Το να ζητάμε βοήθεια δεν είναι αδυναμία, είναι πράξη θάρρους και αυτοφροντίδας

Όταν έμεινα έγκυος για πρώτη φορά, η στάση μου απέναντι στη μητρότητα ήταν παρόμοια με τη στάση μου απέναντι στα περισσότερα πράγματα για τα οποία δεν είχα μεγάλη αυτοπεποίθηση. Δεν την έπαιρνα πολύ σοβαρά γιατί αν το έκανα, θα φοβόμουν μέχρι θανάτου και ήταν πιο εύκολο να κάνεις χιούμορ με τον εαυτό σου παρά να συνειδητοποιήσεις ότι καταρρέεις.

Είμαι καλύτερη μητέρα όταν φροντίζω τον εαυτό μου - Αυτό διαπίστωσα μετά τη γέννηση του 2ου παιδιού

Αυτή η προσέγγιση του «θα το βγάλουμε πέρα όπως-όπως» λειτούργησε με τον πρώτο μου γιο. Το οικογενειακό μας μότο ήταν: «Άνθρωποι πολύ λιγότερο προετοιμασμένοι από εμάς, τα καταφέρνουν συνέχεια.»

Ο δεύτερος γιος μου, γεννήθηκε με έντονη προσωπικότητα αλλά πίστευα ότι θα ήταν ήταν πανεύκολο. Αντιμετώπισα τον πρώτο με επιτυχία· θα μπορούσα να αντέξω οτιδήποτε είχε να μου προσφέρει ο δεύτερος.

Διαψεύστηκα πανηγυρικά...

Είχα δημιουργήσει στον εαυτό μου συγκεκριμένες προσδοκίες για τον ερχομό του δεύτερου γιου μου. Με τον πρώτο δεν είχα καμία προσδοκία· απλώς πήγαινα με τη ροή. Αλλά ως έμπειρη μητέρα σχεδόν 3 χρόνων, ήξερα τι να περιμένω – και τελικά, δεν ήξερα τίποτα!

Μην με παρεξηγήσετε. Είμαι ευλογημένη που και τα δύο μου παιδιά γεννήθηκαν υγιή, χωρίς επιπλοκές. Οι τοκετοί μου δεν ήταν ιδιαίτερα μοναδικοί αλλά ανάρρωσα καλά. Δεν είχα λόγο να παραπονεθώ. Τουλάχιστον, αυτό έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου.

Ο γιος μου μεγάλωνε κι εγώ παρήγαγα γάλα, τι άλλο να ζητήσω; Δεν είχα λόγο να παραπονεθώ, τόσες άλλες γυναίκες θα αντάλλαζαν τις δικές τους δυσκολίες με τις δικές μου. Η παιδίατρος μου, μητέρα τριών παιδιών, συνέχιζε να κάνει στοχευμένες ερωτήσεις: «Πώς τα πας;», «Έχεις κάποια ερώτηση;», κ.λ.π. Κι εγώ απαντούσα μονολεκτικά.

Θέλω τα παιδιά μου να είναι ψυχικά υγιή

Δεν είχα ερωτήσεις. Κι αυτό απλώς… με σκότωνε.

Έψαχνα σε κάθε ομάδα μαμάδων στο Facebook για μαγικές λύσεις στις δικές μου ερωτήσεις: Πώς θα μάθω το παιδί να κοιμάται; Γιατί δεν τρώει καλύτερα; Πώς να κάνω τη ζωή με το μωρό πιο εύκολη;

Στο ραντεβού των 6 εβδομάδων, η γιατρός με ρώτησε ξανά. Τότε ξέσπασα κι ενώ στο σπίτι ήμουν συναισθηματική, μεγάλωσα με τη νοοτροπία «μη δείχνεις τον φόβο σου δημόσια». Αλλά έκλαιγα – πολύ – όταν με ρώτησε αν είχα άλλες μαμάδες που θα μπορούσαν να με στηρίξουν αυτήν την περίοδο.

Είχα, αλλά δεν είχα. Πραγματικά δεν είχα νιώσει ποτέ πιο μόνη στη ζωή μου. Είπα ψέματα στη γιατρό: «Α, ναι, έχω βραδιά με τις φίλες αυτό το Σαββατοκύριακο» . Μεγάλο ψέμα.

