Το τελευταίο «Σ’ αγαπώ» της μάνας στο γιο της

Η σχέση μάνας και παιδιού είναι στενή από την στιγμή που το έμβρυο βρίσκεται στην κοιλιά της και γίνεται ακόμη πιο δυνατή όταν γεννιέται. Άλλωστε μάνα είναι μόνο μία.

Το παρακάτω γράμμα, επιβεβαιώνει την μεγάλη αγάπη αλλά ταυτόχρονα περνάει και ένα μήνυμα. Πρέπει να λέμε «σ 'αγαπώ» κάθε μέρα γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή και απρόβλεπτη. Ίσως δεν προλάβουμε να το πούμε, ενώ το αισθανόμαστε γιατί ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός μας, κάποιες φορές. Διαβάστε το γράμμα που κάνει το γύρο του διαδικτύου:

«Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα. «Γνωρίζεις πολύ καλά πως την αγαπάς» μου είπε μια μέρα ξαφνιάζοντάς με. «Η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ της χρόνο.»
- «Μα εγώ εσένα αγαπώ», της είπα έντονα.
- «Το ξέρω. Εξίσου όμως αγαπάς κι εκείνη».

Η άλλη γυναίκα, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια. Ομως οι απαιτήσεις της δουλειάς και των παιδιών με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και που.

Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για κινηματογράφο.
«Τι συμβαίνει; Είσαι καλά;» με ρώτησε.
Η μητέρα μου είναι από τους ανθρώπους που εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων.
«Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί» της απάντησα. «Οι δυο μας μόνοι... Τί λες»; Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: «Θα το ήθελα πολύ».

Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού... Και πώς τα φέρνει η ζωή, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη!

Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, είχε περιποιηθεί τα μαλλιά της και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπό της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου.

«Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου και όλες τους συγκινήθηκαν», μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου. «Δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι αύριο για να μάθουν τα πάντα για τη βραδινή έξοδό μας».

Πήγαμε σε ένα εστιατόριο όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν «Η Πρώτη Κυρία της χώρας».
Μόλις καθίσαμε, έπρεπε εγώ να της διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. Το μόνο που έπιαναν τα μάτια της ήταν κάτι μεγάλες φιγούρες.

Μόλις έφθασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπό μου. Η μαμά μου καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.
«Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι»;
«Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη», απάντησα.

Κατά τη διάρκεια του γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα.
Μιλούσαμε για ώρες, που τελικά χάσαμε την ταινία στον κινηματογράφο.
«Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση», μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. Την φίλησα, την αγκάλιασα.

«Πώς πήγε το ραντεβού»; θέλησε να μάθει η γυναίκα μου μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ.
«Πολύ όμορφα, σ΄ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ΄ό,τι περίμενα», της απάντησα.

Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου «έφυγε» από ανακοπή της καρδιάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.
Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φάκελο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:

«Το δείπνο είναι προπληρωμένο. Ημουν σχεδόν βέβαιη πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα για δύο άτομα, για σένα και τη σύζυγό σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να αισθανθείς τί σήμαινε εκείνη η βραδιά για μένα. Σε αγαπώ»!
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως «Σε αγαπώ».

Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια σου. Αφιέρωσε χρόνο σ΄αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν».