω πως θα έπρεπε να χαίρομαι που η έναρξη της σχολικής χρονιάς είναι κυριολεκτικά προ των πυλών και ότι τα παιδιά μου θα βρίσκονται κάπου αλλού εκτός από γύρω από τα πόδια μου, δεν χαίρομαι.

Η εξομολόγηση μιας μαμάς που δεν αντέχει το καλοκαίρι

Για την ακρίβεια, είμαι λυπημένη. Μάλιστα, ήδη έχω αρχίσει να ονειρεύομαι τις επόμενες διακοπές.

Ζω για το καλοκαίρι. Απολαμβάνω την ελευθερία και την καθημερινότητα χωρίς πρόγραμμα. Βέβαια, ίσως αυτό να έχει να κάνει με τις δυσκολίες μου στην οργάνωση και την αφηρημάδα μου, το ξέρω. Αλλά οι άδειοι χώροι στο ημερολόγιο με ξετρελαίνουν. Καθώς κάθομαι σήμερα και βλέπω κάθε κενό στο σχεδόν ανύπαρκτο πρόγραμμά μου, να γεμίζει (κυριολεκτικά «βλέπω» γιατί ένα από τα τεχνολογικά καταρτισμένα παιδιά μου ανεβάζει όλα τα σχολικά ημερολόγια στο κινητό μου), συγκρατώ τα δάκρυά μου.

Και μετά υπάρχει το αυτοκίνητο. Έχω μια σχέση αγάπης/μίσους μαζί του.Το σχολείο ξεκινάει την επόμενη εβδομάδα αλλά ήδη έχω αρχίσει τις μετακινήσεις για τα αθλήματα που άρχισαν.

Υπάρχουν επίσης οι δεκάδες φόρμες εγγραφής που πρέπει να συμπληρώσω. Αμέτρητες εκδοχές της ίδιας φόρμας. Πήγα στον γιατρό τρεις φορές. Μία για τα εμβόλια, ξανά για τη βεβαίωση για τις αθλητικές δραστηριότητες και μία τρίτη σχετικά με μία βεβαίωση που δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι χρειαζόμουν την πρώτη φορά.

«Ναι… ξαναήρθα… πάλι», λέω με ένα χαζό χαμόγελο. Και μετά ρωτάω/ικετεύω: «Ακούστε – ξέρετε αν χρειάζομαι άλλες φόρμες; Δεν νομίζω ότι μπορώ να οδηγήσω ξανά ως εδώ…».

Χάνω κι άλλα λεπτά φτιάχνοντας ένα excel και προσπαθώντας να καταλάβω πώς στον κόσμο θα καταφέρω να πηγαινοφέρνω τα παιδιά μου εκεί που πρέπει, την ώρα που πρέπει, όλα την ίδια στιγμή. Θα έχει ενδιαφέρον. Που σημαίνει περισσότερο χρόνο στο αυτοκίνητο. Σας είπα πόσο αντιπαθώ το αυτοκίνητο;

Μακάρι τα παιδιά μου να ζούσαν έστω ένα καλοκαίρι όπως τα δικά μας στα ’80s

Ακόμη και για οικογένειες που έχουν επιλέξει να μειώσουν το φορτωμένο πρόγραμμα, οι καθημερινές μετακινήσεις από και προς το σχολείο, απαιτούν πολύ χρόνο.

Προφανώς, όλοι πιστεύουν πως το περισσότερο είναι καλύτερο. Περισσότερα πράγματα. Περισσότερες πληροφορίες. Περισσότερες δραστηριότητες. Και όλο αυτό το «περισσότερο» κάνει τον χρόνο να φεύγει ακόμη πιο γρήγορα.

Γι’ αυτό αγαπώ το καλοκαίρι. Γιατί ο χρόνος κυλά πιο αργά και δεν υπάρχει πρόγραμμα.

Το καλοκαίρι δεν είναι θύμα του τρελού ρυθμού που η κοινωνία αποκαλεί φυσιολογικό. Το καλοκαίρι είναι φαντασία. Το καλοκαίρι είναι «βαριέμαι». Και το «βαριέμαι» είναι ένα φρούριο με όλα τα μαξιλάρια από το κρεβάτι μου.

Το «βαριέμαι» είναι ο Robert Lewis Stevenson που φανταζόταν τη σκάλα του σαν έναν ωκεανό πάνω στον οποίο έπλεε ένα φανταστικό καράβι.

Το καλοκαίρι είναι ψάρεμα. Ώρες ολόκληρες καθισμένος, περιμένοντας, μιλώντας… για το τίποτα. Καλές ιδέες μπορούν να γεννηθούν από το τίποτα. Στοιχηματίζω ότι ο Αϊνστάιν είχε πολλές ώρες «τίποτα». Ώρες να σκεφτεί για το διάστημα και τη σχέση του με την ύλη. Στοιχηματίζω ότι ο Μονέ καθόταν ώρες ατελείωτες να χαζεύει τον κήπο του, να σχεδιάζει, να ζωγραφίζει και να ξαναζωγραφίζει.

Δεν ξέρω. Αλλά μερικές φορές το λιγότερο είναι περισσότερο.

Πέρα όμως από το να απολαμβάνω το καλοκαιρινό τίποτα, δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο μέρος να βρίσκομαι από το να κάθομαι στον καναπέ (ή οπουδήποτε αλλού), όπως τώρα, δίπλα στα παιδιά μου.

Τα παιδιά, ακόμη και στις χειρότερες στιγμές τους, είναι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι στον κόσμο. Γελάω με την ερώτηση που μόλις μου έκανε ένα από αυτά: «Μαμά; Μπορώ να φάω σοκολατένιο παγωτό;». Είναι 9 το πρωί. Οπότε γρήγορα προσθέτει: «… μετά το μεσημεριανό;».

Μου αρέσει να τα νιώθω δίπλα μου. Και θα μου λείψουν όταν θα είναι στο σχολείο. Νιώθω σαν να λείπει ένα κομμάτι μου όταν δεν είναι εδώ. Ξέρω ότι το σχολείο είναι μέσα στο πρόγραμμα. Και εκτιμώ όλα τα καλά που φέρνει στη ζωή τους. Είναι μέρος του να μεγαλώνουν, να μαθαίνουν, να περνούν χρόνο με φίλους, να προσαρμόζονται – αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μου αρέσει.

«Έχεις μόνο 18 καλοκαίρια με τα παιδιά σου» - Γιατί αυτό πρέπει να μοιάζει με αντίστροφη μέτρηση;

Υποθέτω ότι είναι εντάξει να είσαι και χαρούμενη και λυπημένη για την αρχή του σχολείου.

Αντίο Καλοκαίρι.

Ευχαριστώ που επιβράδυνες τα πάντα. Θα προσπαθήσω να σε θυμάμαι όλη τη χρονιά. Θα μας λείψεις … περισσότερο απ’ όσο φαντάζεσαι. Στην απουσία σου, ίσως η καρδιά μας να σε αγαπήσει ακόμα περισσότερο.

Το μόνο που θέλω είναι ένα «τεμπέλικο» καλοκαίρι - Ζητάω πολλά;