Νέα ζωή στη Φουρνά: Πώς μία εκπαιδευτικός και η κοινότητα αναγεννούν τα χωριά της Ελλάδας

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών, τιμούμε όλους όσοι καθημερινά δίνουν ψυχή και γνώση στα παιδιά, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση του μέλλοντος. Η Παναγιώτα Διαμαντή, εκπαιδευτικός και Πρόεδρος της ΑΜΚΕ «Νέα Ζωή στο Χωριό», μιλάει για την πρωτοβουλία που ανέλαβε μαζί με τον ιερέα του χωριού, πατέρα Κωνσταντίνο, για να ξαναζωντανέψουν τη Φουρνά Ευρυτανίας, διατηρώντας σε λειτουργία το σχολείο και ενισχύοντας την τοπική κοινότητα. Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξή της.

15 χαρακτηριστικά των καλών εκπαιδευτικών

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πάρετε την πρωτοβουλία να «δώσετε πνοή» στη Φουρνά;

Όταν βρέθηκα στη Φουρνά, είδα ένα πανέμορφο χωριό μέσα στο ελατοδάσος, ασφαλέστατο μα σχεδόν ερημωμένο με δυο παιδιά στο Δημοτικό και ένα Νηπιαγωγείο που πέρυσι τον Σεπτέμβριο του 2024 έκλεισε μια για πάντα λόγω έλλειψης μαθητών. Δεν μου έφτανε μόνο να διδάξω γλώσσα και μαθηματικά στα δύο παιδιά και να κλείσω τα μάτια στην «απειλή» κλεισίματος και του Δημοτικού σχολείου το οποίο φέτος θα είχε μόνο ένα παιδί. Με πονούσε η σκέψη ότι αυτό το παιδί δεν θα είχε έναν συμμαθητή να παίξει, κι ίσως στο μέλλον να χρειαζόταν να ταξιδεύει χιλιόμετρα για να πάει σχολείο. Εμείς οι δάσκαλοι είμαστε παιδαγωγοί , ο ρόλος μας δεν είναι μόνο εκπαιδευτικός είναι και κοινωνικός.

Δεν μπορούσα να μείνω θεατής. Ένιωθα ότι αν δεν προσπαθούσαμε εμείς οι ίδιοι για τον τόπο, κανείς άλλος δεν θα το έκανε. Τότε ήταν που μαζί με τον πατέρα Κωνσταντίνο, τον ιερέα της Φουρνάς, ενώσαμε τις δυνάμεις μας και γεννήθηκε η πρωτοβουλία «Νέα Ζωή στο Χωριό». Από αγάπη, αγωνία αλλά και πίστη πως το χωριό μπορεί να ξαναζήσει.

Σήμερα, μπορούμε να πούμε πως αυτό το όνειρο δεν έμεινε στα χαρτιά: ήδη έξι οικογένειες έχουν εγκατασταθεί μόνιμα στη Φουρνά, η οποία ξαναβρίσκει σιγά σιγά τη φωνή της, ενώ άνοιξαν δύο νέες επιχειρήσεις, ύστερα από δέκα χρόνια κι αυτό μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε με ακόμα μεγαλύτερο πάθος!

Φύλλα εργασίας για παιδιά με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών

Πώς ήταν η πρώτη σας μέρα στο σχολείο με τόσο λίγα παιδιά;

Την πρώτη μέρα που μπήκα στην τάξη , η σιωπή ήταν πιο δυνατή από τις φωνές. Περίμενα να ακούσω το γνώριμο βουητό, τα γέλια, τα ψιθυρίσματα… κι όμως, αντί για αυτό, βρέθηκα μπροστά σε ελάχιστα παιδικά βλέμματα. Στην αρχή με συγκίνησε η καθαρότητα και η αθωότητά τους, αλλά λίγο αργότερα με κατέκλυσε μια θλίψη: «Πού είναι οι υπόλοιποι; Γιατί τόσο άδεια θρανία;».

Ήταν σαν να άκουγα το χωριό να μου μιλάει μέσα από αυτά τα κενά καθίσματα. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα βαθιά πως δεν αρκεί μόνο να διδάσκεις γράμματα∙ πρέπει να δώσεις και ελπίδα. Κι αυτή η αίσθηση, της ευθύνης απέναντι στα παιδιά αλλά και απέναντι στον τόπο, έγινε η σπίθα για να ξεκινήσει η προσπάθεια της «Νέας Ζωής στο Χωριό».

