Ένα κείμενο από μαμά για μαμάδες: «Πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό»!

Με τις ανησυχίες μου, με το άγχος μου, με την υπέρ προστατευτικότητά μου, με την τρέλα μου. Πριν έρθω στο γραφείο πέρασα και άφησα την μικρή μου Νικόλ στο προνήπιο. Ξεκίνησαν σήμερα! Δεν είναι η πρώτη της φορά όμως που πάει σχολείο, κάθε άλλο. Την άφησα στον βρεφονηπιακό σταθμό όταν ήταν μόλις 1,5 έτους. Την θυμάμαι εκείνη την ημέρα σαν να ήταν σήμερα.

Ξημέρωσε και της έδωσα το γάλα της. Μέρες πριν κάναμε ολόκληρες συζητήσεις για το «σχολείο»! «Αγάπη μου θα σου αρέσει, θα έχει παιδάκια, θα έχεις παρέα, θα παίζετε, θα διαβάζετε παραμύθια όπως κάνουμε και στο σπίτι. Θα περνάς πιο όμορφα, θα σου αρέσει», της έλεγα. Δεν έδειχνε όμως να καταλαβαίνει και πολλά. Συμφωνούσε μαζί μου παρόλο που δεν πήγαινε το μυαλό της πως η μαμά δεν θα είναι όντως εκεί!

Φορέσαμε τα «καλά μας», φτιάξαμε τα κοτσιδάκια μας και φόρεσε την τσαντούλα της. Ακόμη και τώρα που σας τα γράφω όλα αυτά βουρκώνω και μόνο στην σκέψη. Τότε όμως τίποτε. Κανένα δάκρυ. Μέχρι την στιγμή που έφτασα έξω από την τάξη της. Χτύπησα την πόρτα και χαιρετήσαμε τις δασκάλες της. «Γεια σας, ήρθαμε» είπα. Η τάξη είχε περίπου άλλα 10-12 παιδάκια στην ίδια ηλικία. «Αφήστε την και ελάτε να την πάρετε 3.30 όπως συμφωνήσαμε. Θα κοιμάται εδώ σωστά»; «Ναι ναι σωστά, έχω και την πιπίλα της στην τσάντα».

Χαιρετάω και πάω να δώσω ένα τελευταίο φιλί στην Νικόλ. «Μαμά;» μου είπε ενώ σηκώθηκα για να φύγω. «Αγάπη μου θα έρθω να σε πάρω μετά». Με άρπαξε από τον λαιμό και μου είπε «όχι»!

Αυτό ήταν. Τι έκανα; Πού άφηνα το παιδί μου; Μήπως τελικά ήταν πολύ νωρίς για να την βάλω σε παιδικό σταθμό; Τι θα σκέφτεται; Ότι την παρατάω και φεύγω; Τα μάτια μου βούρκωσαν ενώ με είχε από τον λαιμό αγκαλιασμένη σφιχτά. Έτοιμη να κλάψω μπροστά στο παιδί. Με κινήσεις γρήγορες, η Βίκυ η μια δασκάλα, πήρε την Νικόλ από τα χέρια μου και η Γεωργία, η υπεύθυνη του τμήματος έμεινε μαζί μου. Αμέσως η μικρή έβαλε τα κλάματα καθώς έκλεινε η πόρτα. Εγώ έξω από την πόρτα φανερά συγκινημένη και το μωρό μου μέσα να κλαίει.

«Σας παρακαλώ», μου είπε η δασκάλα της. «Μην κάνετε έτσι. Μόνο κακό κάνετε στο παιδί, να σας βλέπει βουρκωμένη», και συνέχισε, «Το παιδί καταλαβαίνει τι νιώθετε. Αν εσείς είστε ψύχραιμη και ήρεμη θα είναι και το παιδί σας για αυτό μην έχετε καμιά αμφιβολία». Είχε δίκιο! Πού πήγε η λογική μου; Προσπάθησα να συμμαζέψω τα μυαλά μου, την ευχαρίστησα που με καθησύχασε και έφυγα. Μέχρι να πάει το ρολόι στις 3 είχα τρελό άγχος. Μήπως έκλαιγε όλη την ώρα; Να έφαγε; Να κοιμήθηκε; Πώς να της φέρονται άραγε;

Παρόλο που προσπαθούσα να φερθώ με λογική δεν μπορούσα. 3.30 ήμουν έξω από την τάξη. Πλήρη ησυχία. Με ανακούφισε το γεγονός που δεν άκουγα κλάμα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα. «Έλα Νικόλ μου ήρθε η μαμά» της φώναξε η δασκάλα της. Η μικρή έτρεξε σφαίρα στην αγκαλιά μου. «Παιδί μου» έλεγα καθώς την φιλούσα. Την κράταγα τόσο σφιχτά σαν να είχα μέρες να την δω!

Πριν φύγουμε για το σπίτι ρώτησα την δασκάλα αν ήταν όλα καλά και πως πήγε. Αν και περίμενα να μου πει ότι η πρώτη μέρα ήταν δύσκολη και ότι δεν κοιμήθηκε και δεν έφαγε, άκουσα τα εντελώς αντίθετα.«Η μικρή σας ηρέμησε μέσα στο δεκάλεπτο. Έφαγε όλο της το φαγητό και κοιμήθηκε 2 γεμάτες ώρες. Είναι εκπληκτική»!

«Τι; Το δικό μου το παιδί τα έκανε όλα αυτά; Μα έκλεγε σπαρακτικά και δεν ήθελε να με αποχωριστεί», σκέφτηκα. Τελικά τζάμπα αγχωνόμουν. Η προσαρμογή όπως φάνηκε και τις επόμενες ημέρες ήταν για εμένα και όχι για την μικρή νεράιδα. Αυτή περνούσε μια χαρά με τους νέους της φίλους και τις δασκάλες της. Κριμα για μένα που καθόμουν στο σπίτι εκείνη την εποχή και σκεφτόμουν, τι θα έκανα αν είχα την μικρή στο σπίτι.

Πάει πέρασε όμως αυτό. Δείτε με τώρα; Ούτε άγχος ούτε τίποτε, τόσο εγώ όσο και η Νικόλ. 4 χρόνια στον ίδιο σταθμό συνήθισε. Μόνο δασκάλες αλλάζει καθώς οι παρέες της είναι οι ίδιες. Μάλιστα περίμενε πώς και πώς να πάει σχολείο σήμερα για να δει την Εριφύλη, την Στελλίνα, τον Παύλο, την Ιωάννα, τον Γιώργο και τον Βασίλη. Άλλωστε έχουν τόσα πολλά να πουν για το πώς πέρασε ο καθένας τους στις διακοπές!

Για αυτό μανούλες που αποχωριστήκατε για πρώτη φορά τα μονάκριβά σας σήμερα, μην αγχώνεστε. Είναι σε καλά χέρια, περνούν καλά και μαθαίνουν νέα πράγματα. Θα κάνουν όμορφες φιλίες και θα σας λένε πως περνάνε κάθε φορά που θα έρχονται στο σπίτι. Και να θυμάστε για αυτά είναι εμπειρία, για εσάς είναι «προσαρμογή»!

Να έχετε όλοι μια όμορφη μέρα και καλή βρεφονηπιακή χρονιά!