"Η καισαρική τομή δεν είναι ο εύκολος δρόμος"

"Σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν πολλοί, το να γεννάς με καισαρική δεν είναι ο εύκολος δρόμος. Το ξέρω ότι αυτό πιστεύουν, γιατί μου το είπαν κατάμουτρα πριν και μετά τη γέννηση του γιου μου. Ο τοκετός με καισαρική όμως, απέχει πολύ από το εύκολο και η ανάρρωσή μου ήταν νομίζω μία από τις πιο επώδυνες εμπειρίες της ζωή μου, σωματικά και ψυχολογικά.

Αρχικά, την καισαρική δεν την επέλεξα. Ήταν μονόδρομος για ιατρικούς λόγους. Είναι σημαντικό για τις μαμάδες που γεννούν με καισαρική να το θυμούνται αυτό. Γιατί όταν πονάς στην ανάρρωση -και συγγνώμη εάν αυτό σε τρομάζει, αλλά ναι, θα υπάρχει πόνος - πρέπει να ξέρεις ότι είσαι πολεμιστής.

Κατά τη διάρκεια της εγχείρησης, δεν ένιωσα τίποτα χάρη στην επισκληρίδιο. Ήμουν όμως εκεί και μπορούσα να συμμετέχω στη γέννα όσο μου το επέτρεπε η όλη διαδικασία. Κράτησα τον γιο μου αμέσως στην αγκαλιά μου και θήλαζα ενώ οι γιατροί έβαζαν και πάλι τα όργανά μου στη θέση τους.

Περίπου τριάντα λεπτά αργότερα, άρχισα να νιώθω περίεργα. "Είναι η αναισθησία" κάποιος μου είπε. Λογικό, σκέφτηκα. Είχα ένα παρόμοιο συναίσθημα σε προηγούμενη επέμβαση, οπότε δεν εξεπλάγην.

Μόνο που αισθανόμουν χειρότερα, όταν με μετέφεραν στο δωμάτιο ανάρρωσης. Έκανα εμετό. Προφανώς δεν μπορείς να φας ή να πιεις κάτι 12 ώρες πριν την εγχείριση, οπότε το άδειο μου στομάχη έβγαλε ό,τι είχε: χολή. Ο λαιμός μου έκαιγε και πονούσα πολύ.

^{Πηγή φωτογραφίας: Instagram @jessica_vi_photography}

Πολύ γρήγορα άρχισα να ζαλίζομαι. Μετα βίας προσπαθούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Ζύγιζαν και έκαναν μπάνιο τον νεογέννητο γιο μου και ήθελα να ήμουν παρούσα. Στο μεταξύ μου έφεραν τις εξετάσεις τους, όμως εγώ ένιωθα τόσο αδύναμη για να τον κρατήσω.

Μία νοσοκόμα τον κρατούσε στο στήθος μου, ενώ μία άλλη είχε μία σακούλα στο στόμα μου για να μπορέσω να κάνω εμετό. Παραδίπλα, μία ακόμα νοσοκόμα μου έβαλε μία μάσκα οξυγόνου.

Τελικά και εγώ και ο γιος μου, θεωρούμασταν υγιείς και σταθεροί για να πάμε στο δωμάτιο. Τις επόμενες ώρες έτρεμα και ένιωθα άρρωστη. Δίπλα μου ήταν πότε ο άντρας μου και πότε μία νοσοκόμα που έφερνε το μωρό για να το θηλάσω.

Εκείνο το απόγευμα κι ενώ η οικογένειά μου είχε μαζευτεί γύρω μου για να δει για πρώτη φορά το νέο μέλος, εγώ ένιωθα αδύναμη και ζαλισμένη. Καθόμουν στο κρεβάτι και ένιωθα την επίδραση από το δεύτερο από τα τέσσερα φάρμακα που πήρα για να σταματήσει η ναυτία.

