Όσες φορές οι κόρες μου στήνουν καβγά, η πρώτη μου φράση είναι «εγώ με τη θεία σας δεν τσακώθηκα ποτέ”». Σκάνε εκείνες στα γέλια γιατί ακούνε την ίδια φράση για χιλιοστή φορά, σκάω κι εγώ γιατί η πιο μεγάλη μου αλήθεια λύνει πάντα τον τσακωμό τους.
Η μαμά μου πάντως με δικαιώνει γιατί πάντα μου λέει πως δεν θυμάται ούτε ένα τσακωμό ανάμεσα σε μένα και την μικρή μου αδερφή. Φούλα την φωνάζω ακόμα και σήμερα και προσπαθώ τις τελευταίες μέρες να συνειδητοποιώ πως το μεγάλο μου παιδί, έχει πια μεγαλώσει. Υπερβολές θα πεις αλλά η αλήθεια είναι πως πάντα ένιωθα σαν μαμά με τη φούλα, είναι και αυτά τα πέντε χρόνια που της ρίχνω, που μου έδιναν μια ζωή το δικαίωμα να νιώθω λίγο σαν μαμά.
Θυμάμαι με μεγάλη ακρίβεια την πρώτη μέρα που κράτησα αγκαλιά αυτό το μικρό ξανθούλικο μωράκι με το κίτρινο φορμάκι, που πάνω του είχε ζωγραφισμένο ένα μεγάλο βαζάκι μαρμελάδας. Δεν ένιωσα ποτέ καμία ζήλια για εκείνο το μωρό και κανείς δεν φοβήθηκε ποτέ όταν έβλεπε ένα νήπιο σαν εμένα να κρατάω ένα νεογέννητο αγκαλιά.
Το μαμαδίστικο ένστικτο συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια, όπως εκείνο το βράδυ του παιχνιδιού που η αδερφή μου έκοψε τη γλώσσα της μέχρι που φτάσαμε να ανυπομονούμε για τα αποτελέσματα των Πανελληνίων, να ρίχνω κρυφά το δάκρυ κορόμηλο όταν εκφωνούσε τον όρκο όλης της χρονιάς της την ημέρα που έπαιρνε το πτυχίο.
Δεν ξέρω για σένα αλλά με την αδερφή μου, είναι σαν να έκανα εξάσκηση για τα παιδιά μου. Μανιάζω όταν την αδικούν, σκάω στις αποτυχίες της και φουσκώνω από περηφάνια στα κατορθώματά της.
Η αδερφή μου είναι ταυτόχρονα η δύναμή μου και η αδυναμία μου, ο άνθρωπος που θα πάρω τηλέφωνο στο πρώτο μου αχ και που μπορεί -παρά το γεγονός πως είναι μικρότερη- να μου δώσει κουράγιο, να με βάλει στη θέση σου ή να με καθησυχάσει για κάθε πανικό που νιώθω, μια ζωή στο ίδιο καράβι.
Νομίζω δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να είναι η αδερφή σου, η καλύτερή σου φίλη, όχι απλά επειδή σας συνδέει ένας οικογενειακός δεσμός αλλά επειδή είναι απλά ο άνθρωπός σου.
Κατάλαβα στο περίπου ότι η φούλα μεγάλωσε όταν ψάχναμε μαζί για νυφικά και τώρα νιώθω ήρθε η ώρα να την αφήσω να ανοίξει τα δικά της φτερά στο ταξίδι που ξεκινάει ως μαμά η ίδια πια. Έχουμε γελάσει πολύ με όσα μου έχει κοροϊδέψει από τότε που έγινα εγώ μαμά και ανυπομονώ να κάνει η ίδια τα δικά της λάθη! Όχι για να της την πω αλλά για να γελάσουμε μαζί.
Και θα προσπαθήσω πολύ να γίνω όσο φανταστική θεία είναι και η ίδια, γιατί είπαμε, του παιδιού μου, το παιδί, είναι δυο φορές παιδί μου.
Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/
