Δείχνει αδυναμία ή δύναμη το να κλαίμε μπροστά στα παιδιά;
Το να δακρύζουμε μπροστά στα παιδιά μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε ευάλωτοι. Αλλά η αλήθεια είναι ότι το κλάμα δεν είναι αδυναμία, μπορεί να τα διδάξει μεταξύ άλλων και ενσυναίσθηση.
Κάποια στιγμή, όλοι έχουμε βρεθεί σε αυτή τη θέση: να δακρύζουμε μπροστά σε μια συγκινητική ταινία, να μας αιφνιδιάζουν δυσάρεστα νέα με το παιδί κοντά μας ή να κρυβόμαστε στο μπάνιο για ένα σύντομο κλάμα σε μια δύσκολη μέρα, μόνο και μόνο για να μη μας δει το παιδί με δάκρυα στα μάτια.
Αυτές οι στιγμές έχουν συμβεί στις περισσότερες μητέρες και δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν αναρωτηθεί αν μπορούν να επηρεάσουν τα παιδιά.
Ο σύζυγός μου λέει ότι είναι κακό για την 3 ετών κόρη μας να με βλέπει να κλαίω - Αλήθεια, τώρα;
Μπορούμε να κλαίμε μπροστά στα παιδιά;
«Το κλάμα είναι απόλυτα φυσιολογικό και είναι υγιές τα παιδιά να βλέπουν ότι οι ενήλικες έχουν συναισθήματα», λέει η Joanna Seidel, παιδοψυχολόγος και ιδρύτρια του Toronto Family Therapy. «Τα παιδιά πρέπει να βλέπουν ότι φοβόμαστε, εκνευριζόμαστε, θυμώνουμε και θρηνούμε — οι γονείς έχουν πλήρως το δικαίωμα να δακρύζουν μπροστά στα παιδιά τους», προσθέτει. Ωστόσο, υπάρχει σωστός και λανθασμένος τρόπος να το κάνουμε.
Ποιες είναι οι αρνητικές πλευρές του να μας δουν τα παιδιά να κλαίμε;
Ο τρόπος που οι γονείς διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους διδάσκει στα παιδιά πώς να αντιμετωπίζουν τα δικά τους. Αν όμως ένας γονιός αισθάνεται τα συναισθήματά του συντριπτικά ή εκτός ελέγχου, αυτό μπορεί να τρομάξει τα παιδιά. Δίνει το μήνυμα ότι τα συναισθήματα είναι πολύ μεγάλα ή δύσκολα να τα διαχειριστεί κανείς και τα παιδιά μπορεί να ανησυχούν για το πώς θα αντιμετωπίσουν τα δικά τους.
Ένα άλλο πρόβλημα είναι η άρνηση του κλάματος. Αν, για παράδειγμα, κρυφτείτε στο δωμάτιο για να κλάψετε και το παιδί σας σας δει, αλλά εσείς πείτε «δεν τρέχει τίποτα, είμαι καλά», τα παιδιά συνήθως καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Η άρνηση μπορεί να στείλει το μήνυμα ότι τα συναισθήματα είναι ντροπιαστικά ή πρέπει να κρύβονται. Το κλειδί είναι η ειλικρίνεια: «Νιώθω λυπημένος/η τώρα, αλλά θα είμαι καλά», είναι αρκετό για να καθησυχάσετε το παιδί.
Επίσης, το κλάμα δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείται για να τιμωρήσουμε ή να ελέγξουμε τα παιδιά. Όπως λέει η Seidel, «ορισμένοι γονείς κλαίνε για να δείξουν στα παιδιά πόσο ανήμποροι ή απογοητευμένοι είναι. Αυτό όμως υπονομεύει τη σχέση γονέα-παιδιού και δεν ωφελεί την μεταξύ τους σχέση».
Πώς να εξηγήσουμε στα παιδιά γιατί κλαίμε;
Αν κλαίτε βλέποντας μια ταινία, αυτή είναι μια καλή ευκαιρία να ονομάσετε τα συναισθήματα («λυπημένα δάκρυα», «χαρούμενα δάκρυα») και να δείξετε ότι το κλάμα είναι φυσιολογικό. Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις, είναι σημαντικό να δώσετε ένα πλαίσιο στο παιδί, χωρίς να χρειάζεται να δώσετε λεπτομέρειες αμέσως. Ένα απλό «Έμαθα μερικά κακά νέα και νιώθω λυπημένος/η τώρα. Θα σου πω περισσότερα αργότερα» είναι αρκετό.
Ειλικρίνεια ναι, αλλά χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση: λεπτομέρειες για σοβαρές αρρώστιες, απώλειες ή δυσκολίες στη δουλειά πρέπει να σχεδιαστούν προσεκτικά πριν τις εξηγήσετε στο παιδί. Μπορεί επίσης να βοηθήσει να δείξετε στο παιδί πώς σκοπεύετε να φροντίσετε τον εαυτό σας: «Θα πάρω λίγο χρόνο για να ηρεμήσω, να σκεφτώ ή να μιλήσω με κάποιον φίλο».
Οφέλη του να μας βλέπουν τα παιδιά να κλαίμε
Τα παιδιά μαθαίνουν ότι η ζωή έχει σκαμπανεβάσματα και ότι τα συναισθήματα δεν είναι ντροπή. Κανονικοποιείται η θλίψη και προάγεται η υγιής διαχείριση των συναισθημάτων. Είναι επίσης μια ευκαιρία να μάθουν τι πάει να πει συμπόνια. «Μπορεί να υπάρξει σύνδεση μέσα από τη θλίψη. Τα παιδιά χρειάζονται να μάθουν τι σημαίνει ενσυναίσθηση και ότι μπορούν να νοιάζονται για τον γονιό τους», προσθέτει η παιδοψυχολόγος.
Αν θέλουμε τα παιδιά μας να αντιμετωπίζουν δύσκολα συναισθήματα, πρέπει να δουν πως το κάνουμε κι εμείς. Η ζωή δεν είναι πάντα ρόδινη και θα υπάρξουν δυσκολίες: ασθένειες αγαπημένων, απώλειες, σχολικά προβλήματα κ.ά. Όταν αποδεχόμαστε τα δάκρυά μας και καταλαβαίνουμε γιατί νιώθουμε έτσι, δείχνουμε στα παιδιά μας πώς να διαχειρίζονται κι εκείνα τα συναισθήματά τους.
Κλάμα, ενοχές και πάλι από την αρχή - Η ανάρτηση που έκανε πολλές νέες μαμάδες να ταυτιστούν
Έτσι, τα περιστασιακά ξεσπάσματα δεν προκαλούν τραύμα. Όταν όμως τα δάκρυα γίνονται συνήθεια και νιώθουμε ότι δεν αντέχουμε άλλο, είναι καλό να μιλήσουμε σε κάποιον και να ζητήσουμε στήριξη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