Όταν η ναυτία σταμάτησε κοντά στα μεσάνυχτα, ένιωθα υπέροχα. Αρνήθηκα να πάρω παυσίπονα γιατί δεν πονούσα καθόλου. Όταν οι νοσοκόμες μου ζήτησαν να σηκωθώ από το κρεβάτι και να περπατήσω, σηκώθηκα και περπάτησα μέχρι το μπάνιο και μέσα στο δωμάτιο.

"Απόλαυσέ το τώρα" μου είπε μία από αυτές. "Η επίδραση της επισκληριδίου δεν έχει περάσει ακόμα, αλλά θα γίνει σύντομα"

Είχε απόλυτο δίκιο. Μερικές ώρες αργότερα ξύπνησα από τον πόνο. Ένιωθα ότι κάποιος με είχε ανοίξει στην κοιλιά και πράγματι αυτό είχε γίνει. Και όχι μόνο αυτό. Ένιωθα σαν να έριχνε οινόπνευμα στην πληγή, μία γενναία ποσότητα. Με την παραμικρή κίνηση ένιωθα ότι η τομή άνοιγε. Ήμουν τόσο σίγουρη που ζήτησα και από τη νοσοκόμα να το ελέγξει.

^{Πηγή φωτογραφίας: Instagram @doula_kimberley}

Τρεις μέρες μετά τη γέννηση του γιου μου, πήρα εξιτήριο έχοντας έναν επίδεσμο τυλιγμένο στην κοιλιά για να στηρίζει τους κομμένους μύες. Η τομή έμοιαζε με αυτές που βλέπουμε στις ταινίες τρόμου. Μάλιστα μολύνθηκε και ήταν πρησμένη και ερεθισμένη.

Στο σπίτι, το περπάτημα δεν ήταν εύκολο. Κάθε μου κίνηση, έκανε όλο μου το σώμα να πονάει. Καθόμουν στον καναπέ και ο σύζυγός μου και οι γονείς μου, μου έφερναν φαγητό και τον γιο μου για να τον θηλάσω. Μετα βίας πήγαινα στο μπάνιο και το κρεβάτι, προσπαθώντας να κάνω όσο το δυνατόν λιγότερες κινήσεις.

Θυμάμαι ρώτησα μία φίλη που είχε γεννήσει με καισαρική, πότε ο πόνος αρχίζει να υποχωρεί. Γιατί εμένα μου φαινόταν ατέλειωτος...πραγματικά. Κοιτώντας πίσω, όταν ήμουν σίγουρα ότι επιτέλους ένιωθα καλύτερα, στις δέκα μέρες έφτασε στο αποκορύφωμά του. Μου υποσχέθηκε ότι θα περάσει. Θυμήθηκα ότι είχα πάει μαζί της στο πάρκο μαζί με το μωρό της που ήταν τότε μόλις λίγων εβδομάδων και δεν πονούσε. Αυτό μου έδωσε λίγη ελπίδα.

Αυτό είναι το ζήτημα. Όταν βιώνεις κάτι για πρώτη φορά και δεν έχεις καθόλου προσωπική εμπειρία, νιώθεις ότι δεν τελειώνει ποτέ.

Τελικά, κάποια στιγμή όντως άρχισα να πονάω λιγότερο. Μπορούσα να κινηθώ με μεγαλύτερη ευκολία και δεν χρειαζόταν σε κάθε μου κίνηση να κρατάω την τομή. Η τομή μου άρχισε να κλείνει και τα ράμματα έπεσαν.

Θα έλεγα οτι ήμουν και πάλι "φυσιολογική" μετά από μερικές εβδομάδες, όμως όπως κάθε νέα μητέρα, το "φυσιολογικό" παίρνει άλλη διάσταση μετά τον τοκετό. Ήμουν μία νέα εκδοχή του εαυτού μου, αλλά τουλάχιστον χωρίς πόνο."

^{Πηγή: babycenter.com}