Γιατί δεν αφήνω την 12χρονη κόρη μου να βγαίνει μόνη της βόλτα

Η ώρα είναι 8.44 το βράδυ. Ημέρα Σάββατο. Κάθομαι σε ένα πεζούλι περίπου 100 με 200 μέτρα μακριά από το παρκάκι που έρχεται η 12χρόνη κόρη μου.

Όχι! Να την αφήσω μόνη της ούτε λόγος. Δεν πρόκειται ένα παιδί να κυκλοφορεί μόνο του σε ένα παρκάκι. Μπορεί να έχει φώτα, μαγαζιά, μια παιδική χαρά αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να την αφήσω μόνη της.

Τρομάζω και μόνο που βλέπω άγνωστους τύπους να κάθονται στα σκοτεινά και να κοιτάζουν.

Τρομάζω που βλέπω εφήβους να κάνουν σεξιστικά σχόλια σε μικρά κορίτσια που κυκλοφορούν μόνα τους.

Τρομάζω που βλέπω αγόρια να τραβολογούν το κορίτσι τους.

Τρομάζω που βλέπω μικρά κορίτσια στην ηλικία της κόρης μου ντυμένα μικρομέγαλα.

Η κόρη μου είναι 12. Και έρχομαι μαζί της για να βρεθεί με τους φίλους της. Για να ξεσκάσει και για να βγει λίγο από το σπίτι, για να κλείσει λίγο τα βιβλία και τα τετράδια. Προτιμώ μια βόλτα από το να κάτσει με ένα τάμπλετ στα χέρια. Θα μου πεις "Μαντάμ, ασχολήσου εσύ με το παιδί" και θα σου πω "βεβαίως", μόνο που και να ασχοληθώ, θα βαρεθεί στο πρώτο 10λεπτο. Θα θέλει να σταματήσουμε να παίζουμε scrubble ή να να μαζέψουμε το Ubongo που με κόπο στήσαμε. Στο πρόγραμμα είναι όλα. Γιατί ένα έφηβο παιδί δεν ξέρει τι του φταίει, έχει νεύρα, δεν ξέρει τι να κάνει γιατί βαριέται και η βόλτα είναι η μόνη λύση. Αλλά μόνη της, όχι! Όχι, μέχρι να είναι σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Θα μου πεις και άλλα κορίτσια, μεγαλύτερα, σε μια βόλτα, σε ένα ραντεβού έπαθαν κάτι κακό. Εμ, αυτό το κακό και οποιοδήποτε κακό προσπαθώ να αποτρέψω με την παρουσία μου.

Και τι δεν θα έδινα να βρίσκομαι κουκουλωμένη με την κουβερτούλα μου στον καναπέ. Να κρατάω μια ζεστή κούπα τσάι στα χέρια μου. Αντ' αυτού κάθομαι σε ένα κρύο πεζούλι γράφοντας από τη μια τις σκέψεις μου και από την άλλη τσεκάροντας την κόρη μου.

Για να προλάβω και άλλες σκέψεις που ίσως κάνετε, είμαι διακριτική. Δεν την ενοχλώ, δεν επεμβαίνω και κάποια παιδιά δεν γνωρίζουν ότι βρίσκομαι κοντά.

Σωστό ή λάθος; Δεν περιμένω να μου πείτε. Για εμένα κάνω το σωστό. Εσείς ίσως να κάνατε κάτι διαφορετικά, ίσως και όχι αλλά ως γονείς έχουμε ευθύνη για τα παιδιά μας.

Τα παιδιά στην εφηβεία δεν ξέρεις πώς να τα διαχειριστείς. Δεν ξέρεις αν ο,τι κάνεις είναι σωστό ή λάθος. Κατά τη διάρκεια της εφηβικής αυτής διαδρομής μαθαίνεις. Και εγώ ακόμη βρίσκομαι στην αρχή αυτής της διαδρομής.

Όσο για την κόρη μου; Δεν την ενοχλεί η παρουσία μου. Κάθε άλλο. Νιώθει ασφάλεια, νιώθει σιγουριά και δεν χρειάζεται να μου τηλεφωνεί κάθε λίγο και λιγάκι για να με ρωτήσει αν μπορεί να αργήσει ή να κάτσει λίγο ακόμη.

Η αλήθεια είναι ότι την εφηβεία δεν την φανταζόμουν έτσι. Αλλά πού θα πάει θα πάει θα μάθω. Μέχρι τότε θα βρίσκομαι σε κάποιο πεζούλι ή κάποιο παγκάκι κοντά στο πάρκο και θα προσέχω το παιδί μου από μακριά. Ίσως να αρχίσω και το πλέξιμο (δεν ξέρω) για να περνάει η ώρα καλύτερα, από το να γράφω άρθρα ακόμη και εδώ.