Τι σας έδωσε τη δύναμη να συνεχίσετε όταν φαινόταν δύσκολο;

Υπήρχαν στιγμές που όλα έμοιαζαν δύσκολα∙ λίγοι άνθρωποι, μα πολλά εμπόδια, και τόσες ιδέες που… πώς να προλάβεις να τις χωρέσεις στις ελάχιστες ελεύθερές μας ώρες; Αυτό που μας έδινε όμως τη δύναμη να συνεχίσουμε ήταν η πίστη στον Θεό, ότι κάνουμε κάτι καλό, κάτι αγνό, τα παιδιά που μας θύμιζαν καθημερινά γιατί παλεύουμε, ο πατέρας Κωνσταντίνος που στέκεται πάντοτε συνοδοιπόρος, αλλά και η στήριξη του κόσμου απ’ όλη την Ελλάδα.

Υπήρχαν άνθρωποι που μας τηλεφωνούσαν απλώς για να μας πουν έναν καλό λόγο, άλλοι που έστελναν είδη για να ενισχύσουν τις οικογένειες , κι άλλοι που κατέθεταν χρήματα στον λογαριασμό της «Νέας Ζωής στο Χωριό» για να μπορέσουμε να προσφέρουμε περισσότερα στα παιδιά και στην κοινωνία. Αυτή η αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι όλη η Ελλάδα αγκαλιάζει το χωριό, μας κράτησε όρθιους.

Κι όταν βλέπαμε τις περσινές φωτογραφίες με τα λίγα παιδιά και τις συγκρίναμε με τις φετινές, με τόσα περισσότερα παιδικά χαμόγελα, τότε παίρναμε δύναμη. Οι φωνές των παιδιών στον δρόμο που έσπαγαν τη σιωπή, οι λάμπες που άναβαν ξανά στα σπίτια, τα τζάκια που κάπνιζαν εκεί που υπήρχε ερημιά… όλα αυτά ήταν το μεγαλύτερο δώρο και η πιο τρανή απόδειξη ότι αξίζει να συνεχίσουμε.

Λογαριασμοί εκπαιδευτικών που αξίζει να ακολουθείτε στο Instagram

Πότε και πώς ξεκίνησε η δράση «Νέα Ζωή στο Χωριό» και ποιο ήταν το πρώτο βήμα;

Η «Νέα Ζωή στο Χωριό» ξεκίνησε πέρυσι, τον Σεπτέμβριο του 2024, όταν το Νηπιαγωγείο έκλεισε λόγω έλλειψης μαθητών και στο Δημοτικό φοιτούσαν μόνο δύο μαθητές, ενώ φέτος θα έμενε μόνο ένα παιδί, οπότε και το σχολείο αυτό κινδύνευε με οριστικό κλείσιμο. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Κλείσιμο του Γυμνασίου αλλά και των Λυκειακών τάξεων σε λίγα χρόνια. Γιατί όταν ένα σχολείο κλείνει, κλείνει όλο το χωριό. Έτσι νιώθαμε ότι αν δεν κάνουμε κάτι, το χωριό θα σβήσει.

Το πρώτο βήμα έγινε μαζί με τον πατέρα Κωνσταντίνο, τον ιερέα της Φουρνάς. Συζητήσαμε για τα κίνητρα που χρειάζονται έτσι ώστε να αποφασίσει μια οικογένεια να μετοικήσει στο χωριό και καταλήξαμε πρωτίστως στη στέγαση και την επαγγελματική αποκατάσταση. Βρήκαμε έτσι ένα σπίτι, μαζευτήκαμε κάποιοι χορηγοί που επιθυμούσαμε να συνδράμουμε οικονομικά ώστε να καλυφθεί το ενοίκιο της οικογένειας για τους πρώτους 3-6 μήνες και κάποια έξοδα και εξασφαλίσαμε μια θέση εργασίας στον Δασικό Συνεταιρισμό Ξυλείας της περιοχής.

