Για τα παιδιά που μένουν αόρατα: ένα παραμύθι για τη συγγνώμη και την αποδοχή
Ένα παραμύθι για εκείνα τα παιδιά που συχνά μένουν στο περιθώριο.
Υπάρχουν παιδιά που δεν φωνάζουν. Δεν κάνουν φασαρία. Δεν προκαλούν. Κι όμως, είναι εκείνα που πληγώνονται περισσότερο. Είναι τα παιδιά που μένουν στο περιθώριο. Που κανείς δεν διαλέγει στο παιχνίδι. Που κάθονται λίγο πιο πέρα στο διάλειμμα. Που τα κοιτάνε περίεργα επειδή φορούν γυαλιά, επειδή έχουν ένα κούρεμα που δεν είναι «στη μόδα», επειδή δεν ντύνονται όπως οι υπόλοιποι ή απλώς επειδή δεν ταιριάζουν σε μια παρέα.
Διαβάζοντας το «Μια χρωματιστή συγγνώμη» της Ειρήνης Γεωργίας Γαλάνη, δεν είδα απλώς ένα παιδικό παραμύθι. Είδα όλα εκείνα τα παιδιά που έχουμε συναντήσει - ή ήμασταν κάποτε. Εκείνα που έγιναν αόρατα μέσα σε μια τάξη, όχι γιατί δεν είχαν κάτι να πουν, αλλά γιατί οι άλλοι αποφάσισαν ότι «δεν κολλάνε».
«Φτάνει που θυμάμαι εγώ»: Το παιδικό βιβλίο που βοηθά στη συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών
Ο Νίκος, ο μικρός ήρωας της ιστορίας, πρέπει να φορέσει γυαλιά. Κάτι τόσο απλό. Κι όμως, αρκεί για να τον κάνει να νιώσει άβολα, να φοβηθεί τα βλέμματα, τα σχόλια, το γέλιο. Πόσα παιδιά δεν έχουν ζήσει κάτι αντίστοιχο; Για ένα ζευγάρι γυαλιά. Για μαλλιά που δεν είναι trendy. Για ρούχα που δεν είναι «σωστά». Για έναν λόγο τόσο μικρό για τους μεγάλους και τόσο βαρύ για ένα παιδί.
Αυτό που κάνει το βιβλίο να ξεχωρίζει είναι ότι δεν δείχνει μόνο το παιδί που πληγώνεται, αλλά και εκείνα τα παιδιά που αφήνουν κάποιον απ’ έξω. Χωρίς δάχτυλο υψωμένο. Χωρίς φόβο. Με ειλικρίνεια. Και κάπου εκεί έρχεται η συγγνώμη. Όχι ως λέξη τυπική, αλλά ως πράξη. Ως αναγνώριση. Ως άνοιγμα.
Η συγγνώμη σε αυτή την ιστορία δεν είναι εύκολη. Είναι δύσκολη, όπως είναι και στην πραγματική ζωή. Όμως έχει δύναμη. Μπορεί να αλλάξει το κλίμα μιας τάξης. Μπορεί να φωτίσει μια γκρίζα μέρα. Μπορεί να κάνει ένα παιδί να σταματήσει να νιώθει μόνο του.
Θα πρότεινα αυτό το παραμύθι στους γονείς όχι γιατί «πρέπει», αλλά γιατί ανοίγει κουβέντες που συχνά αποφεύγουμε. Για το ποιον αφήνουμε απ’ έξω. Για το πόσο εύκολα πληγώνουμε χωρίς να το καταλάβουμε. Και για το πόσο σημαντικό είναι να μάθουμε στα παιδιά μας να βλέπουν τον άλλον - ειδικά εκείνον που στέκεται λίγο πιο πίσω. Γιατί κανένα παιδί δεν αξίζει να μεγαλώνει στο περιθώριο.
