Πώς είναι να είσαι θεία της καρδιάς (ή να σε αγαπούν ως θεία)

Και να που σήμερα, αντί να γράψω για την κόρη μου, την εφηβεία, τις αγωνίες και τις όμορφες δυσκολίες της μητρότητας, αποφάσισα να γράψω για κάτι άλλο. Κάτι πιο ήσυχο αλλά εξίσου δυνατό. Για τα παιδιά της φίλης μου. Για τα παιδιά που δεν τα γέννησα, ούτε τα μεγάλωσα εγώ, αλλά που έχουν καταλάβει μια θέση βαθιά στην καρδιά μου. Γιατί υπάρχουν σχέσεις που δεν έχουν ετικέτες, και όμως σημαίνουν τα πάντα.

Η επιστήμη λέει ότι οι θείες είναι σημαντικές για τις ανιψιές τους

Δεν έχω αδέρφια. Και, όπως είναι φυσικό, δεν έχω και ανίψια με τη «βιολογική» έννοια. Όμως η ζωή είχε άλλα σχέδια — σχέδια ζεστά, όμορφα και απρόβλεπτα. Έχω ανίψια από την πλευρά του άνδρα μου και τα αγαπώ πολύ. Είναι μια ιδιαίτερη σχέση. Είναι ξεχωριστό να ακούς τη λέξη «θεία» από ανθρώπους που δεν μεγάλωσες εσύ, αλλά αγαπάς σα να ήταν δικοί σου. Ειδικά όταν αυτά τα ανίψια είναι ενήλικες πια — 32, 35 ετών — και με βλέπουν ακόμα με τρυφερότητα και σεβασμό. Αυτή η λέξη, «θειά» όπως τη λένε μερικοί, έχει βάρος. Έχει μέσα της εμπιστοσύνη, στοργή, παρουσία.

Για αυτούς τους λόγους χρειάζεσαι μια μαμά φίλη (pics)

Αλλά η πιο αναπάντεχη και συγκινητική εκδοχή της λέξης για μένα είναι η «θεία της καρδιάς». Είναι ο ρόλος που δε σου δίνεται, τον κερδίζεις. Τον πλάθεις με καθημερινότητα, με νοιάξιμο, με αληθινή παρουσία.

Πριν δεκατρία χρόνια γνώρισα την Εύα. Ήταν απλώς η γειτόνισσα. Με τον καιρό, έγινε φίλη. Η κόρη της και η κόρη μου είναι συνομήλικες, τώρα πια 15 ετών — μεγάλωσαν μαζί, και έζησαν πολλές στιγμές μαζί. Κι όταν γεννήθηκε ο μικρός Ιωάννης, ήταν σα να μπήκε άλλη μια καρδιά στο σπίτι μου. Ένα αγόρι που του χρόνου θα πάει έκτη δημοτικού, αλλά για μένα θα είναι πάντα και λίγο «το μωρό μας».

Η μαγική θεία που αγαπάει τα παιδιά μου περισσότερο από οτιδήποτε άλλο

Αυτό είναι το μαγικό με τις σχέσεις που γεννιούνται έξω από τους δεσμούς αίματος. Σε βάζουν σε έναν ρόλο που είναι καθαρά επιλογή, όχι υποχρέωση. Δεν είμαι η θεία τους επειδή «πρέπει» — είμαι επειδή θέλω. Και το νιώθω κάθε φορά που τα βλέπω και τα αγκαλιάζω. Και δεν είμαι η μόνη. Είμαστε πολλές, οι «θείες γειτόνισσες», οι φίλες των μαμάδων, οι δευτεροξαδέρφες, οι αγαπημένες της οικογένειας, που βρισκόμαστε σε εκείνο το ζεστό ενδιάμεσο της καρδιάς και της καθημερινότητας.

Δεν είμαι η θεία τους με τη στενή έννοια. Αλλά είμαι εκεί — στις χαρές, στις ανησυχίες, στις σχολικές γιορτές, στα γενέθλια και στα απλά απογεύματα. Κι αυτό είναι μια μορφή αγάπης που αξίζει να τιμάται.

Και, να σας πω και κάτι άλλο; Αυτός ο ρόλος -όσες είμαστε «θείες της καρδιάς» μάς γεμίζει. Μας θεραπεύει. Ίσως να καλύπτει κάτι που μας λείπει — ίσως απλώς την ανάγκη να αγαπάς και να αγαπιέσαι χωρίς τίτλους και όρια.

Μη γίνεις νονά αν δεν μπορείς να τηρείς όλες σου τις υποχρεώσεις ρε παιδί μου... άστο!

Είναι υπέροχο να ξέρεις ότι μπορείς να γίνεις μια ακόμα αγκαλιά, ένα ακόμα χαμόγελο, μια ακόμα φωνή που λέει «εγώ είμαι εδώ». Όχι επειδή έπρεπε, αλλά επειδή το επέλεξες.

Και ίσως τελικά αυτό να είναι που κάνει τις θείες της καρδιάς τόσο σημαντικές. Δεν φορούν τίτλους, φορούν αγάπη.

^{Αφιερωμένο σε όλες εκείνες τις γυναίκες που έγιναν «θείες» χωρίς να χρειαστεί να είναι αδερφές κάποιου. Που διάλεξαν την αγάπη, την παρουσία, την αγκαλιά – και κέρδισαν μια θέση στην καρδιά των παιδιών, χωρίς βιολογικούς δεσμούς αλλά με βαθιά, αυθεντική στοργή.}