Θ' αγαπώ ό,τι αγαπάς - Γιατί αυτό κάνουν οι γονείς

Από την πρώτη κιόλας φορά που δοκίμασε ο γιος μου μπανάνα, δεν του άρεσε. Ήταν μόλις πέντε μηνών όταν δοκίμασε μια πρώτη μπουκιά, κι αυτό ήταν.

Τι κι αν προσπαθήσαμε να τον πείσουμε να δοκιμάσει ακόμα μία, εκείνος την έσπρωχνε με τη μικρή του γλωσσίτσα κι αρνιόταν πεισματικά να τη φάει.

Δοκίμασα να του «κρύψω» τη μπανάνα σε smoothies ή μπισκότα, να τον δελεάσω για «έστω μια μπουκιά». Αλλά εκείνος αρνιόταν πεισματικά.

Όταν έμαθε να μιλάει, έλεγε απλά και ξεκάθαρα: «Μαμά, δεν μου αρέσουν οι μπανάνες».

Η αγάπη που νιώθω για το παιδί μου είναι κάτι που δεν έχω ξαναζήσει

Υπάρχουν ελάχιστα φρούτα που αγαπώ περισσότερο από μια τέλεια ώριμη μπανάνα – απαλή, κρεμώδης αλλά όχι λιωμένη. Κι όμως, εκείνος ήξερε πολύ καλά τι του άρεσε και τι όχι, και με έναν παράξενο τρόπο, ένιωθα μια δυσαρέσκεια.

Πώς μπορούσαμε να αγαπάμε τόσο διαφορετικά πράγματα όταν νιώθαμε τόσο δεμένοι; Τον κουβάλησα μέσα μου εννέα μήνες κι έπειτα έγινε σαν προέκταση του σώματός μου.

Κι όμως, αυτό το φρούτο μού δίδαξε κάτι βαθύ. Γιατί το ίδιο παιδί που δεν άντεχε τη γεύση της μπανάνας, δεν μας άφηνε ποτέ να φύγουμε από το σούπερ μάρκετ χωρίς μπανάνες.

«Μωρό μου, εσύ δεν τρως μπανάνες» του έλεγα όταν επέμενε ότι χρειαζόμαστε. «Γιατί θέλεις να τις αγοράσουμε;»

«Επειδή εσύ αγαπάς τις μπανάνες, μαμά», μου απαντούσε ενώ διάλεγε τις πιο κίτρινες. Έτσι, είτε βρίσκονταν στη λίστα μου είτε όχι, πάντα κατέληγαν στο καλάθι.

Και οι μπανάνο-περιπέτειες δεν σταμάτησαν εκεί. Ένα απόγευμα, όταν ήταν 3 ετών λίγο πριν φύγουμε από το σπίτι της αδερφής μου, μου «ψιθύρισε» με εκείνη τη δυνατή παιδική φωνή που υποτίθεται ότι είναι μυστική αλλά την ακούν όλοι:

Η αγάπη της μάνας δίνει δύναμη στο παιδί

«Μαμά, έχεις μια μπανάνα στην τσάντα σου».

«Τι;» ρωτήσαμε όλοι γελώντας.

«Έχεις μια μπανάνα στην τσάντα σου», επέμεινε.

Και πράγματι: μια γρήγορη ματιά στην τσάντα αποκάλυψε μια μπανάνα που είχε αρπάξει από το φρουτιέρα της θείας του και είχε κρύψει για μένα.

«Για να μη μείνεις νηστική. Επειδή αγαπάς τις μπανάνες», μου είπε.

Αν και εκείνος δεν τις αγαπούσε, τις αγαπούσε για μένα. Σε κάθε ευκαιρία προσπαθούσε να μου προσφέρει μία. «Κοίτα, μαμά, μια "μπανανο-καρδιά"», έλεγε στο σούπερ μάρκετ σχηματίζοντας καρδιά με το τσαμπί.

Για εκείνον, οι μπανάνες ήταν ένας τρόπος να πει «σ’ αγαπώ».

Έχω ακόμη δύο παιδιά, και το καθένα έχει τη δική του γνώμη για τις μπανάνες: ένα δίχρονο που τις λατρεύει μέχρι να δαγκώσει μια «χαλασμένη» και να την παρατήσει στο πάτωμα κι ένα μωρό ενάμισι έτους που τρώει μπανάνες μόνο όταν είναι «κοινωνικό γεγονός» και τις τρώει κάποιος μαζί του.

«Για να αγαπάς πραγματικά τα παιδιά σου, πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον εαυτό σου»

Τρία παιδιά, ίδιο σπίτι, ίδιοι γονείς – και τόσο διαφορετικές προτιμήσεις.

Ήρθαν στον κόσμο για να γίνουν οι δικοί τους άνθρωποι, όχι αντίγραφά μου. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να τα βοηθήσω να εξελιχθούν σε αυτό που τα ίδια θέλουν να είναι. Δεν θα πιέσω τον γιο μου να αγαπήσει τις μπανάνες μου – θα μάθω όμως να απολαμβάνω το dragon fruit μαζί του, κι έτσι να μεγαλώνω κι εγώ μαζί του. Θα αγοράζω βατόμουρα για το παιδί μου που δεν τα χορταίνει, ακόμη κι αν εγώ δεν αντέχω την υφή τους. Όσο για το μωρό; Δεν ξέρω ακόμη τι θα αγαπήσει, αλλά θα το μάθω. Και θα το αγαπήσω κι εγώ – γιατί αυτό κάνουν οι γονείς: αφήνουν τα παιδιά τους να γίνουν ο εαυτός τους και τα στηρίζουν όσο μπορούν μέχρι να ανοίξουν τα φτερά τους.

«Η μητρική αγάπη δεν καυχιέται, ούτε ζητά. Μόνο προσφέρει»

Και αν είσαι τυχερός γονιός, θα αγαπήσουν κι εκείνα αυτά που αγαπάς, ακόμη κι αν ποτέ δεν τα καταλάβουν πραγματικά – όπως ο γιος μου με τις μπανάνες.