Έκανα τότε μια ανάρτηση-κάλεσμα στα social media σε μία ομάδα γυναικών, καλώντας οικογένειες από όλη την Ελλάδα να έρθουν να ζήσουν στη Φουρνά και τότε έγινε το θαύμα! Άρχισαν να μας τηλεφωνούν οικογένειες που ενδιαφέρονται καταρτίζοντας μια λίστα με 100 οικογένειες στην αναμονή! Ενώ καλούσαν επίσης άνθρωποι για να υποστηρίξουν την προσπάθειά μας. Άλλοι πρόσφεραν τρόφιμα και είδη, άλλοι κατέθεταν χρήματα, κι άλλοι έλεγαν απλώς έναν καλό λόγο που μας έδινε κουράγιο. Έτσι γεννήθηκε η «Νέα Ζωή στο Χωριό»∙ από πίστη, αγάπη και τη δύναμη της αλληλεγγύης και της προσφοράς ανάμεσα στους ανθρώπους.

Εννέα χαρακτηριστικά ενός καλού δασκάλου

Από τότε μέχρι σήμερα, τι βλέπετε να έχει αλλάξει στο χωριό και στο σχολείο;

Μα τίποτα δεν έμεινε το ίδιο! Θυμόμαστε το χωριό βουβό, με κλειστά σπίτια και μια πλατεία άδεια. Σήμερα είναι άλλος τόπος! Μαγαζιά άνοιξαν ξανά μετά από 10 χρόνια, στην εκκλησία ακούγονται παιδικές φωνές, έγιναν γάμοι και βαφτίσια, και η πλατεία ζωντάνεψε με παιχνίδια και γέλια! Στο σχολείο η εικόνα είναι συγκλονιστική: από τα δύο παιδιά που έμεναν πέρυσι, φτάσαμε να χωριζόμαστε σε ομάδες και να παίζουμε όλοι μαζί∙ κάτι που τότε έμοιαζε αδιανόητο. Τα παιδιά κάνουν για πρώτη φορά αγγλικά, χάρη στα διαδικτυακά μαθήματα που μας προσφέρουν δωρεάν κέντρα ξένων γλωσσών από την Αθήνα. Έχουν μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας Γυμνασίου και Λυκείου, προετοιμασίας πανελληνίων, αθλητικές δραστηριότητες. Πράγματα απλά, αλλά πολύτιμα, που δίνουν στα παιδιά μας τα ίδια δικαιώματα με εκείνα της πόλης.

Και το πιο δυνατό απ’ όλα; Η αλλαγή στην ψυχή του χωριού. Εκεί που περπατούσες και άκουγες μόνο τον αέρα, τώρα ακούς παιδικές φωνές και κουβέντες. Η φωνή μας ακούγεται πια, δυνατά. Και μαζί με αυτήν, ξαναβρίσκουμε την πίστη και την ελπίδα ότι η ύπαιθρος μπορεί και της αξίζει να έχει ζωή και μέλλον.

Ήταν εύκολο να πείσετε οικογένειες να αφήσουν την πόλη και να επιστρέψουν στην ύπαιθρο;

Στην πραγματικότητα, δεν χρειάστηκε να πείσουμε τις οικογένειες· ήταν ήδη αποφασισμένες! Η ζωή στην πόλη τους είχε κουράσει, τους είχε εξωθήσει να θέλουν να φύγουν από τους γρήγορους ρυθμούς, την κακή ποιότητα ζωής, την έλλειψη χρόνου, τον φόβο για τα παιδιά, την αίσθηση ανασφάλειας, τα πολύ υψηλά ενοίκια, τους χαμηλούς μισθούς και γενικότερα το γεγονός ότι η οικογένεια πια δεν βρισκόταν στο επίκεντρο της ζωής τους.

Η δική μας δουλειά ήταν στην ουσία το αντίθετο: να τους προετοιμάσουμε για τη ζωή στο χωριό. Να τους εξηγήσουμε ότι στο χωριό η ζωή είναι απαιτητική, ότι χρειάζεται να ξέρεις να κάνεις πολλές διαφορετικές δουλειές, να είσαι προσεκτικός και να οργανώνεις τη ζωή σου με διαφορετικό τρόπο, για να μπορέσεις να ζήσεις και να ευημερήσεις. Κι όμως, παρά τις δυσκολίες που τους περιγράφαμε, η επιθυμία τους να επιστρέψουν ήταν τόσο δυνατή που κάθε μας κουβέντα γινόταν ενίσχυση της απόφασής τους.

