Νεογνική Θνησιμότητα: Πώς να αντιμετωπίσουμε αυτή τη δύσκολη κατάσταση!

Δεν έχει φανταστεί όμως ποτέ πως υπάρχουν και περιπτώσεις που το πολυπόθητο μωράκι της μπορεί να μην τα καταφέρει να μείνει στη ζωή και ας ζούμε σε μία σύγχρονη εποχή που η ιατρική έχει κάνει θαύματα...

Είναι γεγονός λοιπόν ότι κανείς δεν μπορεί να προετοιμάσει αυτή τη μανούλα, ούτε ακόμη και η ίδια να αποδεχτεί ότι υπάρχει η πιθανότητα αυτή. Όσο και αν περνάνε σκέψεις από το μυαλό να κάνει ένα γερό μωρό, η πιθανότητα αυτή εξακολουθεί και παραμένει μακριά...

Είναι μία περίπτωση που χαρακτηριστικό έχει την δύσκολη αποδοχή και την αδικία: "Μα πως είναι δυνατόν, τόσο μικρό, τι έφταιξε και του στερήθηκε η ζωούλα του;" Ένας λόγος που το κάνει ακόμα περισσότερο τραγικό είναι ότι το μωρό συμβολίζει μέσα από το γέννηση, την αρχή της ζωής και όχι το τέλος της!

Πως μπορεί να βοηθηθεί αυτή η μανούλα και ο παραλίγο πατέρας βέβαια, που συνήθως τον ξεχνάμε απ' έξω!
Χρειάζεται χρόνος για να μπορέσει ο γονιός που χάνει το παιδί του να θρηνήσει και να βιώσει την απώλεια. Όταν το μωράκι χάνεται αμέσως μετά τη γέννα ή τους πρώτους 1-3 μήνες, πολλοί είναι αυτοί που λένε: "Δεν πρόλαβες να το ζήσεις και να το αγαπήσεις, ...μην στενοχωριέσαι θα κάνεις άλλο!" Λόγια παρηγοριάς που το πιο πιθανό είναι όμως στο γονιό που θρηνεί να τον εκνευρίσουν, να τον θυμώσουν και να αισθανθεί ότι δεν τον καταλαβαίνουν στο τι περνάει.

Πράγματι είναι μία κατάσταση που είναι δύσκολο να την νιώσει κάποιος... Παρόλα αυτά, υπάρχει το αισιόδοξο μήνυμα ότι η ζωή μπορεί να προέλθει ξανά από αυτούς τους δύο ανθρώπους, που όσο και αν τους φέρθηκε σκληρά η μοίρα, μπορούν να τεκνοποιήσουν ξανά.

Ένα ακόμη θέμα που απασχολεί και τον οικογενειακό περίγυρο αλλά και εμάς του ειδικούς που γνωρίζουμε ότι τα στάδια του πένθους περιλαμβάνουν τις ενοχές και τις αυτοκατηγορίες για την απώλεια, είναι όταν αυτή η μητέρα αλλά και ο πατέρας πιο σπάνια όμως, μπαίνουν στη διαδικασία και κατηγορούν τον εαυτό τους για την συμφορά αυτή. Νιώθουν υπεύθυνοι γιατί δεν το φρόντισαν καλά, γιατί δεν του παρείχαν ότι θα μπορούσαν, γιατί δεν το προστάτεψαν από τον θάνατο!

Επίσης, παίρνει άσχημη τροπή η ενοχοποίηση του γονιού όταν γίνεται τόσο έντονη που φτάνει στο σημείο να νιώθει ότι ο Θεός τον τιμώρησε επειδή δεν ήταν καλός άνθρωπος, επειδή έκανε κακές σκέψεις και γενικότερα ότι εκείνος προκάλεσε τον θάνατο του μικρού του. Σε άλλες περιπτώσεις, ο γονιός βυθίζεται τόσο πολύ στο πένθος του που χάνει την επαφή με την πραγματικότητα, ζει στον δικό του κόσμο, ίσως προτιμά να φύγει και ο ίδιος από τη ζωή. Καλό είναι τότε η οικογένεια να αναζητήσει την βοήθεια ειδικού και σύντομα...

Μαρίνα Μόσχα
Ψυχοθεραπεύτρια, Συνεργάτης του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας του Θάνου Ασκητή

Κάντε τις ερωτήσεις σας στην Ψυχοθεραπεύτρια της σελίδας μας εδώ!