Η σιωπηλή οργή του να είσαι η μόνη στο σπίτι που ξέρει πού είναι τα πάντα

Ο 8χρονος γιος μου με ρώτησε πού ήταν το μπουκάλι νερού Star Wars του.

Του είπα να κοιτάξει στο πλυντήριο πιάτων.

Στάθηκε μπροστά του, κοίταξε κενά και είπε: «Δεν είναι εδώ».

Και όμως, ήταν. Στην πάνω σχάρα. Ακριβώς μπροστά. Σχεδόν ...έλαμπε!

33 πράγματα που προλαβαίνω να κάνω έως τις 8 το πρωί - Αυτή είναι η δική μου back to school ρουτίνα

Πήρα μια βαθιά ανάσα, πλησίασα, το πήρα και του το έδωσα χωρίς να πω λέξη.

Ήταν η τρίτη φορά εκείνη την ημέρα που "έβρισκα" κάτι για κάποιον άλλον — και δεν είχε φτάσει καν το μεσημέρι.

Αυτό είναι ένα ιδιαίτερο είδος τρέλας. Το είδος που χτίζεται σιγά-σιγά. Σιωπηλά. Ξεκινώντας με «Το είδες το…;» και συνεχίζοντας με το «Πού το έβαλες;».

Είναι η σιωπηλή οργή του να είσαι ο μόνος που ξέρει πού είναι τα πάντα.

Και δεν αφορά μόνο τα μπουκάλια νερού.

Αφορά τη σχολική αίτηση που είναι στο ψυγείο.

Την άδεια που υπέγραψα την προηγούμενη εβδομάδα.

Το μοναδικό μαρκαδόρο που ακόμα γράφει.

Το ψαλίδι που όλοι χρησιμοποιούν και κανείς δεν επιστρέφει.

Την τσάντα του φαγητού, τα ποδοσφαιρικά παπούτσια, το αγαπημένο είδος nuggets που όλοι μίσησαν την προηγούμενη εβδομάδα αλλά τώρα για έναν περίεργο λόγο, θέλουν να φάνε.

Επίσης, για κάποιο λόγο είσαι ο μόνος άνθρωπος στο σπίτι που πρέπει να ξέρει ποιο συρτάρι έχει τις σύριγγες για τα φάρμακα. Ποιο ντουλάπι έχει τις επιπλέον λάμπες. Ποιο συρτάρι έχει τα παπούτσια για την προπόνηση ποδοσφαίρου.

Πράγματα που θα έκανα διαφορετικά ως μαμά

Όλα αυτά δεν είναι μόνο πνευματικό βάρος. Είναι και διαχείριση αποθέματος. Χωρική αντίληψη. Οικιακό Google Maps.

Και είναι παράλληλα μια μάχη ενάντια στον χαμό. Οι σωροί στον πάγκο που ποτέ δεν μειώνονται: αλληλογραφία, ζωγραφιές, Lego, αποδείξεις, γυαλιά ηλίου, τρία διαφορετικά καλώδια τηλεφώνου. Προσπαθώ να τα βάζω στη θέση τους - ψαλίδια στο συρτάρι, παπούτσια στην ντουλάπα, έγγραφα στον φάκελο - γιατί αν δεν το κάνω εγώ, κανείς άλλος δεν θα το κάνει.

Αλλά τη στιγμή που καθαρίζω τον χώρο, γεμίζει ξανά.

Αισθάνομαι ότι συνεχώς τακτοποιώ όχι μόνο το σπίτι αλλά και τη μνήμη του.

Αν δεν επαναφέρω τα πράγματα στη θέση τους, όλοι οι υπόλοιποι χάνονται.

Όλα αυτά "ζουν" στο μυαλό μου, σιωπηλά καταλαμβάνοντας χώρο, μέχρι κάποιος άλλος να τα χρειαστεί.

Και όταν τα χρειάζεται, ρωτάει. Γιατί γνωρίζει ότι εγώ θα ξέρω.

Το χειρότερο; Αν κάτι λείπει, είναι δικό μου λάθος.

Δεν βρίσκει η 4χρονη κόρη μου τη λούτρινη Peppa Pig; «Χάθηκε!» ή «Πού την έβαλες;»

Ο άντρας μου χρειάζεται ξαφνικά το καλώδιο που ήταν στον πάγκο για εβδομάδες; «Πού το έβαλες;»

Το νήπιο δεν βρίσκει τα παπούτσια του; Ακολουθεί πανικός.

Δεν θυμώνω επειδή δεν ξέρουν πού είναι τα πράγματα. Θυμώνω επειδή δεν χρειάζεται να ξέρουν.

Αγαπητά μου παιδιά, γι΄αυτούς τους λόγους πρέπει να τακτοποιείτε τα πράγματά σας

Γιατί δεν πρόκειται μόνο για αντικείμενα.

Είναι η υπόθεση ότι θα ξέρω πάντα. Ότι θα το διορθώσω. Ότι εγώ θα κρατάω όλο το σύστημα σε λειτουργία.

Που το είδαν αυτό γραμμένο;

Και κάποιες μέρες, όλο αυτό το βάρος με πιέζει περισσότερο. Δεν είναι μόνο η ακαταστασία στον πάγκο - είναι ακαταστασία στο μυαλό μου. Μια λίστα που δεν ζήτησα αλλά δεν μπορώ να απενεργοποιήσω.

Είναι η εξάντληση του να είσαι το δίχτυ ασφαλείας που κανείς δεν βλέπει μέχρι να πέσει.

Είναι να ξέρεις ότι όλη η οικογένεια στηρίζεται σε έναν χάρτη που κουβαλάω μέσα μου - και να συνειδητοποιείς ότι κανείς άλλος δεν ξέρει καν ότι υπάρχει.

Κάποιες μέρες νιώθω την ανάγκη να μη βοηθήσω. Να σηκώσω τους ώμους και να πω: «Δεν έχω ιδέα», και να αφήσω τα πάντα να ξεφύγουν. Ας μείνουν τα παπούτσια χαμένα. Ας ψάξουν μόνοι τους για τις μπότες.

Ας ζήσουν στο ίδιο χάος που προσπαθώ να διαχειριστώ.

Αλλά δεν το κάνω.

Γιατί ακόμα κι όταν βράζω από μέσα μου, είναι πιο εύκολο να βρω το αντικείμενο παρά να αντιμετωπίσω τις συνέπειες. Ακόμα κι όταν είμαι εξουθενωμένη, θέλω όλοι να είναι καλά.

Οπότε βρίσκω το μπουκάλι Star Wars.
Και τα παπούτσια.
Και τον μοναδικό μαρκαδόρο που γράφει.

Κουβαλάω ένα νοητό σχέδιο ολόκληρου του σπιτιού μας, μέχρι και το κομμάτι του παζλ κάτω από τον καναπέ.

Πράγματα που θα ήθελα να κάνει ο άνδρας μου χωρίς να με ρωτάει

Και ίσως, μια μέρα, κάποιος άλλος θα ανοίξει ένα συρτάρι και απλώς θα ξέρει κάτι.

Αλλά μέχρι τότε;

Εγώ θα είμαι εδώ. Σιωπηλά, κρατώντας τα πάντα μαζί.

Και σιωπηλά καταρρέοντας.