«Χρειάζομαι λίγο χρόνο για μένα» - Η αλήθεια που κάθε μαμά φοβάται να πει

Υπάρχει ένας ιδιαίτερος τύπος ενοχής όταν λέμε στους δικούς μας ανθρώπους ότι κουραστήκαμε να είμαστε μαζί τους. Όχι επειδή έκαναν κάτι λάθος. Όχι επειδή δεν περάσαμε καλά. Απλώς επειδή η κοινωνική μας «μπαταρία» εξαντλήθηκε.

Είναι δύσκολο να το εξηγήσεις χωρίς να φανείς αχάριστος: «Σας αγαπώ, αλλά τώρα χρειάζομαι λίγο χρόνο μόνος/η». Ακούγεται αντιφατικό, και όμως είναι αλήθεια. Μπορείς να περάσεις ώρες ανάμεσα σε ανθρώπους που σε αγαπούν βαθιά - φίλους, οικογένεια ή ακόμα και τα παιδιά σου - και να νιώσεις τελείως εξαντλημένη.

Όταν η κούραση εξαντλεί το σώμα και το μυαλό

Η γονεϊκότητα αλλάζει τα δεδομένα

Πριν αποκτήσω παιδιά, θεωρούσα τον εαυτό μου σχετικά εσωστρεφή. Χρειαζόμουν χώρο για να «φορτίσω» μετά από υπερβολική κοινωνική αλληλεπίδραση. Μου άρεσαν οι ήσυχες πρωινές ώρες, τα χαλαρά απογεύματα και η ηρεμία στο τέλος της μέρας. Η μητρότητα άλλαξε τελείως αυτόν τον ρυθμό. Ο χρόνος για τον εαυτό μου δεν είναι πλέον δεδομένος. Τα παιδιά δεν περιμένουν να ελέγξεις αν έχεις φτάσει στα όριά σου πριν ζητήσουν ένα ακόμη σνακ, μια ακόμη αγκαλιά ή να ακούσουν για δέκατη φορά το ίδιο αστείο.

Η εξάντληση και η μητρότητα πάνε πακέτο

Και, με κάποιο τρόπο, τα παιδιά σε σπρώχνουν εκτός της «φούσκας» σου, είτε το θέλεις είτε όχι. Ξαφνικά κάνεις κουβέντα με άλλους γονείς στην παιδική χαρά, συζητάς με δασκάλους στο σχολείο και οργανώνεις playdates που εξαντλούν την κοινωνική σου ενέργεια με τρόπους που δεν περίμενες. Η γονεϊκότητα μπορεί να μετατρέψει ακόμα και τους πιο ήσυχους από εμάς σε ακούσιους εξωστρεφείς.

Αλλά το γεγονός ότι έμαθα να προσαρμόζομαι δεν σημαίνει ότι η ανάγκη για ξεκούραση εξαφανίστηκε. Αντιθέτως, έγινε ακόμα πιο επιτακτική.

Γιατί είναι δύσκολο να το πούμε

Ζούμε σε μια εποχή που εξυμνεί τη συνεχή δραστηριότητα και τη συνδεσιμότητα. Οι μητέρες που είναι πάντα διαθέσιμες, πάντα βοηθούν ή πάντα προσφέρουν θεωρούνται πρότυπα. Το να πεις «είμαι εξαντλημένη και χρειάζομαι χρόνο για μένα» μπορεί να φαίνεται σαν παραδοχή αποτυχίας. Αλλά δεν είναι. Είναι απλώς ανθρώπινο.

Να αγαπάς βαθιά τους ανθρώπους και ταυτόχρονα να χρειάζεσαι χρόνο για τον εαυτό σου δεν είναι αντίθετα πράγματα. Μπορούν να συνυπάρχουν. Και μερικές φορές, όσο περισσότερο δίνουμε από τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο πρέπει να φροντίζουμε να «ξαναγεμίσουμε».

Η κόρη μου με έχει ως πρότυπο κι αυτό με τρομάζει

Το μάθημα της ξεκούρασης

Παλιά ζητούσα συγγνώμη για την ανάγκη μου για μοναξιά. Φοβόμουν ότι φαινόμουν απόμακρη ή αχάριστη. Αλλά έμαθα να το βλέπω διαφορετικά: δεν είναι απόρριψη, είναι αποκατάσταση. Είναι η παύση που με επιτρέπει να επιστρέψω στην οικογένειά μου με υπομονή αντί για εκνευρισμό, με παρουσία αντί για απόσπαση.

Η μητρότητα μας διδάσκει αυτό το μάθημα ξανά και ξανά. Τα παιδιά μας απαιτούν πολλά, και εμείς δίνουμε γιατί τα αγαπάμε. Αλλά αν αγνοήσουμε τα όριά μας, καταλήγουμε να δίνουμε από τα λιγοστά αποθέματά μας και όλοι το νιώθουν.

Η ξεκούραση δεν είναι εγωιστική. Είναι η ήσυχη «επαναφόρτιση» που κάνει όλη τη δόση αγάπης και φροντίδας δυνατή.

Μαμά δύο μικρών παιδιών εξομολογείται: «Από την γλυκιά κούραση πλέον νιώθεις μόνο εξάντληση»

Για τη μητέρα που νιώθει το ίδιο

Αν έχεις κρυφτεί στην τουαλέτα απλώς για να πάρεις μια ανάσα, δεν είσαι αδύναμη.

Αν ένιωσες ανακούφιση όταν ησυχάζει το σπίτι το βράδυ, δεν είσαι εγωίστρια.

Αν λαχταράς χρόνο για σένα, ακόμα κι αν πέρασες τη μέρα με ανθρώπους που λατρεύεις, δεν είσαι αχάριστη.

Απλώς αναγνωρίζεις μια αλήθεια που πολλές νιώθουμε αλλά σπάνια λέμε: ακόμα και η αγάπη μπορεί να είναι εξαντλητική. Και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό.

Η αγάπη που νιώθω για το παιδί μου είναι κάτι που δεν έχω ξαναζήσει

Όταν η κοινωνική σου «μπαταρία» εξαντλείται αυτό που πρέπει να κάνεις για σένα και για όσους εξαρτώνται από εσένα είναι να κάνεις ένα βήμα πίσω, να ξαναφορτίσεις και να επιστρέψεις με περισσότερη δύναμη.

^{ελεύθερη απόδοση του κειμένου της Ashley Butler}