«Αγαπητοί γονείς, καμιά φορά σας μισώ...»

Τι σας λένε οι οικογένειες και τα χωριά που συμμετέχουν στη δράση;

Οι οικογένειες που συμμετέχουν στη δράση είναι πάρα πολύ ευχαριστημένες και βλέπουμε καθημερινά τη ζωή τους να έχει αλλάξει τελείως. Πέρα από τα λόγια τους, παρατηρούμε ότι πραγματικά ανθίζουν! Η πρώτη οικογένεια στη Φουρνά άνοιξε το δικό της μαγαζί, ένα μικρό μεζεδοπωλείο - γλυκοπωλείο για κάθε ταξιδιώτη και κάθε χωριανό. Καταφέραμε να ανοίξουμε και μια δεύτερη επιχείρηση, έναν φούρνο, όπου εργάζονται οι δύο άλλες οικογένειες .

Στη Ζίτσα, στο επόμενο χωριό που υιοθετήσαμε, πριν καν ξεκινήσουμε το πρόγραμμα, οι άνθρωποι μάς υποδέχτηκαν με χαμόγελο και συγκίνηση: μας έσφιγγαν το χέρι, μας συγχαίρουν και μας ρωτούσαν αν θα εφαρμόσουμε και εκεί το πρόγραμμα, για να μην ερημώσει το χωριό τους. Η ανταπόκριση ήταν εντυπωσιακή, όχι μόνο από εκεί, αλλά και από τα υπόλοιπα χωριά, που μας καλούν σχεδόν καθημερινά και θέλουν να συμμετάσχουν, εκφράζοντας την αγωνία τους για την ερήμωση που βλέπουν να πλησιάζει.

Όλα αυτά μας δείχνουν ότι η προσπάθεια δεν είναι μόνο ουσιαστική, αλλά και βαθιά αναγκαία: δίνει ζωή, ελπίδα και προοπτική σε τόπους που κινδύνευαν να χαθούν, αλλά και σε οικογένειες που δεν μπορούν πλέον να διαβιώσουν στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Δώρα για το τέλος της χρονιάς: 8 προτάσεις που θα λατρέψει ο δάσκαλος

Τώρα που ετοιμάζεστε να «υιοθετήσετε» ένα ακόμη χωριό στην Ήπειρο, ποιο είναι το όραμά σας για αυτό;

Το όραμά μας για το νέο χωριό στην Ήπειρο, τη Ζίτσα, είναι να ξαναδώσουμε ζωή και προοπτική στον τόπο αυτό, όπως κάναμε και στη Φουρνά. Πρώτο μας μέλημα είναι να μετοικήσουν εκεί οικογένειες· θα ήταν χαρά μας φέτος να καταφέρουμε να εγκατασταθούν τουλάχιστον τέσσερις, ώστε να ενισχυθούν τα σχολεία και να μείνουν ανοιχτά. Μακάρι να δημιουργηθεί κάποια νέα επιχείρηση, να γίνουν έργα υποδομής και να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης για τους κατοίκους.

Φυσικά, κάθε φορά το όραμα για κάθε τόπο καθορίζεται σε στενή συνεργασία με τον τοπικό φορέα υποδοχής και υποστήριξης – τους ανθρώπους δηλαδή με τους οποίους συνεργαζόμαστε σε κάθε χωριό και που αποτελούν την καρδιά και την ψυχή του τόπου. Μαζί οργανώνουμε και θέτουμε σε εφαρμογή τη δράση, προγραμματίζουμε τα επόμενα βήματα και δουλεύουμε ώστε κάθε χωριό να αναγεννηθεί και να αποκτήσει ξανά ζωή και προοπτική σύμφωνα με όσα έχει ο τόπος.

