Το να είσαι παρών για έναν έφηβο δεν σημαίνει να διαγράψεις την προσωπική σου ζωή

Ας είμαστε ειλικρινείς: το να μεγαλώνεις έναν έφηβο δεν είναι εύκολη υπόθεση. Είναι σαν να περπατάς ξυπόλητη πάνω σε γυαλιά - ποτέ δεν ξέρεις ποια στιγμή θα ματώσεις. Είναι αλλοπρόσαλλο, εξουθενωτικό και, κάποιες μέρες, νιώθεις ότι απέτυχες παταγωδώς. Αλλά το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μείνεις. Να μην φύγεις. Να μην εγκαταλείψεις. Να έχεις υπομονή. Και για αυτό με εξόργισε ο Aidan από το And Just Like That.

«Crunchy Teen»: Το νέο TikTok trend που κρύβει κινδύνους για την υγεία των εφήβων

Ο Aidan, ο «καλός τύπος», ο ιππότης του ξύλινου σπιτιού και των καρό πουκαμίσων, ο άντρας που πάντα προσπαθούσε να δείξει πόσο σωστός είναι. Στο παρελθόν, τον συμπαθούσα. Όταν η Carrie ήταν χαοτική, εκείνος ήταν σταθερός. Όταν εκείνη ζούσε μέσα στην ντουλάπα των παπουτσιών της, εκείνος είχε χώμα στα χέρια και μαστορικά εργαλεία. Αλλά τώρα είναι πατέρας που μεγαλώνει μόνος τα έφηβα παιδιά του. Και εδώ είναι που φαίνεται πόσο λίγα καταλαβαίνει.

Ο Aidan αποφασίζει να εξαφανιστεί από τη ζωή της Carrie για πέντε χρόνια, επειδή ο 14χρονος γιος του, ο Wyatt, είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα. Κι εγώ, ως μαμά με έφηβη κόρη, μπορώ να σου πω ότι η πρώτη σου αντίδραση όταν βλέπεις το παιδί σου να χάνεται μπροστά στα μάτια σου είναι φόβος. Τρόμος. Αλλά το να παγώσεις τη ζωή σου, να ακυρώσεις τον εαυτό σου, δεν είναι λύση. Είναι αντίδραση πανικού.

Το να είσαι παρών για έναν έφηβο δεν σημαίνει να διαγράψεις την προσωπική σου ζωή. Δεν είναι «είτε γονιός είτε άνθρωπος». Είναι και τα δύο μαζί. Γιατί μεγαλώνεις έναν άνθρωπο που σε παρακολουθεί συνεχώς, που σε αντιγράφει και ταυτόχρονα σε αμφισβητεί. Αν σε δει να χάνεις τον εαυτό σου, θα μάθει πως αυτό είναι αγάπη. Κι αυτό δεν είναι υγιές.

Ο Aidan όμως λειτουργεί σαν να έχει γιο έξι χρονών. Του δίνει την απόλυτη προσοχή, τον αφήνει να κοιμάται μαζί του, του προσφέρει την αποκλειστικότητα που είχε όταν ήταν παιδί. Και κρύβει τη σχέση του με την Carrie σαν ένοχο μυστικό, την κρατά σε απόσταση με κάρτες και μισές κουβέντες, μέχρι να βρει κενό στο πρόγραμμα και να επιστρέψει για λίγο σεξ.

Γονείς προσοχή: Οι έφηβοι θεωρούν φυσιολογικό να παρακολουθούν ο ένας τον άλλον

Αυτό όμως δεν είναι γονεϊκότητα. Είναι ενοχή ντυμένη σαν θυσία. Είναι ανάγκη για έλεγχο, όχι αγάπη. Γιατί αν κάτι έμαθα μεγαλώνοντας την κόρη μου, είναι ότι τα παιδιά δεν χρειάζονται τέλειους γονείς. Χρειάζονται γονείς αληθινούς. Που παραδέχονται τα λάθη τους. Που τους δείχνουν ότι μπορείς να αγαπάς και να μεγαλώνεις κάποιον, χωρίς να εξαφανίζεσαι.

Ο Aidan δεν είναι ήρωας. Είναι ένας μπαμπάς που βολεύεται στον ρόλο του «καλού τύπου”» και αποφεύγει την πραγματική ευθύνη: να καθοδηγήσει τον γιο του μέσα στο χάος της εφηβείας. Όχι να τον αγκαλιάσει τόσο σφιχτά ώστε να μην μπορεί να αναπνεύσει, αλλά να του δώσει χώρο να γίνει άνθρωπος. Αυτό δεν γίνεται με απόσταση πέντε ετών. Γίνεται με καθημερινή παρουσία, ακόμα και όταν είναι άβολη. Γίνεται με κουβέντες, όχι με κάρτες. Με διάλογο, όχι με μυστικά.

Ο έφηβος σου δεν είναι μικρό παιδί. Δεν χρειάζεται να τον «προστατέψεις» από τη ζωή. Πρέπει να του δείξεις πώς να ζει μέσα σ’ αυτήν, με όλα τα καλά και τα κακά της. Πρέπει να δει ότι μπορείς να πληγώνεσαι και να συνεχίζεις. Ότι μπορείς να αγαπάς και να μη χάνεις τον εαυτό σου.

Μέχρι ποια ηλικία παρακολουθούνται τα παιδιά από παιδίατρο;

Οπότε Aidan, συγγνώμη, αλλά όχι. Δεν μπορείς να είσαι ο "καλός" αν δεν είσαι και παρών. Δεν μπορείς να αναθρέψεις έναν υγιή, αυτόνομο έφηβο με επιλογές που μοιάζουν περισσότερο με θεατρική έξοδο παρά με πραγματική αγάπη.

Και τελικά, ίσως αυτό φοβάσαι: ότι ο Wyatt θα μεγαλώσει και εσύ δεν θα ξέρεις ποιος είσαι χωρίς αυτόν να σε χρειάζεται. Ότι θα πρέπει να προχωρήσεις. Ότι δεν είσαι πια ο ιππότης. Αλλά απλώς ένας άνθρωπος που έμαθε πώς να είναι γονιός στην πιο δύσκολη πίστα της ζωής.

Έρευνα: Η ενεργή παρουσία του πατέρα στην παιδική ηλικία ενισχύει τους δεσμούς κατά την εφηβεία

^{Η έμπνευση για αυτό το κείμενο ήρθε από το άρθρο της Jen McGuire στο Scary Mommy.}