Ό,τι κι αν κάνει για να με κρατήσει μακριά η έφηβη κόρη μου, εγώ δεν θα πάψω να είμαι δίπλα της

Όταν η κόρη μου ήταν μικρή, δύο ή τριών ετών ίσως, είχε έναν δικό της τρόπο να δείχνει τον θυμό της που δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε.

Αν της λέγαμε όχι ή τη διορθώναμε για κάτι, μερικές φορές μας έδινε ένα γρήγορο, πεισματάρικο κλοτσίδι στη γάμπα. Δεν ήταν αρκετά δυνατό για να πονέσει στ’ αλήθεια- αλλά πονούσε. Όχι σωματικά. Συναισθηματικά. Γιατί ξέραμε ότι προερχόταν λόγω απογοήτευσης και αδυναμίας. Και γιατί, όσες φορές κι αν το συζητήσαμε, όσες τιμωρίες ή αυστηρές υπενθυμίσεις γινόταν , συνέχιζε να το κάνει.

Γράμμα στην κόρη μου που γίνεται 13 ετών

Αυτό το μικρό, θυμωμένο ποδαράκι έλεγε όσα δεν μπορούσε να εκφράσει με λόγια:
«Δεν μου αρέσει αυτό. Νιώθω ανίσχυρη. Δεν ξέρω τι να κάνω με αυτά τα μεγάλα συναισθήματα.»

Ήταν η διαμαρτυρία της όχι η απόρριψή της.

Είχα να θυμηθώ εκείνα τα κλοτσίδια πολλά χρόνια.

Αλλά τώρα, καθώς στέκομαι απέναντι στον έφηβο θυμό της, μου έρχονται ξανά στο μυαλό.

Μόνο που τώρα, αντί για κλοτσίδια, είναι τα λόγια που ...πονάνε.

«Καταστρέφεις τα πάντα.»
«Δεν βλέπω την ώρα να φύγω από το σπίτι.»
«Άσε με ήσυχη.»

Είναι η ίδια διαμαρτυρία.

Μόνο πιο δυνατή, πιο σκληρή και πολύ πιο επίπονη.

Και όπως τότε, έτσι και τώρα, καμία εξήγηση ή όριο δεν μπορεί να κατευνάσει τον θυμό της.

Προσπαθώ να μείνω ψύχραιμη. Να είμαι σταθερή. Να μην το παίρνω προσωπικά.

Αλλά θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι δεν πονάει. Γιατί πονάει. Πολύ.

Πονάει να είσαι ο σάκος του μποξ για τα συναισθήματά της.

Πονάει να θυμάσαι πόσο κοντά ήσασταν, όταν ήθελε να κουρνιάζει στην αγκαλιά σου, όταν σου έπιανε το χέρι αυθόρμητα, όταν ήσουν το πιο ασφαλές της μέρος.

Πονάει να βλέπεις αυτή την τρυφερότητα να κρύβεται πίσω από σαρκασμό και σιωπή, γυρίσματα ματιών και πόρτες που κλείνουν με πάταγο.

Κάποιες μέρες θέλω να της φωνάξω κι εγώ.
Κάποιες μέρες θέλω να της πω «καλά, βγάλτα πέρα μόνη σου».
Κάποιες μέρες, κλαίω όταν δεν με βλέπει.

«Το παιδί μου, αυτή η έφηβη...», μια μαμά γράφει!

Αλλά τότε θυμάμαι εκείνα τα κλοτσίδια.

Και θυμάμαι ότι τελικά σταμάτησαν όχι γιατί της τα κόψαμε με τη βία, αλλά γιατί μεγάλωσε και βρήκε καλύτερους τρόπους να εκφραστεί. Γιατί μας εμπιστεύτηκε ότι θα την αγαπάμε όπως κι αν είναι. Γιατί μείναμε σταθεροί.

Και έτσι, προσπαθώ κι εγώ τώρα να μείνω σταθερή.

Πιστεύω - είμαι σίγουρη- ότι αυτή η εκδοχή της δεν είναι η τελική.

Ότι κάτω από τον θυμό υπάρχει ακόμα το κοριτσάκι που μου κολλούσε αυτοκόλλητα στο μπράτσο, που μου έφτιαχνε κολιέ με μαργαρίτες και μου άφηνε σημειώματα, «Είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου.»

Αυτή τη στιγμή, δεν ξέρει πώς να πει: «Φοβάμαι. Είμαι πιεσμένη. Νιώθω ότι πρέπει να είμαι μεγάλη, αλλά δεν είμαι έτοιμη.»

Οπότε λέει «μου καταστρέφεις τη ζωή.»

Και όπως και τότε, θα συνεχίσω να είμαι το ασφαλές της καταφύγιο ακόμα κι αν παλεύει μέχρι να φτάσει εκεί.

Γιατί ακόμα κι όταν με απομακρύνει, εγώ είμαι η μητέρα της.
Ακόμα κι όταν δεν θέλει την αγάπη μου, εγώ θα συνεχίσω να της την προσφέρω.
Ακόμα κι όταν ξεχνάει ποια είμαι για εκείνη, εγώ θα θυμάμαι ποια είναι για μένα.

Γράμμα μιας μαμάς στην έφηβη κόρη της - «Αγάπη μου δεν είμαι παράδειγμα προς μίμηση»

Η κόρη μου παλιά με κλοτσούσε. Τώρα μου επιτίθεται φραστικά.

Αλλά ξέρω ότι η καρδιά της είναι ακόμα εκεί.

Και θα συνεχίσω να την αγαπώ μέχρι να βρει ξανά τον δρόμο της.