Ο αθλητισμός είναι χαρά, κοινωνικοποίηση, ομαδικότητα και όχι πεδίο μάχης

Η τραγωδία της Χαλκίδας, με τη δολοφονία του 20χρονου Μάριου μετά από οπαδική συμπλοκή, μας θυμίζει κάτι που πολλές φορές ξεχνάμε ως γονείς: η αγάπη για μια ομάδα δεν πρέπει ποτέ να μετατραπεί σε μίσος για τους άλλους. Το μήνυμα που έστειλε ο Ηλίας Κυριακίδης μετά τη νίκη της ΑΕΚ στο Παγκρήτιο έγινε αμέσως σημείο αναφοράς για γονείς που μεγαλώνουν παιδιά μέσα στον κόσμο του αθλητισμού.

«Είδα πάρα πολλά νεαρά ζευγάρια που είχαν μαζί τους... από μωρά εώς πολύ μικρά μικρά παιδιά του δημοτικού και σκεπτόμενος μετά το τραγικό γεγονός της δολοφονίας του Μάριου, [...] για τη ζωή και το θάνατο... Τα παιδιά μεγαλώνοντας θα πρέπει να έχουν να έχουν μεγαλύτερη αγάπη για την ίδια την ζωή. Nα σκέφτονται πως η ομάδα που αγαπούν δεν σημαίνει ταυτόχρονα πως πρέπει να μισούν κάποια άλλη ομάδα. [...]Να ερωτεύονται, να μεγαλώνουν σωστά, να βρίσκονται μαζί, με όσα τους χωρίζουν για τις κοινωνικές ανισότητες και εκεί να βρίσκονται μαζί και όχι απέναντι».

Δείτε το σχετικό στιγμιότυπο από 00.25 έως 00.54

«Να έχουν μεγαλύτερη αγάπη για την ίδια τη ζωή», είπε, και αμέσως όλοι οι γονείς αναγνωρίσαμε το δικό μας καθημερινό άγχος. Πόσες φορές δεν έχουμε δει τα παιδιά μας να φοβούνται να φορέσουν την αγαπημένη τους φανέλα; Να κρατούν ένα μπρελόκ στο χέρι, προσπαθώντας να περάσουν απαρατήρητα; Να κρύβουν τα χρώματα που αγαπούν για να αποφύγουν φασαρίες στο δρόμο; Πόσο λυπηρό είναι να μην μπορούμε να αφήσουμε το παιδί μας να πάει στο γήπεδο, επειδή φοβόμαστε για τη ζωή του;

Ότι η ομάδα που αγαπούν πρέπει να τους φέρνει χαρά και όχι φόβο. Ο αθλητισμός είναι χαρά, κοινωνικοποίηση, ομαδικότητα και όχι πεδίο μάχης.

Στη δική μου περίπτωση, από τότε που η κόρη μου πήγαινε στην Τετάρτη δημοτικού και έχοντας άγνοια ότι στα σχολεία ακόμη και τα μικρά παιδιά βρίζουν και συμπεριφέρονται άσχημα στους συμμαθητές τους για μια φανέλα, αγόρασα στην κόρη μου ένα σετ φόρμες με ένα στρασένιο τριφύλλι - φόρμα της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Το μεσημέρι, γυρνώντας από το σχολείο, μου είπε πως μερικά αγόρια την έβριζαν για την ομάδα της. Ποτέ δεν το κατάλαβα. Τη φόρμα δεν την φόρεσε ούτε για να προκαλέσει, ούτε για να δείξει κάτι. Τη φόρεσε όπως θα φορούσε οποιοδήποτε άλλο ρούχο, με οποιοδήποτε σχέδιο, με όποιο brand κι αν ήταν.

Βίντεο της ΕΛ.ΑΣ. κατά του bullying με τον Δημήτρη Διαμαντίδη

Αργότερα, μεγαλώνοντας το παιδί μου και βλέποντας τη βία χρόνο με τον χρόνο να αυξάνεται στα σχολεία -στο δημοτικό, στο γυμνάσιο και τώρα στο λύκειο- της απαγόρευσα να φορά στο σχολείο οτιδήποτε σχετικό με την ομάδα της. Ούτε φανέλες, ούτε μπρελόκ, ούτε τίποτα. Η ίδια δεν μπορεί ακόμη να καταλάβει τον λόγο που το έχω κάνει. Δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο, όπως τον αντιλαμβάνομαι εγώ, γι' αυτό και δεν μπορώ να κρύψω τον φόβο μου. Κάθε φορά που ακούω στις ειδήσεις για ένα οπαδικό επεισόδιο, συνειδητοποιώ ότι καλώς το έχω απαγορεύσει. Δεν ξέρω με τι κέφια θα ξυπνήσουν τα παιδιά που υποστηρίζουν μια άλλη ομάδα και πώς θα συμπεριφερθούν, όχι μόνο στο δικό μου παιδί αλλά και σε οποιοδήποτε παιδί τολμήσει να πει ότι υποστηρίζει κάτι διαφορετικό από εκείνο που υποστηρίζουν οι ίδιοι.

Και εδώ μπαίνει η δική μας ευθύνη ως γονείς.

Πρέπει να μεγαλώνουμε παιδιά που αγαπούν την ομάδα τους με πάθος, αλλά που δεν μαθαίνουν να μισούν την ομάδα των άλλων. Να ξέρουν ότι η αγάπη για μια φανέλα δεν σημαίνει μίσος για έναν συνομήλικό τους που φοράει διαφορετικά χρώματα. Πρέπει να τους διδάσκουμε την ενσυναίσθηση, την υπομονή και τη δυνατότητα να επικοινωνούν με σεβασμό και με τους φίλους και τους αντιπάλους τους.

Αλλά η ευθύνη δεν είναι μόνο δική μας. Τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν ότι η συμπεριφορά τους έχει συνέπειες, ότι ο φανατισμός δεν είναι δύναμη, αλλά επικίνδυνη συνήθεια. Ότι η ομάδα που αγαπούν πρέπει να τους φέρνει χαρά και όχι φόβο. Ο αθλητισμός είναι χαρά, κοινωνικοποίηση, ομαδικότητα και όχι πεδίο μάχης.

Πώς αλλάζουμε τα πράγματα; Με καθημερινό παράδειγμα. Με συζήτηση στο σπίτι για την αξία της ζωής, για την ανάγκη να σέβονται τους άλλους, για το ότι η αληθινή δύναμη ενός οπαδού δεν μετριέται σε φωνές ή σε καυγάδες, αλλά σε ήθος και καλή διάθεση. Με το να τα αφήνουμε να απολαμβάνουν το παιχνίδι στο γήπεδο χωρίς φόβο, να φωνάζουν, να γελούν, να πανηγυρίζουν με ασφάλεια.

Το μήνυμα του Κυριακίδη δεν είναι ένα απλό μήνυμα μετά από έναν αγώνα. Είναι μια πρόσκληση σε κάθε γονιό να κοιτάξει τα παιδιά του στα μάτια και να τους μάθει να αγαπούν χωρίς να μισούν. Να ερωτεύονται, να γελούν, να ζουν με ασφάλεια και με σεβασμό. Γιατί τελικά, η μεγαλύτερη νίκη δεν είναι τα γκολ ή ένα καλάθι στο γήπεδο. Είναι η ζωή και η ασφάλεια των παιδιών μας.