Είμαι καλύτερη μητέρα όταν φροντίζω τον εαυτό μου - Αυτό διαπίστωσα μετά τη γέννηση του 2ου παιδιού

Να τι ξέρω: η περίοδος μετά τον τοκετό είναι ένα τρενάκι του τρόμου. Τη μια στιγμή νιώθεις ότι μπορείς να πετάξεις από τη χαρά σου και την επόμενη, είσαι γεμάτη αμφιβολίες και απογοήτευση.

Πριν από μία εβδομάδα, η οικογένειά μας υποδέχτηκε το τέταρτο μέλος της και ο κόσμος μας πλημμύρισε με περισσότερη αγάπη απ’ όση μπορούσαμε να φανταστούμε. Καθώς κάθομαι εδώ, αγκαλιά με το νέο μας μωρό, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πόσα έχουν αλλάξει μέσα σε μόλις επτά μέρες.

Aυτή είναι η καλύτερη συμβουλή που μου έδωσαν ως μαμά

Υπάρχουν λίγα πράγματα που γνωρίζω με σιγουριά, αλλά αυτά είναι τα εξής:

Ξέρω ότι το σώμα μου φιλοξένησε, προστάτεψε και αγάπησε αυτό το παιδί για εννέα μήνες. Αυτή η εγκυμοσύνη ήταν εντελώς διαφορετική από την πρώτη μου και, για να είμαι ειλικρινής; Δεν ήταν όλα ρόδινα.

Δεν έλαμπα κι αυτό είναι απολύτως εντάξει. Μετά τον τοκετό, υπάρχουν πλέον "ευαίσθητα" σημεία εκεί που πριν δεν υπήρχαν αλλά και ραγάδες οι οποίες θα μείνουν για πάντα. Τα μαλλιά μου, που ήταν πλούσια και λαμπερά κατά την εγκυμοσύνη, περνούν κι αυτά τη δική τους φάση τώρα (και αυτό από μόνο του είναι μια συζήτηση για άλλη μέρα).

Ξέρω ότι ο θηλασμός είναι ό,τι καλύτερο για το μωρό. Ναι, πολλοί παρουσιάζουν τον θηλασμό ως το "χρυσό πρότυπο", αλλά ας είμαι ειλικρινής: δεν υπάρχουν χρυσά αστέρια ή αυτοκόλλητα για τον θηλασμό. Ταΐσαμε με φόρμουλα το πρώτο μας παιδί. Στο δεύτερο κάνω μικτή διατροφή (αντλημένο μητρικό γάλα και φόρμουλα). Είναι το παιδί σου ταϊσμένο; Τότε αυτό είναι το μόνο που μετράει.

Όταν δεν μπορείς να θηλάσεις, οι πιέσεις από την κοινωνία είναι μεγάλες κι εσύ αναρωτιέσαι αν κάνεις το καλύτερο για το μωρό σου. Το να βεβαιωθείς ότι το παιδί σου τρέφεται και ότι εσύ είσαι σε καλή ψυχική κατάσταση καθώς ανακαλύπτεις τον νέο σου εαυτό, αυτό είναι το πραγματικό "χρυσό αστέρι".

Είμαι καλύτερη μαμά γιατί αφήνω το παιδί μου να απασχολείται με το τάμπλετ και ιδού ο λόγος

Τέλος συζήτησης.

Ξέρω πως είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί να ξεκινήσω ξανά αγωγή για το άγχος. Στο πρώτο μου παιδί είχα επιλόχειο άγχος, το οποίο όμως έμεινε αδιάγνωστο για έναν ολόκληρο χρόνο. Οι ανησυχίες μου τότε ερμηνεύτηκαν ως σωματικά συμπτώματα — από νευρικότητα λόγω του τελευταίου εξαμήνου των σπουδών μου, μέχρι πεπτικά προβλήματα.

Τώρα, κοιτάζοντας πίσω, καταλαβαίνω πως τα πρώτα σημάδια είχαν εμφανιστεί ήδη τρεις εβδομάδες μετά τον τοκετό, μέσα στη νύχτα, όταν το μυαλό μου γέμιζε με ασταμάτητα "κι αν...;".

Αυτή τη φορά όμως, μπορώ να αναγνωρίσω τα σημάδια. Μπορώ να τα διαχειριστώ καλύτερα και - το σημαντικότερο - να μιλήσω ανοιχτά με τον γιατρό μου για την πιθανότητα να ξεκινήσω φαρμακευτική υποστήριξη.

Γιατί το ξέρω καλά πλέον: είμαι καλύτερη μητέρα όταν φροντίζω τον εαυτό μου.

Ξέρω πως η προσαρμογή θέλει χρόνο. Το να περάσουμε από τη «διπλή κάλυψη» (ευχαριστώ τον Τζέικ, τον σύζυγό μου, για την ποδοσφαιρική αναλογία) στην «ατομική άμυνα» ήταν - και συνεχίζει να είναι - μια πρόκληση. Ειδικά όταν κανείς από τους δυο μας δεν κοιμάται όσο ήσυχα ή όσο πολύ συνήθιζε.

Τα συναισθήματά μου είναι σαν τρενάκι - σκαμπανεβάσματα που οφείλονται κυρίως στις ορμονικές αλλαγές μετά τον τοκετό. Και δεν είμαι η μόνη που προσπαθεί να προσαρμοστεί. Ο πρωτότοκός μας βιώνει κι εκείνος τη δική του μετάβαση: πρέπει να μάθει να μοιράζεται τη μαμά και τον μπαμπά του, και να αποδεχτεί την παρουσία της μικρής του αδελφής στο σπίτι. Η ρουτίνα του έχει ανατραπεί — κι όπως όλοι γνωρίζουμε, τα νήπια χρειάζονται τη ρουτίνα τους για να αισθάνονται ασφάλεια και ισορροπία.

Μαμά εξομολογείται: «Έγινα καλύτερος άνθρωπος εξαιτίας σου»

Ξέρω πως κι αυτό θα περάσει. Η απόλυτη εξάντληση θα περάσει. Το συναίσθημα ότι ακόμα κι αν είναι το δεύτερο παιδί μας, δεν έχω ιδέα τι κάνω - και αυτό θα περάσει. Ο σύζυγός μου κι εγώ βρίσκουμε μικρούς τρόπους για να παραμείνουμε συνδεδεμένοι: φροντίζουμε να φάμε κάτι, να εναλλασσόμαστε στο τάισμα του μωρού, και να τσεκάρουμε συνεχώς ο ένας τον άλλον. Η περίοδος μετά τον τοκετό συχνά αποκαλείται "το τέταρτο τρίμηνο" και όχι άδικα.

Όλα αυτά για να πω πως υπάρχει ένα πράγμα που ξέρω με σιγουριά:

Η μητρότητα είναι μια καταιγίδα χάους, τυλιγμένη με τις πιο τρυφερές αγκαλιές και ποτισμένη με το άρωμα ενός νεογέννητου. Είναι εξαντλητική, απρόβλεπτη, μαγευτική - και δεν θα την άλλαζα για τίποτα στον κόσμο.