Όταν το παιδί δε συμπαθεί τον νέο του δάσκαλο - Τι να κάνετε

Πώς επηρεάζει ένα παιδί το γεγονός ότι μεγαλώνει και φοιτά σε ένα σχολείο με λίγους συμμαθητές; Ποια είναι τα θετικά και τα αρνητικά;

Το να φοιτά ένα παιδί σε ένα σχολείο με λίγους συμμαθητές έχει τόσο θετικά όσο και αρνητικά. Αρχικά, όλα τα παιδιά πρέπει να ανταποκριθούν σε έναν τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής και διδασκαλίας , όπου όλοι βρίσκονται στην ίδια αίθουσα, μοιράζονται τον ίδιο εκπαιδευτικό, ακούνε τα μαθήματα όλων των συμμαθητών τους και πρέπει ταυτόχρονα να συγκεντρώνονται στη δική τους μελέτη. Λόγω της συνδιδασκαλίας, πολλές φορές ένα παιδί μπορεί να χρειαστεί να διδαχθεί τα μαθήματα της επόμενης τάξης – για παράδειγμα, τελειώνοντας τη Β΄ Δημοτικού να διδαχθεί τα μαθήματα της Τετάρτης Δημοτικού, αν εκείνη τη χρονιά διδάσκεται αυτός ο κύκλος, γεγονός που απαιτεί πολλή προσαρμογή και επιπλέον προσπάθεια, ιδιαίτερα εάν κάποιος μαθητής αντιμετωπίζει κάποιες δυσκολίες μάθησης. Επιπλέον, οι λίγοι συμμαθητές προσφέρουν και λίγες επιλογές κοινωνικοποίησης και ανάπτυξης κοινωνικών δεξιοτήτων , γεγονός που αντισταθμίζεται ωστόσο με την αμέριστη αγάπη και προσπάθεια όλων των εκπαιδευτικών που διδάσκουν σε τέτοιου είδους μικρά σχολεία και προσπαθούν να παρέχουν όσο το δυνατόν περισσότερα ερεθίσματα .

Ταυτόχρονα, όμως, η εμπειρία αυτή έχει πολλά θετικά. Μαθαίνουν να είναι πιο αυτόνομα και ανεξάρτητα, να σέβονται τους άλλους, να ακολουθούν οδηγίες και να προσέχουν στο μάθημα, γιατί ξέρουν ότι δεν υπάρχει κάποιος άλλος να τους καθοδηγήσει σε κάθε στιγμή. Μαθαίνουν να συνεργάζονται, να βοηθούν τους μικρότερους, να φροντίζουν ο ένας τον άλλον και να κάνουν όλοι μαζί παρέα, δημιουργώντας ένα δυνατό και βαθύ δίκτυο φιλίας και αλληλοϋποστήριξης.

Σκεφτείτε έναν δάσκαλο μέσα σε μία αίθουσα με 15 παιδιά όλων των τάξεων ταυτόχρονα. Παρά τις δυσκολίες, τα παιδιά αποκτούν δεξιότητες ζωής που δύσκολα θα έπαιρναν σε ένα μεγαλύτερο σχολείο: υπευθυνότητα, αυτοπειθαρχία και κοινωνικές ικανότητες, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσουν βαθύτερη αίσθηση κοινότητας.

Ποιες δεξιότητες ή αξίες θεωρείτε πιο σημαντικό να καλλιεργούνται στα παιδιά σήμερα;

Σήμερα, θεωρούμε ότι τα πιο σημαντικά που πρέπει να καλλιεργούνται στα παιδιά δεν είναι μόνο η γνώση, αλλά οι δεξιότητες και οι αξίες που θα τα βοηθήσουν να γίνουν ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Πρώτα απ’ όλα η ενσυναίσθηση και η αλληλεγγύη· η ικανότητα να βλέπουν τον άλλον, να τον κατανοούν και να στέκονται δίπλα του στις δυσκολίες. Στη σημερινή κοινωνία, όπου οι ρυθμοί είναι γρήγοροι και οι σχέσεις συχνά επιφανειακές, η αλληλεγγύη είναι θεμέλιο για να μπορούν να ζουν και να συνεργάζονται με σεβασμό.

Επιπλέον, η υπευθυνότητα και η αυτονομία είναι κρίσιμες δεξιότητες . Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις, να αναλαμβάνουν δράσεις και να σέβονται τις συνέπειες των πράξεών τους. Σημαντικές είναι και οι δεξιότητες του 21^ου αιώνα, τα soft skills, όπως η συνεργασία, η δημιουργικότητα και η κριτική σκέψη, ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζουν προβλήματα με ευελιξία και να φέρνουν καινοτόμες λύσεις στη ζωή τους, στον τόπο τους και την επιστήμη.

