Χρειάζομαι την αγκαλιά σου όσο κι εσύ τη δική μου

Πώς ήξερε

ότι το χρειαζόμουν αυτό απόψε

πιθανόν περισσότερο από εκείνη.

Τα συναισθήματα που μας έφεραν και τις δύο, εδώ στο πάτωμα.

Είναι τα ίδια συναισθήματα που τα ένιωθα ως οργή μέχρι την ώρα του ύπνου.

Η αγκαλιά των παιδιών μου είναι το πιο ασφαλές μέρος για μένα

Η ήττα της,

η κατάρρευσή της,

η παύση της,

ήταν η παύση που χρειαζόμασταν και οι δύο απόψε.

Η παύση που μας έσωσε...

Το κάνει αυτό μερικές φορές.

Κυρίως όταν ο κόσμος γύρω της είναι πολύ γρήγορος,

ή πολύ θορυβώδης

ή πολύ εύθραυστος.

Και σε αντίθεση με μένα, ακούει την εσωτερική της φωνή

αυτή που της λέει ότι χρειάζεται μια αγκαλιά.

Αλλά όταν αυτή η αγκαλιά «περπατάει» γύρω από το δωμάτιο με τη μορφή της μαμάς της

κι είναι πολύ γρήγορη,

και πολύ θορυβώδης,

διαμαρτύρεται.

«Όταν σε αγκαλιάζω, είναι σαν να αγκαλιάζω τον εαυτό μου»

Διαμαρτύρεται δυνατά και προκλητικά

Και χαίρομαι πολύ που το κάνει.

Την χρειάζομαι να διαμαρτύρεται.

Γιατί κι εγώ χρειάζομαι αυτή την αγκαλιά.

Όταν αναδιατάσσει το χάος,

μου θυμίζει να αναδιατάξω τις προτεραιότητές μου.

Όταν βάζει το κορμάκι της σαν μια μπάλα στα πόδια μου

η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει και λιώνει στο πάτωμα μαζί της.

Όταν φωνάζει «σταμάτα»...

Κι όμως πρέπει να αγκαλιάζεις τα παιδιά σου, ακόμα κι όταν σε θυμώνουν

η καρδιά της μάνας ουρλιάζει:

Είμαι εδώ

Δίπλα σου

Σε αγαπώ

Όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν…