Το να είμαι μαμά είναι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα αλλά υποτίμησα τη μητρότητα

Instagram / liefs_van_roos

Είχα φανταστεί τη μητρότητα διαφορετική. Όχι πιο όμορφη, αλλά λιγότερο έντονη.

Η περιπέτειά μου ως μητέρα ξεκίνησε πριν από περίπου 8 χρόνια. Όταν μαζί με τον σύντροφό μου αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε για ένα μωρό.

Η ζωή και η σχέση μας ήταν σε καλό δρόμο, οι ωοθήκες μου «χτυπούσαν συναγερμό», το σπίτι μας ήταν αρκετά μεγάλο και η καρδιά μας ακόμη μεγαλύτερη. Ήμασταν έτοιμοι.

4 πράγματα που κάθε νέα μαμά φοβάται (αλλά δεν θα έπρεπε)

Δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ για μια εγκυμοσύνη, γιατί έξι εβδομάδες μετά τις πρώτες μας προσπάθειες, ήμουν ήδη έγκυος.

Προσπαθούσα να σε φανταστώ. Θα ήσουν αγόρι ή κορίτσι; Πώς θα έμοιαζες; Πώς θα ήταν η αίσθηση της μητρότητας;

Η κοιλιά μου μεγάλωνε και μαζί της μεγάλωναν και οι προσδοκίες μου.

Ανυπομονούσα να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου. Δεν χρειαζόταν να συνηθίσω την ιδέα ενός μωρού, γιατί, Θεέ μου, ήμουν τόσο έτοιμη γι’ αυτό.

Όμως, μερικές φορές, η ζωή δεν εξελίσσεται όπως την προγραμματίζεις.

Δυστυχώς, τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα φανταζόμουν… Λίγο πριν από την 24η εβδομάδα της εγκυμοσύνης μου, το πρώτο μας παιδί γεννήθηκε και πέθανε 17 λεπτά αργότερα στην αγκαλιά μου.

Ήταν τόσο όμορφος ο γιος μου και ένιωθα απίστευτη περηφάνια...

Αλλά ήμουν συντετριμμένη. Η καρδιά μου μόλις είχε αρχίσει να μεγαλώνει και ταυτόχρονα έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια.

Μετά και τη γέννηση του γιου μου ανήκω πια στο «κλαμπ των μαμάδων». Όμως δεν υπάρχει μωρό στην κούνια και τα χέρια μου είναι οδυνηρά άδεια, αλλά νιώθω μητέρα, σε κάθε κύτταρο της ύπαρξής μου. Η αγάπη μου για εκείνον μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, αν κι είναι δύσκολο να της δώσω μορφή.

Η επιθυμία μου για ένα μωρό είναι πιο δυνατή από ποτέ.

Η ζωή μου τελείωσε την ημέρα που γεννήθηκε η κόρη μου και μια άλλη άρχισε

Ξανά έγκυος

Επτά μήνες μετά τη γέννηση και την απώλεια του γιου μου, κράτησα ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης.

Ακολούθησε μια αγχωτική εγκυμοσύνη. Δεν υπήρχε χαρά και μετά από αρκετές νοσηλείες, έπρεπε να παραμείνω στο κρεβάτι. Στις 37 εβδομάδες και 6 ημέρες, γεννήθηκε ο δεύτερος γιος μας.

Το «ουράνιο τόξο» μας, ο σωτήρας μου, ο μικρός μας πρίγκιπας. Αυτό το μωρό ξανάδωσε χρώμα στη ζωή μας.

Απολαμβάνω την καθημερινότητα στο έπακρο. Είναι ένα ήρεμο μωρό. Δεν χρειάζεται καν να συνηθίσω τη μητρότητα – είμαι τόσο έτοιμη γι’ αυτήν! Ωστόσο, ο φόβος της απώλειας με κατακλύζει συχνά. Αν αρρωστήσει ή αν πνιγεί; Και μόνο με την ιδέα, πανικοβάλλομαι.

Παρόλα αυτά, δεν αφήνω τον φόβο να επισκιάσει την ευτυχία μου. Αυτό που κυριαρχεί στο μυαλό μου είναι η τεράστια επιθυμία να αποκτήσω ακόμα ένα παιδί. Ο φόβος μήπως γίνω ξανά «αόρατη μητέρα» ή μήπως δεν καταφέρω να μείνω έγκυος ξανά, είναι μεγάλος.

Λίγο μετά τα πρώτα γενέθλιά του έμεινα και πάλι έγκυος.

Μετά από μία ακόμη δύσκολη εγκυμοσύνη, γεννιέται η κόρη μου. Τρεις γέννες σε τρία χρόνια – δεν το συνιστώ σε κανέναν. Κι όμως, η γέννησή της μου έφερε γαλήνη. Ποτέ δεν θα νιώσουμε πλήρεις μετά την απώλεια του πρωτότοκου γιου μας αλλά όλα είναι καλύτερα.

Η καλύτερο και πιο δύσκολο κομμάτι της μητρότητας

Τώρα, 7 χρόνια μετά, έχω βιώσει πολλές πτυχές της μητρότητας. Αγάπη, περηφάνια, ευγνωμοσύνη, ευτυχία, αλλά και θλίψη, άγχος, αβεβαιότητα και ελάχιστο χρόνο για τον εαυτό μου.

Έχω μάθει πολλά αλλά ακόμα δεν έχω τελειώσει. Κάποιες φορές φοβάμαι τι θα φέρει το μέλλον αλλά ανυπομονώ και γι’ αυτό.

Το καλύτερο κομμάτι της μητρότητας είναι η περηφάνια που νιώθω όταν κοιτάζω τα παιδιά μου, όταν τα ακούω να γελούν και να τα βλέπω να μεγαλώνουν και να εξελίσσονται σε ξεχωριστούς ανθρώπους.

Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι η διαπαιδαγώγηση, χωρίς αμφιβολία. Νομίζω ότι το υποτίμησα. Το να βάζεις όρια και να είσαι συνεπής δεν είναι το δυνατό μου σημείο.

Ποιο είναι το δυσκολότερο στάδιο της γονεϊκότητας;

Στην ιδανική μου εκδοχή, θέλω να είμαι μια αυθόρμητη μαμά που «ακολουθεί τη ροή» της καθημερινότητας. Ωστόσο, τόσο τα παιδιά μου όσο και εγώ ευδοκιμούμε στη σταθερότητα.

Οι διαφορετικές φάσεις κρατούν όσο πρέπει και προσμένω με χαρά όσα έρχονται.

«Σταματήστε να μεγαλώνετε», λέω συχνά μέσα μου. Αλλά, στην πραγματικότητα, έχω μόνο μία μεγάλη ευχή: να συνεχίσουν να μεγαλώνουν...❤️

ελεύθερη απόδοση από thewonderweeks.com

© 2012-2025 Mothersblog.gr - All rights reserved