Τέλος, η αγάπη για τη γνώση, η υπομονή και η επιμονή είναι αξίες που βοηθούν τα παιδιά να μην τα παρατούν, να μαθαίνουν από τις δυσκολίες και να αναπτύσσουν την αντοχή και το θάρρος τους. Στο σχολείο και στη ζωή, η συνύπαρξη με τους άλλους, η συνεργασία και η αλληλοϋποστήριξη διδάσκονται μέσα από την καθημερινή πρακτική και τη συμμετοχή σε κοινότητες, όπως βλέπουμε και εδώ στη Φουρνά: τα παιδιά μαθαίνουν μαζί, βοηθούν ο ένας τον άλλον και έτσι αναπτύσσονται ολοκληρωμένα, όχι μόνο ακαδημαϊκά αλλά και ανθρώπινα.

5 φράσεις που θα σας βοηθήσουν να χτίσετε μια καλή σχέση με τον δάσκαλο του παιδιού σας

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζετε ως εκπαιδευτικός σε μια μικρή κοινότητα;

Η μεγαλύτερη δυσκολία δεν ήταν μόνο τα λίγα παιδιά ή οι περιορισμένοι πόροι, αλλά η ευθύνη να προσφέρω στα παιδιά όλα όσα χρειάζονται για να μάθουν και να μεγαλώσουν ολοκληρωμένα με όλα τα εφόδια για τη ζωή τους. Αρχικά, παρά τα δέκα χρόνια ακαδημαϊκής πορείας μου στο πανεπιστήμιο – πτυχίο, μεταπτυχιακά και διδακτορικό – δεν είχα διδαχτεί ποτέ πώς γίνεται το μάθημα σε ένα μονοθέσιο σχολείο! Έπρεπε να τα βρω όλα απ’ την αρχή! Έπρεπε να βρω τρόπους να συνδυάσω διαφορετικές ηλικίες και τάξεις, να προσαρμόζω συνεχώς το μάθημα και να δίνω έμφαση στην προσωπική υποστήριξη και παρακολούθηση κάθε μαθητή χωριστά. Να σχεδιάζω συνεχώς νέα πράγματα, βιωματικές δράσεις , κοινωνικές πρωτοβουλίες, συνεργασίες με άλλα σχολεία και κάθε μέσο για να παρέχω όσα περισσότερα μπορώ στα παιδιά αυτά. Και ήξερες ποτέ αν ήταν αρκετά;

Κάθε μέρα ήταν μια πρόκληση: να βρούμε λύσεις, να εμπνεύσουμε, να στηρίξουμε και να δημιουργήσουμε ευκαιρίες εκεί που δεν υπήρχαν. Και ταυτόχρονα, υπάρχει και η πρόκληση να κρατάμε ζωντανή την ελπίδα για το μέλλον του χωριού. Εμείς οι δάσκαλοι δε διδάσκουμε μόνο γράμματα και αριθμούς, αλλά και αξίες, δεξιότητες ζωής– πράγματα που τα παιδιά θα κουβαλούν για πάντα.

«Συγκινούμαι από την προσπάθειά των μαθητών» - H ανάρτηση ενός δασκάλου που έγινε viral

Πιστεύετε ότι η τεχνολογία μπορεί να φέρει κοντά τα παιδιά της επαρχίας με τον υπόλοιπο κόσμο ή υπάρχει κίνδυνος να τα απομακρύνει;

Ναι, κατά τη γνώμη μου η τεχνολογία είναι μια τεράστια ευκαιρία για τα παιδιά της επαρχίας να έρθουν σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο, αρκεί να αξιοποιηθεί σωστά. Στο σχολείο μας κάναμε πολλά γι’ αυτό. Μέσω χορηγιών ενισχύσαμε τεχνολογικά το σχολείο, αλλά πέρα από τα μέσα, αξιοποιήσαμε την τεχνολογία για πραγματικές εμπειρίες μάθησης και συνεργασίας.