Συνέχιζα να σκέφτομαι: Δεν έχω λόγο να παραπονεθώ. Έχω ένα όμορφο σπίτι και άδεια από τη δουλειά. Δεν έχω λόγο να παραπονιέμαι.

Συνεχώς ακύρωνα τα δικά μου συναισθήματα. Τότε άρχισα πραγματικά να αλλάζω την οπτική μου πάνω στη μητρότητα, ή ακόμα και απλώς στη ζωή ως γυναίκα. Ξεκίνησα τη μητρότητα με 4 λανθασμένες αντιλήψεις:

1. Δεν θα πρέπει να προσπαθώ πολύ. Αν προσπαθήσω και αποτύχω, φταίω εγώ. Αλλά προσπαθούσα πολύ – και ένιωθα αποτυχία ούτως ή άλλως.

2. Αν κάνω τα «πράγματα» σωστά, όλα θα είναι τέλεια. Έβαζα στον εαυτό μου τόσο υψηλές προσδοκίες, ώστε συχνά απογοητευόμουν ή κατηγορούσα τον εαυτό μου.

3. Τα συναισθήματά μου δεν έχουν τόση σημασία όσο των άλλων. Πείθω τον εαυτό μου ότι δεν αξίζω να νιώθω κάτι και αν νιώθω, είναι λάθος.

4. Δεν θα πρέπει να χρειάζομαι βοήθεια. Έκανα τον εαυτό μου νησί. Δεν ζητούσα βοήθεια. Και όταν μου προσφέρθηκε, την απωθούσα, παρότι τη χρειαζόμουν απεγνωσμένα.

Τρία χρόνια μετά εκείνη τη μέρα, η οπτική μου έχει αλλάξει όπως και η ζωή μου. Ο τρόπος που μεγαλώνω τα παιδιά μου, διαχειρίζομαι την μικρή μου επιχείρηση, λειτουργώ ως διαιτολόγος, και γενικά ως άνθρωπος, είναι πολύ διαφορετικός.

Μη μου λέτε ότι το μπάνιο ή το κούρεμα είναι αυτοφροντίδα

Ξεκινάω τη μέρα μου προσπαθώντας να την κάνω όσο το δυνατόν καλύτερη.

Ας είμαστε ειλικρινείς, κάποιες μέρες θα είναι λιγότερο υπέροχες όταν έχεις μικρά παιδιά. Πλέον οι προσδοκίες μου είναι πιο ρεαλιστικές και τις περιορίζω σε όσα μπορώ να ελέγξω.

Προσδοκώ από τον εαυτό μου να είναι ανοιχτόμυαλος, να ακούει το σώμα και τη διαίσθησή του, να έχει θετική νοοτροπία, και να βλέπει το καλό σε κάθε κατάσταση.

Τα συναισθήματά μου είναι δικά μου. Κανείς, ούτε καν εγώ, δεν μπορεί να τα κρίνει.

Η σιωπηλή δυσκολία της μητρότητας μπορεί να μοιάζει με πνιγμό σε έναν ωκεανό.

Το να παραδεχτείς ότι χρειάζεσαι βοήθεια μπορεί να φαίνεται ακατόρθωτο. Το βάρος της ντροπής, του φόβου και της ενοχής μπορεί να είναι τρομερό, καθιστώντας δύσκολο το να ζητήσεις στήριξη.

Όμως το να ζητάμε βοήθεια δεν είναι σημάδι αδυναμίας· είναι πράξη θάρρους.

Απαιτεί να αντιμετωπίσουμε τους βαθύτερους φόβους και τις ευαισθησίες μας. Όταν αναγνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνες μας, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να δείξει την πιο αληθινή και ωμή του μορφή επιδιώκοντας τη σύνδεση και τη συμπόνια στη ζωή μας.

«Μου πήρε δύο χρόνια για να καταλάβω τη σημασία της αυτοφροντίδας»

Αν αντιμετωπίζετε δυσκολίες, ξέρετε ότι είναι ΟΚ να ζητήσετε βοήθεια. Δεν είστε μόνες σε αυτό το ταξίδι και υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται βαθιά για σας.

Είτε πρόκειται για έναν αξιόπιστο φίλο, μέλος της οικογένειας, ή επαγγελματία, το να ζητήσετε στήριξη είναι το πρώτο βήμα προς την ίαση.