Συμμετείχαμε σε διακρατική συνεργασία μέσω του Πανεπιστημίου Κρήτης, συνεργαζόμενοι όλη τη χρονιά με το σχολείο της Γαβριάς στην Άρτα και το σχολείο του Λουμπουμπάσι στο Κονγκό, μελετώντας θέματα όπως η βία στα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Οργανώσαμε ημερίδα για άτομα με αναπηρία με τον παραολυμπιονίκη κύριο Τσαπατάκη, ενώ γνωριστήκαμε και συνεργαστήκαμε με σχολεία από όλη την Ελλάδα, ανταλλάσσοντας χριστουγεννιάτικες και πασχαλινές κάρτες , ευχές και δώρα.

Μέσα από αυτές τις δραστηριότητες τα παιδιά παρουσίασαν τον τόπο τους, απέκτησαν δεξιότητες επικοινωνίας και συνεργασίας και παρακολούθησαν σεμινάρια για θέματα που δύσκολα θα μπορούσαν να δουν από κοντά: για την άγρια ζωή από το Anima, για τη διατροφή μέσω του Ινστιτούτου Πρόληψης και πολλά ακόμη. Η τεχνολογία, όταν αξιοποιείται με δημιουργικότητα και στόχο, τους ανοίγει παράθυρα στον κόσμο ειδικά σε τόπους που λόγω της έντονης απομόνωσής τους δεν είναι εφικτή καν η μεταφορά και η «εκδρομή» των παιδιών σε άλλα μέρη.

Ποιο είναι το μήνυμα που θα θέλατε να δώσετε, ως εκπαιδευτικός, στους γονείς που σκέφτονται να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στην επαρχία;

Το μήνυμα που θα ήθελα να δώσω στους γονείς που σκέφτονται να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στην επαρχία είναι ότι αυτή θα ήταν μία από την καλύτερες αποφάσεις που μπορούν να πάρουν. Τα παιδιά μπορούν να κερδίσουν πράγματα που δεν τα βρίσκεις στην πόλη και πάνω απ’ όλα την επαφή και τον χρόνο με τους ίδιους τους γονείς. Και εγώ η ίδια είμαι παιδί της επαρχίας. Μεγάλωσα στη Μακρακώμη, μια μικρή κωμόπολη με 2-3 χιλιάδες κατοίκους. Ναι, μπορεί να στερηθεί ένα παιδί κάποια δραστηριότητα, όπως το μπάλετο ή το κολυμβητήριο, αλλά το γεγονός αυτό δεν αντισταθμίζεται με την ελευθερία να εξερευνήσει, την αυτονομία να μάθει, την δυνατότητα να επενδύσει στις σχέσεις του και να αναπτύξει την προσωπικότητά του.

Στο χωριό τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα πλαίσιο όπου οι άνθρωποι τα εκτιμούν, δεν υπάρχει φόβος, δεν κινδυνεύουν και αυτό κάνει την παιδική ηλικία πιο υγιή και ισορροπημένη. Μαθαίνουν να έχουν αξίες, να νοιάζονται για τους άλλους και να συμμετέχουν ενεργά στην κοινότητά τους. Το τι θα γίνουν στη ζωή τους δεν καθορίζεται από το αν έγιναν βιρτουόζοι σε ένα άθλημα ή μια δραστηριότητα στα 7, 8 ή 10 τους χρόνια ή από το πού βρίσκονται, αλλά από το πλαίσιο μέσα στο οποίο μεγαλώνουν, από όσα ακούν και βιώνουν.

Ξέρετε, στην Κίνα, τα πρώτα χρόνια της ζωής και της εκπαίδευσης των παιδιών δεν επικεντρώνονται σε τεστ ή μαθήματα, αλλά στην αγωγή και στην καλλιέργεια του χαρακτήρα. Κάπως έτσι, κι εγώ πιστεύω ότι το χωριό μπορεί να δώσει στα παιδιά το πιο σημαντικό: μια σταθερή βάση, αξίες και εφόδια για τη ζωή, πέρα από όσα μπορεί να δώσει η πόλη, ενώ ταυτόχρονα να μειώσει τα τόσα πολλά περιστατικά βίας, μοναξιάς, κατάθλιψης και άγχους που βλέπουμε καθημερινά στα παιδιά της πόλης.

Αυτός ο δάσκαλος βρήκε έναν πρωτότυπο τρόπο να ενθουσιάζει τα "πεμπτάκια" του πριν το μάθημα!

.